Εκείνο το βράδυ του Ιούνη πέρασε και ήρθαν τα πρωινά και οι νύχτες του Ιούλη με τις ίδιες φρικτές παραστάσεις να μπαίνουν στα σπίτια μας. Εμπρησμοί και φωτιές παντού σ' όλη την Ελλάδα από τις κορυφές των βουνών μέχρι τις παραλίες των νησιών. Αυτές οι θλιβερές εικόνες μού «γέννησαν» τη σκέψη ότι όσο το παιδί θα μεγαλώνει, θα αρχίζει να διαβάζει και να καταλαβαίνει, δε θα αργήσει η ώρα που στις αγγελίες τους οι επιχειρηματίες οικοπεδοφάγοι και καταπατητές, διαφημίζοντας την πραμάτεια τους θα γράφουν: «Πωλείται παραθαλάσσιο οικόπεδο μαζί με τον αιγιαλό του». «Πωλείται μεγάλη έκταση μέσα σε καμένο δάσος, το οποίο μπορεί να αναδασώσει ο ιδιοκτήτης μετά την αγορά του».

Το ξεπούλημα της χώρας μας βαφτίζεται «νόμος του κράτους», που δήθεν ισχύει για τα έντεκα εκατομμύρια των Ελλήνων αλλά ψηφίστηκε για να απολαύσουν τη χλιδή τους μια χούφτα μεγαλοαστών και να θησαυρίσουν άλλοι τόσοι «υγιείς» επιχειρηματίες. Ολοι εμείς οι υπόλοιποι θα πληρώνουμε εισιτήριο για να μπούμε στις παραλίες της Αττικής, θα κοιτάζουμε από μακριά τις παραλίες στα νησιά του Αιγαίου, αφού δε θα έχουμε πρόσβαση σ' αυτές, και στα παιδιά μας θα δείχνουν για δάση, τα άλση και τις τελευταίες ελεύθερες εκτάσεις, μέχρι και αυτές να γίνουν πολυκατοικίες, γήπεδα ΠΑΕ, πίστες για αγώνες αυτοκινήτων και συνεδριακά κέντρα...