Τον περασμένο Απρίλη, οι εργαζόμενες στον «Ευαγγελισμό»απέτρεψαν απολύσεις συναδέλφων τους. Η πείρα δείχνει ότι η συλλογική πάλη είναι μονόδρομος

Ο «Ρ» στήνει κουβέντα με μερικές καθαρίστριες σ' ένα καφενείο δίπλα απ' το νοσοκομείο όπου δουλεύουν, στο σχόλασμα της βάρδιας.

Οι εμπειρίες που καταθέτουν οι γυναίκες γίνονται καταπέλτης: Αποκαλύπτουν σ' όλη της την αγριότητα την ένταση της εκμετάλλευσης που συνεπάγεται για την εργατική τάξη η πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

«Διαλείμματα κάνουμε όπου βρεθεί, δεν υπάρχει ειδικό μέρος. Μα σκάλα είναι, μα διάδρομος είναι», τονίζει μία. «Κάποιες κάθονται ακόμα και μέσα σε τουαλέτες», συμπληρώνει η διπλανή της. Οι ασθένειες, επαγγελματικές και μη, εξαιτίας του επαγγέλματος αλλά και του χώρου όπου δουλεύουν, αποτελούν διαρκή απειλή: «Εγώ προσωπικά έχω έρθω σε επαφή με ένα σωρό αρρώστιες και μικρόβια: σταφυλόκοκκο, φυματίωση, έιτζ, σαλμονέλα, ό,τι μικρόβια έχει μέσα ένα νοσοκομείο... Ξέρεις πόσα κορίτσια έχουν τρυπηθεί με βελόνες που δεν ξέρουν την προέλευσή τους;...»

Η μάσκα και τα γάντια που τους δίνουν δεν μπορούν να προσφέρουν ουσιαστική προστασία όταν, π.χ. η ίδια η καταγραφή (πόσο μάλλον η πλήρης και επιστημονική αντιμετώπιση) των επαγγελματικών ασθενειών, αποδεδειγμένα, δεν ενδιαφέρει τις γαλάζιες και τις πράσινες κυβερνήσεις. Τα ιδιωτικά συνεργεία καθαριότητας που εξαπλώνονται ραγδαία τα τελευταία χρόνια κρατούν ομήρους τις εργαζόμενες σε άθλιες συνθήκες εργασίας. Τα μεροκάματα που δίνουν μπορεί να διαμορφώνονται ακόμα και στα 10 ευρώ κάτω απ' αυτό που προβλέπει η συλλογική σύμβαση!

Η οργή ξεχειλίζει σαν χείμαρρος: «Η ανεργία σε "ξεσκίζει" από παντού», υπογραμμίζουν οι εργαζόμενες. «Για τις γυναίκες είναι πολύ δύσκολο να κάνουν μεροκάματο όταν περάσουν τα 35, μην ακούς που λένε για 40. Ούτε ν' ακούς που λένε ότι φταίει που λείπει εξειδίκευση», εξηγεί μία απ' τις εργαζόμενες. Ακριβώς αυτήν την ανάγκη για δουλιά εκμεταλλεύεται η εργοδοσία που, ενισχυμένη απ' την κυρίαρχη πολιτική «τραβά το σκοινί» μέχρι εκεί που απαιτούν τα κέρδη της: «Δούλευα κάποτε στα πλαστικά, με σύμβαση. Μεροκάματο 19,6 ευρώ, το θυμάμαι ακριβώς, και δουλιά στους 47 βαθμούς», θυμάται η γυναίκα.

Η εντατικοποίηση είναι τεράστια. «Η καθεμία συμπληρώνει και 30 δωμάτια τη μέρα, δωμάτια και γραφεία, αναλόγως», υπολογίζουν. «Πάντως τα 800 - 1.000 τετραγωνικά τα κάνει η καθεμία. Και δεν είναι ότι θα σκουπίσεις μόνο και θα σφουγγαρίσεις. Είναι μπάνια, είναι να ξεσκονίσεις...». Η μείωση του προσωπικού αποτελεί σταθερή επιδίωξη της εργοδοσίας, στη λογική της μείωσης του λεγόμενου «εργατικού κόστους»: «Βλέπεις μία νοσηλεύτρια για 40 άτομα, και να δουλεύει νύχτα! Ξέρεις πόσες φορές έχουν πεθάνει άνθρωποι στους διαδρόμους; Μόνοι τους... Κι όλοι τους κωφεύουν, κανείς δε δίνει σημασία. Εμείς τα βλέπουμε αυτά κάθε μέρα...»

Αν προκύψει πρόβλημα υγείας, το αφεντικό σού ξεκαθαρίζει ορθά - κοφτά ότι δεν έχεις δικαίωμα ούτε ν' αρρωστήσεις: «Παίρνεις την κορτιζόνη σου και την άλλη μέρα πας για δουλιά. Δεν μπορούμε να λείψουμε, αλλιώς απειλούν με απολύσεις». Πριν έρθουν τα ιδιωτικά συνεργεία, «όταν ήταν του Δημοσίου, δούλευαν δύο - δύο οι γυναίκες. Και τώρα η μία βγάζει τη δουλιά των δύο...»

Ο πλούτος που βλέπουν οι εργάτες να παράγεται γύρω τους αυξάνεται διαρκώς. Γι' αυτούς όμως αυξάνεται η εκμετάλλευση και η εξαθλίωση. Ειδικά για τις γυναίκες τα προβλήματα είναι πολλαπλά. «Βλέπεις γυναίκες που τους λείπουν δόντια και δεν έχουν λεφτά να τα βάλουν. Γυναίκες χωρισμένες χωρίς καμιά βοήθεια, με παιδιά, γυναίκες χήρες»...