Και για παράδειγμα αναφέρει ότι «στην επίσκεψη Κλίντον, ο σκοπός του ΚΚΕ ήταν να αντλήσει η χώρα μας όσο το δυνατόν λιγότερα οφέλη, όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα».

Ο Δ. Δ., πέρα από την ανιστόρητη παράθεση ότι «ο Λένιν εφάρμοσε την πολιτική του χειρότερου», δηλαδή την εξαθλίωση των κοινωνικών στρωμάτων, ώστε να «ωριμάσει η κρίση που οδήγησε στην επανάσταση των μπολσεβίκων», σαν καθηγητής της Πολιτικής Φιλοσοφίας, θα 'πρεπε να γνωρίζει ότι κατά τη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία, από το εξαθλιωμένο προλεταριάτο δεν αντλείς επαναστατικές δυνάμεις.

Επίσης, ονομάζει την πάλη των κομμουνιστών, για έναν τρόπο ζωής αντάξιο του Ανθρώπου και τη δημιουργία συνθηκών για εντελώς νέες μορφές διαβίωσης, «μιζέρια ομάδων ακραία οπισθοδρομικών».

Πέρα από τη διαφωνία εφ' όλης της ύλης του άρθρου, προκύπτει κατ' αρχήν και η διαπίστωση ότι ο κύριος καθηγητής είναι εκτός της ελληνικής πραγματικότητας. Η χώρα μας δεν ευημερεί. Ο ελληνικός λαός αγωνίζεται, όχι μόνο για οικονομικά ζητήματα, αλλά και για όλα όσα εμπεριέχονται στην καθημερινότητά του, ενάντια στην αθλιότητα, στη δυστυχία και στον κοινωνικό αποκλεισμό, που συνεπάγεται «η θεαματική πρόοδος της αστικής δημοκρατίας».

Ακόμα, ισχυρίζεται ότι η αντίδραση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και τα γεγονότα καταστολής που ακολούθησαν την επίσκεψη Κλίντον, είναι «οπισθοδρόμηση με περιτύλιγμα προοδευτικότητας».

Ο κύριος Δημητράκος δεν πρωτοτυπεί. Και άλλοι θεωρητικοί της εκσυγχρονισμένης βαρβαρότητας, σε αρθρογραφία τους, προτείνουν - ενόψει και του millenium - τη ριζική μετάλλαξη στη σκέψη όσων πιστεύουν στην ουτοπία και αντιστέκονται στην ισοπέδωση της μονοδιάστατης σκέψης. Το τέλος της ιστορίας, το οποίο επικαλούνται, συνεπάγεται και το τέλος των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων και αντλούν το συμπέρασμα ότι το ριζικό όνειρο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας δεν αντικατοπτρίζεται στον ουρανό της ιστορίας στη νέα χιλιετηρίδα, αφού οι προκλήσεις της νέας εποχής αναιρούν κάθε επαναστατική προοπτική.

Η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, μέσα στο μέτωπο αντίστασης και πάλης του ελληνικού λαού, ενάντια στο δεδομένο θεσμικό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας, δε βασίζεται σε κάποια πίστη, αλλά έχει ισχυρά αντικειμενικά και κοινωνικά αίτια. Υπόκειται στην αμετάκλητη διαδικασία της ιστορικής εξέλιξης, η οποία προχωρεί αμετάτρεπτα και, σε τελευταία ανάλυση, αιτιοκρατικά.

Εκφράζει την όλο και εντεινόμενη αντίφαση, που διαποτίζει καταλυτικά ολόκληρη την καπιταλιστική κοινωνία.

Την αντίφαση, δηλαδή, ανάμεσα στον τεράστιο κοινωνικό πλούτο και την εξάπλωση της φτώχειας και της εξαθλίωσης σ' όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Και η αντίφαση αυτή, σ' ένα υψηλό επίπεδο συνειδητότητας, εκφράζεται με την απόρριψη του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Σε σχέση με την αναφορά του Δ. Δ. στην επανάσταση για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, αυτή η Μεγάλη Επανάσταση, παρ' όλα τα λάθη και τις αδυναμίες της, υπήρξε η δικαίωση των κομμουνιστών. Επικαρπωτές της είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα και η ανατροπή της σηματοδοτεί μια εποχή πισωδρόμησης με την επιβολή της ελεύθερης αγοράς, εργαλείο της οποίας είναι η ιμπεριαλιστική κυριαρχία της «νέας τάξης» .

Το σκοτεινό πλαίσιο, που μας περιβάλλει, οδηγεί σε διαφοροποιήσεις, σε νέες ταξικές συγκρούσεις, σε ανασφάλεια, σε υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής, σε «παράπλευρες ζημιές».

Ναι, οι κομμουνιστές υπέστησαν μια μεγάλη ήττα. Μία από τις ήττες όμως, για την οποία η Ρόζα Λούξεμπουργκ έλεγε κάποτε ότι θα μπορούσε να είναι για το μέλλον σημαντικότερη από πολλές ήττες της στιγμής.

Με το κείμενό του, ο Δ. Δ. υπονοεί ότι οι αρχές του ιστορικού υλισμού έχουν εκπνεύσει. Ομως, αφού διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία, γνωρίζει ότι οι αρχές αυτές ισχύουν απαρασάλευτα και σαν πρώην αριστερός θα 'πρεπε να αποδέχεται ότι ο κόσμος αλλάζει συνεχώς και ακατάπαυστα. Μέσα στην αέναη πορεία των μικρών ή μεγάλων ποιοτικών και ποσοτικών μεταβολών, το λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα προσεκτικά και μελετημένα επανεξετάζουν, με βάση την επιγενόμενη εμπειρία, τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται και οργανώνουν τις παρεμβάσεις τους. Ετσι ακριβώς έπραξαν και με τις οργανωμένες διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη του πλανητάρχη.

Με αυτήν ακριβώς την έννοια, η πολιτική των κομμουνιστών, η συμπόρευσή τους με τις προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας - σε πείσμα του αρθρογράφου καθηγητή - ποτέ δεν ήταν του χειρότερου. Ιστορικά προέκυπτε από τις συνειδητοποιημένες πολιτικές δυνάμεις, απέτρεπε τους δυσμενείς συσχετισμούς εις βάρος του λαϊκού κινήματος, διεκδίκησε και κατέκτησε δικαιώματα.

Νόημα ζωής, αφού όλα αποκτούν νόημα σε αναφορά προς τον Ανθρωπο, προς το σημείο απόδρασης στην απεραντοσύνη, όπου συναντώνται οι ευθείες των πολλαπλών μας υποστάσεων.

Για τους κομμουνιστές, το σημείο απόδρασης στην απεραντοσύνη είναι η ιδεατή ανθρωπότητα.

Εδώ και δέκα χρόνια, όχι σαν υπαρκτή πραγματικότητα, αλλά ως ρεαλιστική δυνατότητα.

Οι κομμουνιστές, πέρα από τη διαλεκτική ανάλυση της εξέλιξης που στηρίζεται στην ταξική πάλη, παλεύουν για μια συνολική μεταβολή του κοινωνικού εποικοδομήματος και αυτό δίνει μια ρομαντική διάσταση στον αγώνα τους. Οι ρομαντικοί αυτοί επαναστάτες γνωρίζουν πολύ καλά πως καμιά πρόοδος ή βελτίωση της παγκοσμιοποιημένης αστικής δημοκρατίας δεν αναιρεί τη δυνατότητα και τη θεμιτότητα της Μεγάλης Επανάστασης.

Ο Δ. Δ. δεν είναι ικανός να τη σβήσει από τη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων, ανατρέποντας επιστημονικά δεδομένα με ιδεολογήματα και αγνοώντας τις αντιθέσεις των καιρών μας, τις οποίες βιώνουν οι φοιτητές του καθημερινά μπροστά στα μάτια του, με την κρίση στην Παιδεία.

Οι κομμουνιστές δεν μπορούν να μην είναι επαναστάτες και αυτό αποτελεί το κύριο συμπέρασμα για το σήμερα που βγάζουν από την πείρα και τα διδάγματα του Οχτώβρη. Ιδιαίτερα, δε, η σημερινή βαρβαρότητα της «νέας τάξης» ενισχύει τις ιδεολογικές τους πεποιθήσεις, τα σχέδιά τους για τη νίκη στον αιώνα που ανατέλλει.

Απέναντι σε τέτοιου είδους ανιστόρητη θεωρητικολογία, επιβάλλεται οι αγωνιστές της Αριστεράς, με επιχειρήματα της αναγκαιότητας του λαϊκού μετώπου πάλης, να αντιπαραθέσουν την ελπίδα που θα επιφέρει την προσδοκώμενη άνωση. Και, έτσι, υπερυψωμένοι οι μαχητές του μετώπου, κοιτάζοντας το μέλλον, θα αντικρίσουν την ιστορική νομοτέλεια: Ο κόσμος είναι λουσμένος στο κόκκινο φως!