Να ξεκινήσουμε με τον ηθοποιό. Ο Ισέι Ογκάτα, που υποδύεται τον Χιροχίτο, παραδίδει μαθήματα υψηλής ποιότητας υποκριτικής. Με ελάχιστους διαλόγους, χωρίς ούτε μια στιγμή κάποιος να περιγράψει την ψυχική του κατάσταση, να ξέρουμε δηλαδή για ποιο πράγμα βασανίζεται, μόνον με τις κινήσεις του, οι οποίες γίνονται από όλο το σώμα του, από το πρόσωπό του, από τα μάτια του και κυρίως από τα χείλη του (ένα είδος τραγικού τικ), με αυτά τα «μέσα» ο Ισέι Ογκάτα, βγάζει όλον τον τραγικό ψυχισμό ενός αυτοκράτορα με αρμοδιότητες θεού, που βλέπει τα πάντα γύρω του να καταρρέουν.

Να καταρρέουν, και αυτός να πρέπει να παραμείνει όρθιος. Να μην του επιτρέπεται, λόγω της θέσης του - ήταν θεός - μπροστά στη βέβαια επερχόμενη καταστροφή, να αφήσει τη συντριβή του να τον παρασύρει. Να δείξει πως είναι και αυτός άνθρωπος. Στην πραγματικότητα ένα κουρέλι από άνθρωπο! Μεγαλείο ηθοποιίας, παρότι θέλω να αποφεύγω τους απόλυτους χαρακτηρισμούς.

Ο Αλεξάντερ Σοκούροφ, στον «Ηλιο», πλησιάζει τον άνθρωπο Χιροχίτο. Τον Χιροχίτο που έζησε σαν πραγματικός θεός. Αφού οι εντολές του ήταν δεσμευτικές και εκτελεστές απ' όλους. Τον πλησιάζει τις ημέρες της συντριβής. Η Ιαπωνία έχει χάσει τον πόλεμο. Οι φαντάροι του, όμως, εξακολουθούν να πολεμούν. Η σφαγή είναι δεδομένη. Στα χιλιάδες, στα εκατομμύρια θύματα, θα προστεθούν και νέα. Αυτή τη φορά χωρίς καμία ελπίδα. Εχει προηγηθεί η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι... Ο Χιροχίτο, λοιπόν, πρέπει να αποφασίσει. Η δική του ματαιοδοξία ή το σταμάτημα της αιματοχυσίας. Προτιμά την αποκαθήλωση. Παραιτείται από ...θεός και δέχεται να γίνει ένας κοινός άνθρωπος! Απόφαση που θυμίζει μεγάλες αρχαίες ελληνικές τραγωδίες...

Οι Αμερικανοί, οι νικητές, δεν ικανοποιούνται με την παράδοση. Θέλουν και τον παραπέρα εξευτελισμό του. Ο στρατηγός Ντάγκλας Μακ Αρθουρ αναλαμβάνει να μεταπείσει την Ουάσιγκτον. Ο αυτοκράτορας πρέπει να πέσει μαλακά...

Μια ταινία που άξια μπαίνει δίπλα στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, δίπλα στον Σαίξπηρ. Τόσο για το περιεχόμενό της, όσο και για την αισθητική της. Εκείνο που της λείπει, για να μιλάμε για ένα «τέλειο» καλλιτεχνικό έργο, είναι η πολιτική αντιμετώπιση της ιστορίας. Η πολιτική υπενθύμιση, έστω, ότι όλα αυτά, πέρα από τα ανθρώπινα, που καλώς δείχνονται, για να είναι άρτια, πρέπει να δείχνονται και οι πολιτικές, οικονομικές, ιδεολογικές, παράμετροι. Αλλιώς μένουν μετέωρα. Εκείνο που νοιάζει την ιστορία είναι ποια ήταν η συμβολή του Χιροχίτο στην ιστορία του κόσμου και όχι αν ήταν καλός ή κακός άνθρωπος.

Ο Σοκούροφ αφήνει την πολιτική ανάλυση έξω από το κάδρο του. Μειώνοντας έτσι το έργο του. Και διακινδυνεύει την παρεξήγηση που κρέμεται από πάνω του. Οτι, δηλαδή, προσπαθεί να εξανθρωπίσει ανθρώπους, που οι ίδιοι έχουν απαρνηθεί την ανθρώπινή τους διάσταση. Και στον «Ηλιο», λοιπόν, ισχύουν αυτά που γράψαμε για τον «Μολώχ».

Παίζουν: Ισέι Ογκάτα, Ρόμπερτ Ντάουνι, Καόρι Μομόι, Σίρο Σάνο, Σιμέι Τσούτζι