Εχει συμβεί σε χιλιάδες άλλους. Περιμένεις να φύγεις Κυριακή βράδυ με το πλοίο, τελευταία μέρα των διακοπών, να χαρείς όσο περισσότερο μπορείς το παιδί και οικείους σου που δε μένουν Αθήνα. Τυχαία - εντελώς τυχαία! - πληροφορείσαι κάποια στιγμή το απόγευμα ότι το πλοίο (αυτό που έπρεπε το πρωί να έχει φύγει από τη Λέσβο, να έχει έρθει Λήμνο, να έχει παραλάβει επιβάτες για Καβάλα, να έχει πάει εκεί και ήδη να γυρίζει προκειμένου στις δωδεκάμισι από Λήμνο και μετά Αϊ - Στράτη να φορτώσει κόσμο για το Λαύριο και την εργάσιμη Δευτέρα), είναι ακόμα με χαλασμένη τη μία μηχανή στη Μυτιλήνη.

Οπως πολλοί άλλοι, τα παρατάς όλα και αγχωμένος τρέχεις στο λιμάνι ψάχνοντας στα πρακτορεία να δεις τι θα γίνει, αν υπάρχει άλλο καράβι, άλλο δρομολόγιο, αν υπάρχει ελπίδα το χαλασμένο να επιδιορθωθεί και το δρομολόγιο να γίνει. Κάθιδροι υπάλληλοι μεταφέρουν τις «διαβεβαιώσεις» της εταιρίας, ότι επισκευασμένο στις εννιά το βράδυ το πλοίο θα ξεκινά από Λέσβο. Οτι στις τέσσερις το πρωί της Δευτέρας το πλοίο θα είναι στη Λήμνο προκειμένου αμέσως να αποπλεύσει για Λαύριο, και μάλιστα με την κανονική του ταχύτητα. Τα κινητά παίρνουν φωτιά. Ανθρωποι με κατεβασμένα μούτρα, με ντροπή κι εκνευρισμό τηλεφωνούν σε εργοδότες, διευθυντές, συνεταίρους, συναδέλφους να απολογηθούν που δε θα μπορέσουν να είναι το πρωί στο πόστο τους. Φεύγουν βιαστικά για τα χωριά, πεισμένοι να ξανάρθουν στο λιμάνι κατά τις τρεισήμισι το πρωί. Μέχρι και σαράντα χιλιόμετρα στο πήγαινε κι άλλα τόσα στο έλα.

Στις τέσσερις το πρωί, τα μαντάτα λένε ότι το πλοίο άργησε να επιδιορθωθεί κι αντί στις εννιά έφυγε από τη Μυτιλήνη στις δεκάμισι. Εργαζόμενοι, παιδιά, ηλικιωμένοι, φαντάροι, όλοι αποσβολωμένοι, ήδη εξουθενωμένοι, κάθονται στην προβλήτα με τα μάτια καρφωμένα στο μαύρο χάος. Κατά τις πεντέμισι αχνοφαίνεται ένας όγκος αμυδρά φωτισμένος, αργός και δυσκίνητος. Προσεγγίζει, κατεβάζει μπουκαπόρτα, φορτώνει και αποπλέει στις εξίμισι. Μέσα πατείς με πατώ σε, κόσμος παντού, όρθιος, καθισμένος, ξαπλωμένος κατάχαμα στη βρώμικη μοκέτα ή στην πολυκαιρισμένη λαμαρίνα. Ενα σαπάκι τριάντα χρονών και βάλε, που αφού του άλλαξαν δυο φορές όνομα και το πέρασαν μερικά χέρια μπογιά, το έχουν ακόμα να θαλασσοδέρνεται αντάμα με πόσα άλλα όμοιά του.

Ταξιδεύει βασανιστικά αργά, με τη μία μηχανή μόνο να δουλεύει. Τα παιδιά κουρασμένα κλαίνε, μανάδες φωνάζουν, εργαζόμενοι ξαναπαίρνουν τηλέφωνα με ακόμα πιο κατεβασμένα τα μούτρα γιατί δε θα μπορέσουν να είναι στο πόστο τους ούτε το απόγευμα. Ταξίδι εννιά ωρών γίνεται σε εντεκάμισι. Κι αν προσθέσουμε όλες τις ώρες καθυστέρησης στην προγραμματισμένη εκτέλεση του δρομολογίου και την αναμονή, το ταξίδι διήρκεσε σχεδόν δεκαοχτώ! Με εκατοντάδες άτομα να χιλιοταλαιπωρούνται σε Λέσβο, Λήμνο, Καβάλα, Αϊ - Στράτη και Λαύριο, ταξιδιώτες ή άτομα που τους περίμεναν.

Και σε όλη αυτή την ιστορία απάνθρωπης ταλαιπωρίας ένας μόνο δεν υπέστη ουδεμία βάσανο, ουδεμία συνέπεια από την απαράδεκτη ασυνέπειά του και το σαπάκι του. Ο εφοπλιστής! Αυτός έκοψε τα ακριβά του εισιτήρια, εισέπραξε επιπλέον την παχυλή κρατική επιδότηση, πήρε τα λεφτά του κανονικότατα και δεν του τρέχει κάστανο. Γιατί αυτό είναι το κράτος που συντηρούν οι κυβερνήσεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ενα κράτος κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των κάθε λογής μεγαλοκεφαλαιούχων. Οπου όλοι εμείς πορευόμαστε σαν τα αρνιά στο αμπάρι, ανάλογα με τη ρότα που χαράζει ασύδοτος ο κάθε μεγαλοκαρχαρίας. Ομως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Αλλαγή ρότας και γρήγορα παρακαλώ...