Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Δηλαδή άμα είναι όχι 5 αλλά 45 τα κόμματα που εκφράζουν την ίδια πολιτική, θα αλλάξει κάτι για τον εργάτη; Που σημαίνει άσ' τους αστούς στις αγωνίες τους.

Οπως και στα ερωτήματά τους για το αν θα προωθηθούν οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και στην ασφάλιση. Ποτέ να μην προωθηθούν.

Η παιδεία που έχουν ανάγκη οι εργάτες είναι διαμετρικά αντίθετη από αυτήν που οργανώνουν τα μονοπώλια και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι.

Η κοινωνική ασφάλιση που έχουν ανάγκη οι εργάτες δεν περιέχεται στο σχέδιο του ΣΕΒ για δουλιά ως το θάνατο.

Αυτοί, λοιπόν, που έχουν το μαλλί ας βρούνε και το χτένι.

Εσύ μόνο ένα χρέος έχεις: Να ενισχύσεις τη δύναμή σου, να διεκδικήσεις τον πλούτο που σου κλέβουν κι αυτό σημαίνει να οργανώσεις έτσι τα πράγματα ώστε όλοι αυτοί - τα κόμματα της αστικής πολιτικής σκηνής - να αδυνατίσουν.

Κι απέναντί τους να βρουν ακόμα πιο ισχυρό τον μόνο αντίπαλο: Το κόμμα των εργατών, το ΚΚΕ.

Γιατί τα πράγματα θα σφίξουν κι άλλο. Το ομολογούν κάτι κείμενα που ζητάνε να υπάρχουν ισχυροί ηγέτες. Ισχυροί ηγέτες σημαίνει ανίσχυρος λαός.

Και οι αστοί γνωρίζουν: Οτι υπάρχει ένα κόμμα που τους χαλάει ξανά και ξανά τη σούπα. Που επιμένει πως «διάλογος» σημαίνει υποταγή για τον εργάτη. Που έδειξε έγκαιρα πως η ΕΕ σημαίνει νέα δεινά. Που μίλησε για όλα αυτά που ήρθανε, όχι κινδυνολογώντας αλλά οργανώνοντας την αντίσταση. Ενα κόμμα που δεν παριστάνει το «αριστερό», αλλά λέει καθαρά στους εργάτες πως το μέλλον τους μπορεί να είναι μόνο ο κομμουνισμός!

Ε, μ' αυτό το κόμμα δεν ξεμπέρδεψαν ακόμα. Κι επειδή τα δύσκολα έρχονται, κι επειδή το παραμύθι με την ανθρώπινη διαχείριση του καπιταλισμού δεν περπατάει, όσους «αριστερούς» κι αν βρουν να διακηρύξουν κάτι τέτοιο, καταβάλλουν μια ακόμα προσπάθεια μπας και βάλουν το ΚΚΕ στη γωνιά. Δεν τους προκύπτει. Τα καφενεία, οι γειτονιές, έχουν άλλη άποψη. Ηδη ξανακούγεται έντονο εκείνο το παλιό «Ρίξ' το κόκκινο, ρίξ' το στο ΚΚΕ, για να έχουν κάποιον να φοβούνται αυτοί που κυβερνούν».

Δεν εκφράζει πάντα πολιτική συμφωνία μια τέτοια φράση. Γνώση είναι και εμπειρία χρόνων και χρόνων ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα για ένα κόμμα που ποτέ δεν πρόδωσε, ποτέ δεν τα δίπλωσε. Και υπεράσπισε με αίμα το δίκιο του εργάτη.

Ασχετο: «Είναι πολλά τα λεφτά Αρη»; Μπα, ορισμένοι αρκούνται και σε λίγα, αρκεί να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους.

Ασε που μέσα στο γενικό χαμό δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη η ανταπόκριση για τους εργάτες - λεμονόκουπες που αφού τους έστυψαν τώρα τους ζητάνε και τα ρέστα. Δύσκολο πράγμα ο καπιταλισμός αλλά αυτό το καταλαβαίνεις μόνο όταν τον ζεις.