Αλλη μια «χαριτωμένη» ταινία! Αλλη μια, αγγλική βερσιόν αυτή τη φορά, νουβελβαγκική ταινία. Δυο δευτεροκλασάτοι άνεργοι ηθοποιοί, δυο καλοκάγαθοι κλοσάρ, δυο τύποι που λύνουν τα προβλήματά τους καταναλώνοντας αλκοόλ και «ουσίες», απασχολούν την οθόνη μας! Ο θεατής, με «ανάλαφρο» τρόπο, εισπράττει τον τρόπο ζωής αυτών των δυο «γοητευτικών» τύπων. Οι οποίοι, ακριβώς γιατί είναι «γοητευτικοί», με ευκολία, όταν συντρέχουν και λόγοι ανωριμότητας, γίνονται πρότυπα. Ιδιαίτερα για την (ανώριμη) νεολαία...

Τι μας λέει η ταινία; Για την ακρίβεια τίποτα! Καταναλώνεται στην αφήγηση κάποιων εξεζητημένων στιγμιοτύπων από τη ζωή των δυο αυτών άνεργων ηθοποιών. Οι οποίοι, έχοντας πάρει τη ζωή τελείως επιφανειακά, καμία αγωνία για την τέχνη τους και τον κόσμο, και αυτό δεν είναι φυσιολογικό, προσπαθούν να τη «βγάλουν». Στην προσπάθειά τους αυτή κάνουν κάποιες «έξυπνες» υπερβάσεις, κάποιες μικροκομπίνες, με άλλα λόγια. Και ύστερα, ο ένας από αυτούς μπαίνει στο «λούκι», ενώ ο άλλος, ο πιο κλοσάρ, τραβάει το μοναχικό δρόμο του. Ετσι ικανοποιούνται και οι δυο «τάσεις» των θεατών!

Αυτό το τίποτα, λοιπόν, αυτή η επιφανειακή ταινία, για να είμαστε αντικειμενικοί, τελικά, έχει «πλάκα»! Διαθέτει λεπτό και «βαθύ» χιούμορ. Κινείται μέσα σε εκφραστικά ντεκόρ. Εχει θαυμάσια κοστούμια. Με εκλεκτό τρόπο μας μεταφέρει στην εποχή του '60. Υστερα ερμηνεύεται από θαυμάσιους ηθοποιούς, με πρώτο και καλύτερο τον ένα από τους δυο φίλους (Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ). Να πούμε, επίσης, πως είναι καλοφωτογραφημένη και ακούγονται και καλά μουσικά κομμάτια.

Να μην παραβλέψουμε, πάντως, ότι (και) οι δευτεροκλασάτοι ηθοποιοί έχουν αγωνίες. Επιθυμούν να εκφραστούν και δεν τους δίνεται η ευκαιρία. Και εκεί είναι το πρόβλημα. Ομως, το είπαμε: οι ήρωες το έριξαν στο ποτό και στις «ουσίες». Επόμενο είναι να προτείνουν και σε εμάς τα ανάλογα...

Παίζουν: Ρίτσαρντ Ε. Ρόμπινσον, Πολ Μαγκνάν, Ρίτσαρντ Γκρίφιθς.