Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δε χάνει λεπτό. Το οικονομικό μέρος των προγραμματικών δηλώσεων είναι έτοιμο από μέρες, αλλά οι αρμόδιοι φαίνεται να επιδίδονται περισσότερο στην εκτίμηση των συσχετισμών που υπάρχουν, για να καταλήξουν στο εύρος των «μεταρρυθμίσεων», που θα ρίξουν στο τραπέζι. Γιατί, μπορεί επίσημα οι κυβερνώντες να ερμηνεύουν το μήνυμα των εκλογών, ως απαίτηση των ψηφοφόρων να συνεχίσουν και το επόμενο διάστημα την ίδια πολιτική, ωστόσο γνωρίζουν πολύ καλά, ότι το σύνολο των μέτρων που προωθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, προκάλεσαν τη δυσφορία και την αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων.

Το πακέτο των μεταρρυθμίσεων είναι γνωστό. Οπως λένε και επίσημα, προβλέπει παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό σύστημα, προώθηση νέας φορολογικής μεταρρύθμισης, παραπέρα αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, ολοκλήρωση της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, επέκταση των «συμπράξεων» του δημόσιου με ιδιωτικούς επιχειρηματικούς ομίλους, απελευθέρωση των αγορών, μοίρασμα των πόρων του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης. Με δυο λόγια, στόχος των κυβερνώντων είναι να προχωρήσουν, να επεκτείνουν ακόμα περισσότερο το αντιλαϊκό - αντιδραστικό μέτωπο, που έχει ανοίξει η άρχουσα τάξη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ δεν πρωτοτυπούν, όπως ακριβώς δεν είχαν πρωτοτυπήσει μέχρι το 2004 οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων - πολιτικών, οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο σύνολό τους, είναι μια επιλογή στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, είναι γενικός μπούσουλας για όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ, όπως έχει κωδικοποιηθεί και από τη στρατηγική της Λισαβόνας. Ετσι, «μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού», είναι η χειροτέρευση των όρων για τη συνταξιοδότηση των εργαζομένων και οι χαμηλότερες συντάξεις, «φορολογικές αλλαγές» σημαίνει περισσότεροι φόροι για τα λαϊκά στρώματα και λιγότεροι για το κεφάλαιο, «συμπράξεις» είναι η δημιουργία ζωτικού χώρου για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ενώ όταν λόγος γίνεται για τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, όλοι τους εννοούν το μεγάλο φαγοπότι των κατασκευαστικών εταιρειών και άλλων επιχειρηματικών ομίλων.

Ολα τα παραπάνω, θα πει κανείς, δεν είναι καινούρια. Πράγματι. Παρόμοιοι στόχοι έμπαιναν και μετά τις εκλογές του 2000, αντίστοιχοι ήταν το 2004, οι ίδιοι παραμένουν και σήμερα. Εκείνο που κάθε φορά αλλάζει, είναι ότι μέσα από τη σύγκρουση και τη διαπάλη για την επιβολή τέτοιων αντιδραστικών πολιτικών, η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της δεν ακολουθούν ευθύγραμμη πορεία, αλλά «παίζουν» με τους συσχετισμούς. Με αυτή την έννοια, η υλοποίηση των σχεδίων της οικονομικής ολιγαρχίας γενικά και της κυβέρνησης της ΝΔ στην προκειμένη περίπτωση, σε σημαντικό βαθμό εξαρτάται από την αντίσταση που θα συναντήσουν.

Οι κομμουνιστές δε μάσησαν ούτε λεπτό τα λόγια τους. Από την πρώτη στιγμή και σ' ολόκληρη την προεκλογική περίοδο το ΚΚΕ προειδοποίησε ότι μετά τις εκλογές έρχονται τα χειρότερα και διαβεβαίωσε ότι θα συνεχίσει με συνέπεια να βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων. Ηδη βρισκόμαστε στην επόμενη μέρα και η κυβέρνηση κάνει τους δικούς της υπολογισμούς, για τη νέα αντιλαϊκή επίθεση που σκοπεύει να εξαπολύσει. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες, τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, οι φτωχοί αγρότες και όλοι όσοι πλήττονται από αυτή την πολιτική, μπορούν με την οργάνωση των αγώνων τους και την αταλάντευτη δράση τους να αποδείξουν, ότι λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο...