Χρυσάφι ο καρπός της δουλιάς του ανθρώπου. Αρκεί να είναι και ο κάτοχός της

Γνωρίζουν όλοι μαζί ότι τα πάντα τελικά κρίνονται κατά κύριο λόγο στο δρόμο. Εκεί μπορεί να συγκροτηθεί μια πραγματική αντιπολίτευση, εκεί μπορούν να παρεμποδιστούν αντεργατικές επιλογές, εκεί μπορούν να υπάρξουν και κατακτήσεις.

Προϋπόθεση γι' αυτό μια καθαρή στρατηγική επιλογή, τέτοια που να συσπειρώνει στη γραμμή της αντεπίθεσης. Που σημαίνει - για παράδειγμα στο μέτωπο της Κοινωνικής Ασφάλισης - καθαρή άρνηση για συμμετοχή σε όποιο «διάλογο» και σταθερή προβολή των εργατικών αιτημάτων μαζί με την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, έτσι που κάθε κατεργάρης να μπαίνει στον πάγκο του.

Η γραμμή της αντεπίθεσης σημαίνει ακόμα πολλά. Για παράδειγμα, αντί να μένεις θεατής στην καταστροφή σου - περιμένοντας πότε θα φυτευτούνε πεύκα - εσύ να διεκδικείς άμεσα τώρα μέτρα, για να μείνει ο κόσμος στον τόπο του, για να αξιοποιήσει αυτό που είναι ήδη ο πλούτος του: Τις καλλιέργειές του. Την ελιά, το λάδι, το σταφύλι, τα κηπευτικά, τα φρούτα, τα πρόβατα, τα γίδια και τα μύρια όσα παράγωγά τους. Για τον ίδιο το λαό.

Σημαίνει πως κόντρα στη γενικολογία των προγραμμάτων ανάπτυξης (προγράμματα από και για το μεγάλο κεφάλαιο) και τις μπούρδες για την «οικονομία της γνώσης», έχεις να αντιτάξεις ως επιθετική διεκδίκηση ένα προς ένα όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να συγκροτούν το περιεχόμενο μιας πραγματικής λαϊκής οικονομίας.

Και στη βάση αυτή να οικοδομείς εκείνο το ενιαίο μέτωπο αγώνα μέσα στο οποίο τα λαϊκά στρώματα, αποκτώντας συνείδηση πως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, θα διεκδικούν τα ίδια την εξουσία για τον εαυτό τους. Ακριβώς για να εφαρμόσουν ως πολιτική το πρόγραμμα μιας λαϊκής οικονομίας. Σ' αυτό το πεδίο μπορούμε να ανοίξουμε πλατιά συζήτηση απ' άκρη σ' άκρη σ' όλη τη χώρα.

Σκέψου: Βωξίτης, Χρώμιο, Νικέλιο άφθονα! Βαμβάκι, μαλλί, ατέλειωτα! Πορτοκάλια, ροδάκινα, μήλα, ντομάτες, στάρι. Ολα του κόσμου τα καλά υπάρχουνε σ' αυτόν τον τόπο κι είναι ικανά να θρέψουν το λαό του.

Είναι στο χέρι μας - αυτό που παράγει τον πλούτο και σήμερα τον αρπάζουν άλλοι - να γράψουμε την ιστορία έτσι που καμία ομάδα ειδικών να μην μπορεί να την παρουσιάσει ξανά σαν σούπα όπου αφεντικά κι εργάτες ζούσανε ευτυχισμένοι.