Βρισκόμαστε δύο χρόνια μετά τα δύο ηχηρά - και οδυνηρά για την ΕΕ - «ΟΧΙ» στην «Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη», στα δημοψηφίσματα Γαλλίας και Ολλανδίας. Οι «27» χρειάστηκαν δύο χρόνια «βαθιάς περισυλλογής», προκειμένου να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, να αναδιπλωθούν στις θέσεις τους και να επαναδιατυπώσουν το «Ευρωσύνταγμα», που έγινε η αφορμή να εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια στις αποφάσεις των Βρυξελλών...

Μετά από διετή αναζήτηση μιας τροποποίησης του τρόπου παρουσίασης των όσων πρεσβεύει το «Ευρωσύνταγμα», προκειμένου να το καμουφλάρουν, έφεραν τη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη». Ενα «μίνι Ευρωσύνταγμα», που αναδιατυπώνει τις βασικές αρχές του πρώτου, και εκφράζει τη ζωτική ανάγκη της ΕΕ για μεγαλύτερη παρέμβαση στα εσωτερικά των κρατών - μελών και την ευελιξία στη λήψη αποφάσεων, σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η εξωτερική πολιτική, η «άμυνα» και η οικονομία. Τομείς που όμως επηρεάζουν και καθορίζουν τη ζωή των λαών των κρατών - μελών της ΕΕ σε όλες τις εκφάνσεις της.

Μία από τις βασικές διατάξεις του «Ευρωσυντάγματος», ήταν η κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική με το διορισμό ενός κοινοτικού «υπουργού Εξωτερικών», του ύπατου Αρμοστή της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική. Σύμφωνα με την εν λόγω διάταξη, η εξωτερική πολιτική των 27 χαράσσεται με γνώμονα τις κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ. Απέναντί του τα Εθνικά Κοινοβούλια είναι ανίσχυρα, καθώς οι όποιες αντιρρήσεις τους δε λαμβάνονται υπόψη, από τη στιγμή που ο κοινοτικός ΥΠΕΞ λειτουργεί με βάση τις αποφάσεις του Συμβουλίου με μόνο στόχο την ενίσχυση της δράσης της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικού κέντρου.

Οι «27» έχουν υποχρέωση συνεισφοράς στον Ευρωστρατό, στην Europol, τη FRONTEX και σε περίπτωση που κρίνουν ότι απειλούνται ή θέλουν να προχωρήσουν σε οποιεσδήποτε στρατιωτικές επιχειρήσεις, οφείλουν να ζητούν άδεια από το Συμβούλιο...

Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η πολιτική για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», δηλαδή η ενίσχυση των μέτρων καταστολής των λαϊκών κινημάτων κατά της πολιτικής και της εξουσίας των κρατών. Με συνθήκες όπως η Σένγκεν, η Προυμ, το πρόγραμμα της Χάγης, το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, που στοχεύουν στην «προστασία των Ευρωπαίων από τον τρομοκρατικό κίνδυνο», στην πραγματικότητα σημαίνουν φακέλωμα όσων αγωνίζονται ενάντια στα μονοπώλια, στενή παρακολούθηση και πλήρη καταπάτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί διαθέτουν πλέον βάσεις δεδομένων με πλήρη στοιχεία προσωπικών δεδομένων, τα οποία διαβιβάζουν τόσο εντός της ΕΕ, όσο και σε τρίτες χώρες, κατά το δοκούν.

Στη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», αναφέρονται ξεκάθαρα οι προθέσεις της ΕΕ για τη μεθόδευση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και ασφαλιστικών κατακτήσεων.

Συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά στην οδηγία Μπολκεστάιν που, με το στίγμα ότι διευκολύνεται η παροχή υπηρεσιών στην Ενωση και προωθείται η απασχόληση, χτυπούν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και κυρίως τις συλλογικές συμβάσεις. Παρά την αναδιατύπωση του όρου της χώρας καταγωγής, η αρχή παραμένει, με αποτέλεσμα, να ισχύει το δίκαιο της χώρας καταγωγής, με τεράστιους κινδύνους για το δικαίωμα στη δουλιά και τεράστιο χτύπημα στο εισόδημα, (μισθοί, μεροκάματα), των εργαζομένων. Παράλληλα, η «νέα» Συνθήκη προωθεί, στα πλαίσια των «υγιών οικονομικών» της Ενωσης και της «μείωσης της ανεργίας», τη μεταρρύθμιση - διάλυση - του ασφαλιστικού αλλά και την πολυσυζητημένη «flexicurity». Τα εν λόγω ζητήματα μπορεί να μην τίθενται άμεσα, ωστόσο η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», στα πλαίσια της συρραφής των Συνθηκών, ενσωματώνει μεταξύ άλλων και τη Στρατηγική της Λισαβόνας, μέρος της οποίας είναι όλες οι αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Ετσι, πίσω από τον ευφημισμό που κάνει λόγο για καταπολέμηση της ανεργίας και βιωσιμότητα των οικονομικών της Ενωσης, ο συνδυασμός «ευελιξίας και ασφάλειας» στην εργασία, προβλέπει την κατάργηση των σταθερών εργασιακών σχέσεων, υπονομεύει τις συλλογικές συμβάσεις, καθώς οι εργαζόμενοι γίνονται απασχολούμενοι με «ευέλικτες σχέσεις απασχόλησης», και μισθούς κατά το δοκούν, που κάθε άλλο παρά ασφάλεια μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι εξασφαλίζουν.

Παράλληλα, η βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών, επιβάλλει τη μείωση των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την ανταποδοτικότητα των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και την αναγκαστική αύξησή τους.

Συμπερασματικά η «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη», δεν υιοθετεί απλά το «Ευρωσύνταγμα», αλλά είναι ακόμα αντιδραστικότερη, ώστε η ΕΕ και τα κράτη - μέλη της να αυξάνουν την εκμετάλλευση, να ισχυροποιείται ως ιμπεριαλιστική Ενωση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αυτή τη φορά, οι διαδικασίες επικύρωσης, θα είναι «συνοπτικές», δε θα διενεργηθούν δημοψηφίσματα, για να μην υπάρξουν αντιδράσεις, ανάλογες με το Γαλλικό και Ολλανδικό παράδειγμα και η έγκριση θα περιοριστεί αποκλειστικά στα θεσμικά όργανα της ΕΕ και τα εθνικά κοινοβούλια των κρατών - μελών...