Η στρατηγική του οπορτουνισμού μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι πολιτική που αφοπλίζει ταξικά την εργατική τάξη, χωρίς να αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο τους πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος. Ο «ΣΥΝ» και η παράταξή του στο συνδικαλιστικό κίνημα, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ), με τις θέσεις τους αλλά και την τακτική τους, όταν δε γίνεται ουρά της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, περιορίζεται σε μια προτασιολογία που, στην καλύτερη περίπτωση, οδηγεί σε κάποια ισχνά μπαλώματα στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, στη διαιώνιση - έστω και με φιλανθρωπική διάσταση - όλων των δεινών των εργαζομένων.

Η στάση αυτή περίτρανα επιβεβαιώνεται και στο ζήτημα του Ασφαλιστικού, αποτυπώνεται σε κάθε βήμα του ΣΥΝ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης» τα τελευταία χρόνια.

«H κυβέρνηση σε συνέχεια όλων των προηγούμενων νεοφιλελεύθερων αλλαγών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προετοιμάζει μια νέα αντιασφαλιστική επίθεση... Δε θέλει επίλυση του ασφαλιστικού αλλά επίλυση του δημοσιονομικού προβλήματος...»

Τα παραπάνω είναι η πρώτη παράγραφος από τις θέσεις της ΑΠ για την Κοινωνική Ασφάλιση που δημοσίευσε μόλις την περασμένη βδομάδα. Η άποψη αυτή «μπάζει» από παντού, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ αναγνωρίζει στην κυβέρνηση της ΝΔ και «ελαφρυντικά», καθώς η έρμη η κυβέρνηση θέλει σε βάρος έστω της Κοινωνικής Ασφάλισης να «λύσει» ένα άλλο πρόβλημα... το δημοσιονομικό! Και αυτό, όταν το «δημοσιονομικό» είναι και αυτό δημιούργημα της ίδιας πολιτικής που ενισχύει το κεφάλαιο σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων. Διότι, τελικά, και το δημοσιονομικό όπως και το ασφαλιστικό είναι όψεις του ίδιου ζητήματος. Της πολιτικής που εξασφαλίζει κέρδη και υπερκέρδη για τους μεγαλοεπιχειρηματίες σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων.

Το ερώτημα που πάντα πρέπει να μπαίνει - όσο τουλάχιστον ζούμε σε ταξική κοινωνία - είναι σε όφελος ποιας τάξης θα αντιμετωπίζονται αυτά τα ζητήματα. Σε όφελος του κεφαλαίου ή της εργατικής τάξης; Αυτό όμως θέλει να ξεχνά η ΑΠ που βλέπει γενικά και αφηρημένα προβλήματα για όλους! Να γιατί αρνείται να ομολογήσει το στοιχειώδες: Οτι δηλαδή, το Ασφαλιστικό δεν είναι απλώς ένα πολιτικό πρόβλημα, αλλά ένα μεγάλο για την εργατική τάξη, το λαό πρόβλημα και πεδίο ταξικής σύγκρουσης της εργατικής τάξης με το μεγάλο κεφάλαιο. Και, όμως, σε ολόκληρη εφτασέλιδη ανακοίνωση, δεν υπάρχει πουθενά μια τέτοια διατύπωση. Το μεγάλο κεφάλαιο, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, ο ΣΕΒ έχουν εξαφανιστεί. Είναι αυτό τυχαίο; Σίγουρα όχι.

Οπως δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο πόλεμος μεταξύ τάξεων για την Κοινωνική Ασφάλιση, για την ΑΠ υποβιβάζεται στην αντιπαράθεση με τις κυβερνήσεις και ειδικότερα σήμερα με την κυβέρνηση της ΝΔ, στις οποίες αποδίδει «νεοφιλελεύθερες αλλαγές» και όχι πολιτική εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου, όπου δε χωρά ταυτόχρονα και πολιτική εξυπηρέτησης των εργατών. Αυτό βολεύει τον ΣΥΝ. Βολεύει να αφυδατώνει τις μεγάλες ταξικές αντιθέσεις, αφού πιστεύει στη συνύπαρξη εργοδοτών και εργατών. Απλά θέλει εργοδότες «καλούς χριστιανούς», να δίνουν κάτι παραπάνω στους εργάτες...

Η παραπάνω τοποθέτηση δεν είναι μια απλή αστοχία. Δείτε πώς ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Α. Αλαβάνος, σε συνέντευξη Τύπου για το Ασφαλιστικό και τις προτάσεις του κόμματος (26/4/2005), έβλεπε τους πρωτεργάτες της επίθεσης: «Σε αυτήν την προσπάθεια - έλεγε - πρωταγωνιστής είναι ο Πρόεδρος Μπους. Επιχειρεί να εφαρμόσει το μοντέλο Πινοσέτ... Δυστυχώς, ακολουθούν, τηρουμένων των αναλογιών, και οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης...»

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Και γιατί αυτό το «δυστυχώς»; Μήπως το κεφάλαιο στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι διαφορετικό από τις ΗΠΑ; Θα μπορούσε π.χ. οι μονοπωλιακοί όμιλοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης να συμφωνούσαν με την εξασφάλιση όλων των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, ενώ των ΗΠΑ όχι; Δυστυχώς, αν κάποιος πιστεύει ότι αυτή η επίθεση είναι απλά η εκδήλωση της θέλησης κάποιων αντεργατικών κυβερνήσεων και όχι η εξυπηρέτηση της αδήριτης ανάγκης του κεφαλαίου για αύξηση των κερδών του, αύξηση της ανταγωνιστικότητάς του, αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης σε όποια χώρα και ήπειρο και αν δραστηριοποιείται, τότε προφανώς θα εκφράζεται με τον τρόπο του Α. Αλαβάνου. Μόνο που αυτός ο καπιταλισμός, μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ενωση, βρίσκεται στα κεφάλια των ιθυνόντων του ΣΥΝ και όχι στη ζώσα πραγματικότητα.

Αλλά τέτοιου είδους «οράματα» και όχι παροράματα σε οδηγούν και σε φαιδρότητες. Να προτείνεις μια «ριζική αλλαγή πολιτικής που θα περιλαμβάνει ένα αποτελεσματικό σχέδιο ανάπτυξης για τη μείωση της ανεργίας και στόχο την πλήρη απασχόληση...» (στην ίδια συνέντευξη). Δηλαδή, αν δε θεωρήσουμε ότι με τον όρο «πλήρη απασχόληση» ο ΣΥΝ εννοεί το ευρωπαϊκό μοντέλο της απασχολησιμότητας, τότε μας προτείνει το ακατόρθωτο: Σε συνθήκες καπιταλισμού, με μονοπώλια και εκμετάλλευση θα καταργήσουμε και την ανεργία. Θα επιτύχουμε «πλήρη απασχόληση» μέσω ενός άλλου «αποτελεσματικού σχεδίου ανάπτυξης»! Δε μας απαντούν, η «ανάπτυξη» αυτή ποιον θα ωφελεί; Γιατί, ανάπτυξη που να ωφελεί το κεφάλαιο και ταυτόχρονα τους εργάτες δεν υπήρξε και ούτε πρόκειται να υπάρξει. Αυτό αποδεικνύεται απ' όλη την ιστορία του, αλλά και από τα τελευταία χρόνια, που έχουμε μεν μεγάλη ανάπτυξη, αλλά την ίδια στιγμή η θέση της εργατικής τάξης χειροτερεύει δραματικά. Ασε που οι ίδιοι σε διάφορες περιόδους δεν αρνούνται ούτε την ευελιξία ούτε και την «απασχολησιμότητα». Ετσι στην Απόφαση της Ιδρυτικής Συνδιάσκεψης της Αυτόνομης Παρέμβασης, ενώ προτείνεται η κατάργηση κάποιων μορφών απασχόλησης, όπως η ενοικίαση, γίνεται αποδεκτή «η μερική απασχόληση» και άλλες μορφές απασχόλησης να είναι «στο 10% ανά επιχείρηση»!

Ο ΣΥΝ και η παράταξή του, όταν ο λόγος φθάνει στις αμοιβές των εργαζομένων, ανακαλύπτουν τους «μέσους όρους» της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, στην οποία πρέπει να «συγκλίνουμε» και μάλιστα σταδιακά... Ομως, εδώ η πρόταση χαμηλώνει και πιάνει πάτο: «Η πρότασή μας είναι σαφής: δραστική αύξηση των μισθών και ετήσιες αυξήσεις που να υπερκαλύπτουν την αύξηση του πληθωρισμού και της ετήσιας παραγωγικότητας» (στο ίδιο). Δηλαδή, όταν κυβέρνηση και ΣΕΒ, αλλά και πλειοψηφία ΓΣΕΕ ζητάνε «μέρος της παραγωγικότητας», ο ΣΥΝ τους ξεπερνά και τη θέλει όλη... την παραγωγικότητα.

Τόσο ψηλά, λοιπόν, θέλει τους μισθούς των 650 ευρώ ο ΣΥΝ. Τόσο ριζοσπαστική πρόταση κάνουν που θα τρέμει ο ΣΕΒ, αν τα μεροκάματα αυξάνονται κατά 5% - 6% περίπου το χρόνο (άθροισμα πληθωρισμού και παραγωγικότητας). Ομως, πουθενά δεν υπάρχουν αιτήματα - στόχοι που να καλύπτουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης που πρέπει τελικά και να καθορίζουν τις απαιτήσεις της. Απαιτήσεις μιας τάξης που μόνο αυτή παράγει όλον τον πλούτο.

Στη συγκεκριμένη συνέντευξη Τύπου, ο ΣΥΝ εντάσσει αυτές τις μίζερες αυξήσεις και στο ζήτημα της αύξησης των εσόδων των Ταμείων. Επειδή όμως θεωρεί ότι ούτε η εισφοροδιαφυγή, ούτε η επιστροφή των κλεμμένων, ούτε η αντιμετώπιση της ανεργίας, ούτε η αύξηση των μισθών μπορούν να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα των Ταμείων παίρνει μια ...γενναία απόφαση και προτείνει «θεσμοθέτηση νέων πόρων για τη δημιουργία ασφαλιστικού αποθέματος». Την ίδια πρόταση διατυπώνει και η ΑΠ με «τη δημιουργία ενός ειδικού αποθεματικού» που θα προέλθει από τη φορολογία των επιχειρήσεων, των μετοχών, της Εκκλησίας κ.λπ.

Εδώ η πεπονόφλουδα που ρίχνει ο ΣΥΝ καμουφλάρεται έντεχνα και με μια ριζοσπαστική γυμναστική... φορολόγησης του κεφαλαίου. Και εξηγούμαστε. Τόσα χρόνια, πίσω από τις αντιασφαλιστικές επιθέσεις το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του πρόβαλλαν το κατασκεύασμα ότι το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν είναι βιώσιμο. Δεν έχει πόρους και πρέπει επειγόντως να εξευρεθούν «νέοι πόροι». Μάλιστα, ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χ. Πολυζωγόπουλος είχε προτείνει ειδικό φόρο στους μισθούς για το σκοπό αυτό. Δηλαδή, ο ΣΥΝ και η ΑΠ μας φέρνουν από το παράθυρο, αυτό που οι Αναλυτής, Αλογοσκούφης, Γκαργκάνας και το «όλον ΠΑΣΟΚ» μας έφερναν από την πόρτα. Και ρίχνουν νερό στο μύλο των επιχειρημάτων όσων, στο όνομα της έλλειψης πόρων, δηλαδή της κλοπής μεγάλου μέρους του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, κλοπή που θέλουν να γίνει ακόμη μεγαλύτερη, καταργούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Αναγνωρίζουν - έστω και αν δεν το ομολογούν - ότι υπάρχει πρόβλημα «βιωσιμότητας» του συστήματος. Το μεγάλο κεφάλαιο, οι επιχειρήσεις, το χρηματιστήριο, πρέπει να πληρώσουν. Αλλά πρέπει να πληρώσουν όχι γιατί το ασφαλιστικό είναι προβληματικό και δε θα αντέξει στο μέλλον όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοι των εργαζομένων, αλλά πρέπει να πληρώσουν γιατί αυτοί ξεζουμίζουν τον εργάτη. Γιατί ακόμα και αυτά που απαιτούμε να δώσουν είναι ένα μόνο μέρος από την υπεραξία που αποσπούν από την εργασία. Πρέπει να πληρώσουν, γιατί έτσι και αλλιώς οι μόνοι που πληρώνουν για την Κοινωνική Ασφάλιση είναι οι εργαζόμενοι. Αλίμονο αν αυτό το απόλυτο ταξικό αίτημα των εργαζομένων το θυσιάσουν οι εργαζόμενοι στις σκοπιμότητες της «βιωσιμότητας». Γιατί, τότε το μόνο που θα καταφέρουν είναι να παίξουν το παιχνίδι της πλουτοκρατίας και των κυβερνήσεών της. Και σ' αυτό το παιχνίδι μπαίνει ο ΣΥΝ με τέτοια «ριζοσπαστικά» αιτήματα.

Και βέβαια για το συγκεκριμένο ζήτημα άλλοτε στελέχη του ΣΥΝ ερωτοτροπούν με τον τζόγο, προτείνοντας επενδύσεις σε μετοχές τραπεζών ή και σε «λειτουργία ειδικών αμοιβαίων κεφαλαίων συνταξιοδοτικού σκοπού» (απόφαση της ιδρυτικής συνδιάσκεψης της ΑΠ).