Με αυτό το κριτήριο, η Κυβερνητική Επιτροπή, που συνεδρίασε την Πέμπτη 31 Αυγούστου υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, ενέκρινε το οικονομικό πρόγραμμα της επόμενης τετραετίας, μέχρι το 2004, τον ενδιάμεσο σταθμό του δεκαετούς προγράμματος λιτότητας που λήγει το 2010 και αποτελεί το νέο κυβερνητικό όραμα... Ενα πρόγραμμα η εφαρμογή του οποίου θα επιφέρει τη μεγάλη ανατροπή στις οικονομικές και κοινωνικές δομές της ελληνικής κοινωνίας. Η τελευταία θα πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να αντιμετωπίσει τα ισχυρά σοκ που απαιτούνται προκειμένου να αλλάξει το δέρμα της και να υιοθετήσει το άγριο - αμερικανικό - μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης.

Το παράδοξο - και βαθιά υποκριτικό - της υπόθεσης είναι ότι τη στιγμή που εξαγγέλλουν σε υψηλούς τόνους τις πολιτικές «απελευθέρωσης» των αγορών, το «σπάσιμο» των κρατικών μονοπωλίων και το άνοιγμά τους στον ανταγωνισμό, συνθήματα τα οποία είναι κούφια περιεχομένου, η ουσία της κυβερνητικής πολιτικής συνιστά μια τεραστίων διαστάσεων κρατικομονοπωλιακή παρέμβαση, με στόχο τη στήριξη μιας χούφτας μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτών που θα πρέπει να επιβιώσουν στο σκληρό ανταγωνισμό της ζώνης του ευρώ, όπου τα οικονομικά, ποσοτικά και ποιοτικά, μεγέθη είναι συντριπτικά αρνητικά για τον ελληνικό καπιταλισμό. Ισως ποτέ στο παρελθόν η ελληνική κοινωνία και οικονομία δεν ήταν τόσο δεσμευμένη και χειραγωγημένη από ό,τι σήμερα, όπου η αντίθεση μεταξύ λίγων μονοπωλίων από τη μια και της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού από την άλλη οξύνεται.

Ολες οι επιμέρους πολιτικές της κυβέρνησης καλούνται, περισσότερο αποτελεσματικά και έντονα απ' ό,τι παλιότερα, να εξυπηρετήσουν το βασικό στόχο: Την πολύπλευρη ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων. Η δημοσιονομική, με τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας στους μισθούς και τις συντάξεις και του περιορισμού των κρατικών - κοινωνικών - δαπανών, οι προωθούμενες εργασιακές αλλαγές που τινάζουν στον αέρα τη σταθερή εργασία, οι «μεταρρυθμίσεις» στην υγεία και την παιδεία, οι αντιδραστικές αλλαγές στην κοινωνική ασφάλιση, η «απελευθέρωση» των επαγγελμάτων, οι σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις που αγγίζουν όλες τις πλευρές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προβλέπει το ξεπούλημα στο ιδιωτικό κεφάλαιο των μεγάλων επιχειρήσεων του δημοσίου (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΑ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΑΒ, ΕΛ.ΠΕ. κλπ.), τα λιμανιών, των αυτοκινητοδρόμων, της ακίνητης περιουσίας του ΕΟΤ, ενώ προωθούν την εκχώρηση υπηρεσιών του δημοσίου στους ιδιώτες μέσω της υπογραφής μακροχρόνιων συμβάσεων παραχώρησης, επεκτείνουν συστήματα «αυτοχρηματοδότησης» έργων, ακόμα και στα μικρής και μεσαίας εμβέλειας που κατασκευάζονται σήμερα σε νομαρχιακό και δημοτικό επίπεδο. Ολα τα κυβερνητικά σφυριά χτυπούν στην κατεύθυνση της αποφασιστικής ανόδου της αποδοτικότητας και της κερδοφορίας των κεφαλαίων.

Ολες οι επιμέρους πολιτικές της κυβέρνησης, είτε πρόκειται για τα εργασιακά, είτε για τις ιδιωτικοποιήσεις, τη δημοσιονομική πολιτική, τις «μεταρρυθμίσεις» στην υγεία και την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, όλοι αυτοί οι τομείς έχουν ένα συνεκτικό κρίκο. Ολες συνιστούν πλευρές της διαδικασίας παραγωγής και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, του ειδικού αυτού εμπορεύματος που είναι σε θέση η χρήση της (η εργασία της) να δημιουργεί αξία μεγαλύτερη από την ανταλλακτική της αξία. Η παραγωγή και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης είναι μια πολυσήμαντη διαδικασία. Σε αυτή συμμετέχουν οι επιχειρηματίες με την καταβολή του μισθού και των ασφαλιστικών εισφορών, το κράτος μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας, τα συστήματα υγείας, η φορολογική πολιτική κλπ. Πρόκειται δηλαδή για όλες αυτές τις πλευρές τις οποίες αγγίζει σήμερα η κυβερνητική πολιτική. Οι οποίες με μία πρόταση θα μπορούσαμε να πούμε ότι επαναδιαπραγματεύονται σε νέα αντιδραστική βάση τους όρους της παραγωγής και της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και στη χώρα μας. Αυτή είναι και σε διεθνές επίπεδο η νεοφιλελεύθερη πρόταση εξόδου του καπιταλισμού από την κρίση, μέσω της δραστικής μείωσης του μισθολογικού και μη μισθολογικού κονδυλίου εργασίας. Στόχος είναι η εργατική δύναμη να πληρωθεί κάτω από την αξία της, όπως αυτή ιστορικά είχε διαμορφωθεί τη μεταπολεμική περίοδο. Αυτό αποτελεί και το βασικό κριτήριο αναζωογόνησης των κεφαλαίων, της ανταγωνιστικότητάς τους κλπ. Οι χώρες οι οποίες επαναδιαπραγματεύτηκαν πρώτες την αλλαγή των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, αλλαγές οι οποίες οδήγησαν στην άνοδο του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων (ΗΠΑ, Αγγλία), θεωρούνται σήμερα χώρες-πρότυπο, στις οποίες επιχειρούν να μοιάσουν όλες οι υπόλοιπες. Αυτό το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο επιχειρεί ασθμαίνοντας να υιοθετήσει και για τη χώρα μας η κυβέρνηση Σημίτη.

Στην Κυβερνητική Επιτροπή, οι υπουργοί της κυβέρνησης συμφώνησαν στην εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας, όχι μόνο για το 2001, αλλά για την τετραετία μέχρι το Ολυμπιακό έτος 2004. Και οι ίδιοι βέβαια καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για μια πολύ σκληρή πολιτική, η οποία θα πλήξει τα λαϊκά στρώματα. Γνωρίζουν επίσης ότι η έως σήμερα εφαρμογή μακροχρόνιων προγραμμάτων λιτότητας, που είχαν αποτέλεσμα την ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου υπέρ μιας μειοψηφίας επιχειρηματιών, τραπεζιτών και κομματικών «φίλων», ενώ από την άλλη η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σήκωσε τα βάρη της «εξυγίανσης», έχει δημιουργήσει συσσωρευμένη δυσαρέσκεια. Δυσαρέσκεια η οποία ναι μεν δεν εκφράστηκε στις πρόσφατες εκλογές, αλλά συνεχίζει να είναι υπαρκτή και για το λόγο αυτό θα πρέπει να χειραγωγηθεί και να ελεγχθεί με τη βοήθεια βέβαια και των πανίσχυρων μέσων μαζικής ύπνωσης... Σταθμίζοντας τα δεδομένα αυτά, επιχειρούν να ελιχθούν. Επιχειρούν να πείσουν τον πολύ κόσμο ότι ναι μεν η πολιτική που εφαρμόζουν είναι επώδυνη, αλλά είναι αναγκαία και εθνικός μονόδρομος... Αλλά και επειδή αυτό δε φτάνει, επιχειρούν να ντύσουν την απεχθή αυτή πολιτική με κοινωνικό μανδύα. Στα τελευταία χρόνια, δεν έχουν παύσει να λένε ότι οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού θα πρέπει να συγκρατηθούν, αλλά από τη συγκράτηση αυτή θα εξαιρεθούν αυτές της υγείας και της παιδείας. Αυτοί οι τομείς είναι υψηλής προτεραιότητας για τους νεοφιλελεύθερους του ΠΑΣΟΚ. Προπαγανδιστικά τους ενισχύουν και στην πράξη τους κατεδαφίζουν. Είχε το θράσος ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας να ισχυριστεί την προηγούμενη Πέμπτη ότι από τα κρατικά πλεονάσματα που θα δημιουργηθούν τα επόμενα χρόνια θα διατεθούν 1,5 τρισ. δραχμές για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και την υγεία. Και τα έλεγε αυτά, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι η δημιουργία πλεονασματικών προϋπολογισμών είναι όρος του περιβόητου Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης που περιέχεται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ (1997). Σύμφωνα με το Σύμφωνο, τα κρατικά πλεονάσματα θα διατεθούν αποκλειστικά για τη μείωση του δημόσιου χρέους και όχι για την ενίσχυση του «κοινωνικού κράτους», όπως υποκριτικά ισχυρίζεται ο Παπαντωνίου. Εχουν το θράσος να παρουσιάζουν τη μείωση των φορολογικών συντελεστών των μεγάλων επιχειρήσεων και των υψηλών εισοδημάτων - πρόκειται για κλασικό μηχανισμό αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ του κεφαλαίου - σαν φιλολαϊκές φοροελαφρύνσεις...

Μετά από εικοσαετή παρουσία στην κυβέρνηση, οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ έχουν αποκτήσει υψηλή ειδίκευση στην τέχνη της εξαπάτησης, της παραπλάνησης και της φαιάς προπαγάνδας. Προφανώς, συνεχίζουν και εντείνουν παραπέρα στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση.