Φωτ.

Στις 14 του περασμένου Οκτώβρη συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο παλαίμαχος αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης ΧΡΗΣΤΟΣ Νικ. ΚΑΝΔΥΛΗΣ, μέλος του ΚΚΕ.

Στην άσβεστη μνήμη του οι κόρες του Αθανασία, Μαρία και Φρειδερίκη προσφέρουν στο ΚΚΕ 50 ευρώ, μέσω ΚΟΒ Ανθούπολης Περιστερίου.

* * *

Φωτ.

Την 1η Φλεβάρη 2007 έφυγε από τη ζωή ο ΙΩΣΗΦ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗΣ (Μιχάλης). Ο «Ρίζος» ήταν ο καθημερινός του σύντροφος.

Στη μνήμη του προσφέρω στην εφημερίδα 50 ευρώ.

Ο γιος του Γιώργος Μανταδάκης

* * *

Στις δύσκολες στιγμές δοκιμασίας της υγείας του αδελφού μας ΒΑΣΙΛΗ ΕΠΙΤΡΟΠΟΥ ευχαριστούμε την Κομματική του Οργάνωση Πειραϊκής Χερσονήσου για την αμέριστη βοήθειά της και προσφέρουμε για την οικονομική της ενίσχυση 100 ευρώ.

Η οικογένεια Γιάννη Επιτρόπου

* * *

Στη μνήμη της αξέχαστης θείας μου ΜΑΡΙΓΟΥΛΑΣ Μαστρολέων-ΖΕΡΒΑ, κομμουνίστριας και αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης, η οποία έφυγε από τη ζωή στις 28 Ιούλη 2007, προσφέρω, μέσω ΚΟΒ Πειραϊκής Χερσονήσου, 50 ευρώ στο ΚΚΕ.

Πόπη

* * *

Πριν από μια βδομάδα «έφυγε» από κοντά μας ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΡΟΥΖΑΚΗΣ, ο οποίος γεννήθηκε το 1942 στην Αθήνα. Το 1969 αποφοίτησε από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως Μεταλλειολόγος. Η επιβολή της δικτατορίας τον βρήκε φοιτητή. Πιάστηκε τις πρώτες μέρες της δικτατορίας και βασανίστηκε. Παρά τη δοκιμασία όμως αυτή, συνέχισε να είναι στην περίοδο των σπουδών του ένας δραστήριος αγωνιστής φοιτητής, ενταγμένος στην ευρύτερη Αριστερά.

Μετά τη στρατιωτική θητεία του, εργάστηκε στα μεταλλεία βωξίτη στην Ιτέα (μεταλλεία του Ηλιόπουλου και μετέπειτα Κυριακόπουλου).

Ο Δημήτρης (Περικλής) με τους συντρόφους του Σπύρο Αντωνίου (Τριαντάφυλλο) και Μήτσο Γιαννέα (Ερμή) σύστησαν την πρώτη παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ στα μεταλλεία αυτά. Η δράση τους απλώθηκε προς όλους τους εργαζόμενους του Νομού και στο φράγμα του Μόρνου.

Το 1973 κατέβηκε στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου στην Αθήνα και το Μάη του 1974 πήρε μέρος στην οργάνωση της απεργίας στα μεταλλεία, η οποία διήρκεσε ως την πτώση της δικτατορίας.

Το 1974 ο Δημήτρης με τους δύο άλλους συντρόφους του, άνοιξε Γραφεία στην Ιτέα και τοποθέτησε την ταμπέλα του ΚΚΕ, πριν από την επίσημη νομιμοποίησή του.

Το 1975 η παραπάνω τριάδα απολύεται από την εταιρεία Ηλιόπουλου και ο Δημήτρης ακολουθεί τη δική του πορεία, αλλάζοντας συνεχώς δουλιές συναφείς με τις σπουδές και την εμπειρία του.

Πέρασε από τα μεταλλεία λευκολίθου του Παπαστρατή, από τα μεταλλεία χρωμίτη στη Σκούμτσα Γρεβενών, από τα μεταλλεία λευκολίθου του Σκαλιστήρη στην Εύβοια. Μετά τα μεταλλεία, για μια δεκαετία περίπου εργάστηκε σε μεγάλα τεχνικά έργα (Μετρό, Κακιά Σκάλα, Εγνατία). Αν και σε διάφορα έργα είχε αναλάβει διευθυντική θέση, δεν εγκατέλειψε τις αρχές του, το ήθος και την αρχή της δικαιοσύνης.

Συμμετείχε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του στην πολιτική με συνέπεια και ήθος.

Ο Δημήτρης πίστευε στην αναγκαιότητα και στις δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας, σύμφωνα με το μεγαλειώδες έργο του κομμουνιστή Μπάτση για τη βιομηχανική ανάπτυξη της Ελλάδας. Πρόσφερε ως μηχανικός μεγάλο μέρος της ζωής του για την ανεξάρτητη αυτή ανάπτυξη της χώρας.

Ο Δημήτρης συνέδεσε τη ζωή του με έναν υπέροχο άνθρωπο, την Παρί, από το 1964, η οποία υπήρξε πραγματική συντρόφισσα και ηρωίδα στην περιπέτεια της υγείας του. Ο Μήτσος είχε απέραντο θάρρος και κουράγιο. Εφυγε νηφάλιος. Αφησε πίσω τρία παιδιά τον Αρη, την Ελένη, τη Στέλλα, που είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν το δρόμο που χάραξε ο πατέρας τους.

Στη μνήμη του Δημήτρη Φρουζάκη ο Ν. Γεωργακάκης πρόσφερε 100 ευρώ στο «Ριζοσπάστη».