Ημουν εκεί, μαζί με δεκάδες συναγωνιστές στη δίκη των 14 αγωνιστών για «αδικήματα» που «διαπράχτηκαν» το 2004 στις μεγαλειώδεις αγροτικές κινητοποιήσεις για τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις που δικαιούνταν. Τετριμμένο το κατηγορητήριο, επαναλαμβανόμενο μετά από κάθε αγωνιστική διεκδίκηση «κατάληψη δρόμου - παρακώλυση συγκοινωνιών».

Είδα κι άκουσα τον κ. εισαγγελέα να ορθώνει το ανάστημά του και μ' ένα χειμαρρώδη λόγο, βαθιά ανθρώπινο, να στιγματίζει τον ένοχο, να ξεγυμνώνει το ανάλγητο κράτος, να υμνεί τη ζωή, υπεραμυνόμενος του δικαιώματος ν' αγωνίζεται κανείς για τη ζωή του, να ξυπνά συνειδήσεις (θα 'ταν πολύ καλό μάθημα για νέους λειτουργούς της Δικαιοσύνης ασφαλώς). Είπε πολλά ο κ. εισαγγελέας... Οι άνθρωποι αυτοί (οι δικαζόμενοι αγρότες), αν δεν ήταν εδώ τώρα, θα 'ταν στα κτήματά τους, να δουλεύουν τη γη τους, να ζήσουν τίμια τις οικογένειές τους... Είναι φανερό πως δεν κατέβηκαν στην κινητοποίηση για να κλείσουν το δρόμο, αλλά να παλέψουν για το δίκιο τους. Τι άλλο μπορούσαν να κάνουν, όταν όλοι τούς έχουν ξεχάσει;.. Πώς θα μπορέσει ο φτωχός αγρότης να σώσει το βιος του, αν αύριο δεν έχει να πληρώσει τη δόση του δανείου στην τράπεζα, επειδή το κράτος δεν του αποδίδει για μήνες ή χρόνια αυτά που του οφείλει; Πού θα βρει να δώσει χρήματα για να σπουδάσει το παιδί του, όταν η πολιτεία δεν τον αποζημιώνει γι' αυτά που δικαιούται;

Είπε κι άλλα ο κ. εισαγγελέας... η δίκη αυτή από ποινικής πλευράς δεν έχει δυσκολίες με βάση το γράμμα του νόμου. Ομως, το πνεύμα του νόμου πρέπει να μας οδηγεί αλλού, δεν μπορεί τόσοι άνθρωποι ν' αγωνίζονται, τόσα προβλήματα να υπάρχουν, να οξύνονται και να αδιαφορούμε! Είπε κι άλλα ο κ. εισαγγελέας και στο τέλος πελώριος μπροστά μας από το βήμα της έδρας απευθύνθηκε στο χρέος της συνείδησης των δικαστών και τους κάλεσε να αθωώσουν τους αγωνιζόμενους αγρότες.

Ημουν εκεί, μαζί με άλλους συναγωνιστές είδαμε κι ακούσαμε, ακόμη και οι μάρτυρες του χαλκευμένου κατηγορητηρίου δεν το υποστήριξαν - Τα ΜΑΤ έκλεισαν το δρόμο. Πήρα ένα μεγάλο μάθημα ανθρωπιάς, αγωνιστικής συμπεριφοράς από έναν λειτουργό της δικαιοσύνης, που, με απλά λόγια, ανθρώπινα, μίλησε στη συνείδησή μας, εκεί στην αίθουσα του Τριμελούς Πρωτοδικείου Αιγίου. Εκεί που στήθηκε ένα ακόμη «αγροτοδικείο» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να τιμωρήσουν, να τρομοκρατήσουν φτωχούς ανθρώπους που αγωνίζονται για την ίδια τους τη ζωή, κι ήταν και οι δικαστές εκεί, μα η Δικαιοσύνη έλειπε (!!) - μα τι λέω, εκεί ήταν, μικροσκοπική, έντρομη, μπροστά στο μέγεθος του δίκιου των αγωνιζόμενων αγροτών και του πελώριου εισαγγελέα, εκεί ήταν τυφλή, εκδικητική, μα κύρια ΤΑΞΙΚΗ.

Η «δικαιοσύνη» ήταν εκεί στο πλευρό του ταξικού κράτους των λίγων και ισχυρών, ενάντια στο φτωχό κι αδύναμο που παλεύει να μείνει στο χωράφι του να μην ξεκληριστεί. Μοιραία θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, όταν πολυμελής αγροτική οικογένεια καλλιεργούσαμε καπνά για να ζήσουμε. Τώρα, στο χωριό μου οι αγρότες δεν καλλιεργούν πια καπνά, ξεκληρίστηκαν, όπως χιλιάδες οικογένειες σ' όλη την Ελλάδα, όπως κι εδώ στην Αιγιάλεια, την τωρινή πατρίδα μου. Για να μην ερημώσουν τα χωριά, χρέος και ανάγκη αποτελεί για τον αγρότη να παλέψει για τη ζωή του, για τα παιδιά του, για το μέλλον του...

Η απόφαση του δικαστηρίου, καταδικαστική: Οι δικαστές τήρησαν το γράμμα του νόμου, προειλημμένη θα έλεγα - τρομοκρατική - αφού κι αυτό το σαθρό κατηγορητήριο κατέρρευσε, ακόμη κι από τους ίδιους τους κατήγορους. Η απάντηση μια και μόνη, αυτή του Αγροτικού Συλλόγου Αιγίου «Οι αγώνες δεν καταδικάζονται, οι αγρότες δεν τρομοκρατούνται! Ολοι στον αγώνα».