Προκαλεί πραγματικά εντύπωση η ...«μαύρη τρύπα» στο χωροχρόνο ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του '80 και σήμερα την οποία εντοπίζει όποιος διαβάσει την αναδρομή που επιχείρησε χτες η υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη, σε άρθρο της με τίτλο «σκέψεις για το φοιτητικό κίνημα της μεταπολίτευσης 1974 - 2007» στο «Βήμα Ιδεών».

Μια ματιά στη «χαμένη» εικοσαετία, απ' όσους δεν πήγαν διακοπές, αλλά έμειναν εδώ και πάλεψαν όλα αυτά τα χρόνια, καθιστά τουλάχιστον ...ανυπόστατη και σίγουρα ψευδή τη διαπίστωσή της ότι «στις τελευταίες κινητοποιήσεις, κατά τις οποίες υπήρξε για πρώτη φορά μέτωπο των φοιτητών με σημαντική μερίδα των πανεπιστημιακών, τα φοιτητικά σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (κυρίως οι ΕΑΑΚ και, ακόμη τότε, τα Αριστερά Σχήματα) και το Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων κατάφεραν να τραβήξουν στις κινητοποιήσεις τόσο την ΠΣΚ (που διαφωνούσε κυρίως με τη μορφή) όσο και το μεγαλύτερο μέρος της ΠΑΣΠ»(!)

Στο διάστημα της εικοσαετίας που δεν περιλαμβάνεται στις «σκέψεις» της Ν. Βαλαβάνη, υπήρχαν εκείνοι που δρούσαν κάθε μέρα - κάθε ώρα μέσα στο κίνημα, που αποτέλεσαν την πρωτοπορία τόσο στους αγώνες που αναπτύχθηκαν όσο και στον προσανατολισμό τους ενάντια στην πολιτική της υποβάθμισης και ιδιωτικοποίησης. Αυτοί είναι οι φοιτητές που συσπειρώνονται στην ΠΚΣ, που όπως χτες έτσι και σήμερα παλεύουν με συνέπεια τις θέσεις για μια Παιδεία προς όφελος του λαού, αυτοί που όπως χτες έτσι και σήμερα έχουν βάλει απέναντι την ΕΕ και τις πολιτικές της.