Ωστόσο, όταν οι κομμουνιστές καταγγέλλαμε τους της ΕΑΡ και τους «δικούς μας» σοσιαλδημοκράτες ότι οργανώνουν τη διάχυση του ΚΚΕ στο Συνασπισμό, αντιμετωπίζαμε την κατηγορία ότι έχουμε επιδοθεί σε «κυνήγι μαγισσών»!

Η άρνηση της θεωρίας της σοσιαλιστικής επανάστασης και επομένως η απόρριψη της αναγκαιότητας ύπαρξης κόμματος με μαρξιστικά - λενινιστικά χαρακτηριστικά είχε τις συνεπακόλουθες αλυσιδωτές επιπτώσεις της σε ολόκληρη την γκάμα της αντίληψης των παλιών και νεότερων οπορτουνιστών. Εκφράστηκε με την κατεδάφιση των αρχών του προλεταριακού διεθνισμού, των αρχών λειτουργίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, των πιο σημαντικών στιγμών του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και παγκόσμια. Ο λιθοβολισμός κατευθύνθηκε και στην πιο μεγαλειώδη (πρώτα απ' όλα σε αυτή) ώρα της κομμουνιστικής διαδρομής, στη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Συνάμα, άρχισε να εξαίρεται η φιλοσοφική σκέψη και πρακτική αστών και μικροαστών πολιτικών, ν' ανακαλύπτονται «τ' αγαθά» της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, να διαχωρίζεται ο Λένιν από τον Μαρξ, ο «ώριμος» από τον «ανώριμο» Μαρξ, να περιφέρουν και ν' αναδύουν σαν σκιάχτρα τον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη, αλλά και να βάζουν στο λαθρεμπόριο του οπορτουνισμού τους ήρωες του ΚΚΕ.

Η υπόσκαψη της ιδεολογικής ενότητας του ΚΚΕ πήγαινε μαζί με το φραξιονισμό. Ο χαμαιλεοντισμός είχε αντικαταστήσει την κομμουνιστική ηθική και υπευθυνότητα. Το παρασκήνιο και η ίντριγκα μπήκαν στη θέση της συλλογικότητας και της κριτικής. Εξαφανίστηκε η αυτοκριτική.

Η ομοιότητα της προ του 1968 κατάστασης στο ΚΚΕ με αυτήν της προ του 1991 - και παρά τις τελείως διαφορετικές διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες - είναι τέτοια, ώστε τα δύο γεγονότα μοιάζουν σχεδόν με δυο σταγόνες νερού.

Η πρώτη επέλαση εκκολάφθηκε και πραγματοποιήθηκε στην περίοδο που μεσολαβεί από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια μέχρι τις αρχές της δικτατορίας του 1967. Αποκρούστηκε, αφού ταλάνισε για ένα μεγάλο διάστημα τον κόσμο του ΚΚΕ και της Αριστεράς. Ολόκληρη η περίοδος της δικτατορίας και τα πρώτα 3-4 μεταδικτατορικά χρόνια σημαδεύτηκαν από τη σκληρή διαπάλη και «έκλεισαν» με την περιθωριοποίηση του «ΚΚΕ εσωτερικού» ως πολιτικού οργανισμού.

Ο φορέας αυτός, αφού πέρασε μερικά χρόνια κρίσης, επανήλθε στο προσκήνιο, ανασύνταξε τις ελάχιστες δυνάμεις του και πραγματοποίησε την αντεπίθεσή του. Τότε (προδικτατορικά) η επίθεση πραγματοποιήθηκε μέσα από την Ενωμένη Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Στη συνέχεια (1986 και έπειτα), πραγματοποιήθηκε με σύνθημα την «Ενωμένη Αριστερά». Κι όταν το νέο σχήμα της διαμορφώθηκε, ξανά - όπως και τότε - άρχισε ο δεύτερος γύρος ενός μισοτελειωμένου αγώνα που στόχευε στην κατάληψη του «οχυρού». Η εμφάνιση της «περεστρόικα», που τον εξέφραζε απόλυτα, έδωσε δύναμη στην επίθεσή του. Ετσι, εφόρμησε κατά του ΚΚΕ με τη σχεδόν βεβαιότητα της επιτυχίας, αφού και το ΚΚΕ είχε χαιρετίσει και υιοθετήσει την «περεστρόικα». Εχουμε, κατά συνέπεια, την επανάληψη ενός φαύλου κύκλου.

Τα πρόσωπα που ηγήθηκαν στην πρώτη προσπάθεια εκπόρθησης του ΚΚΕ ήταν πρώτης σειράς στελέχη του. Οι ίδιοι δημιούργησαν το «ΚΚΕ εσωτερικού» και κατοπινά την ΕΑΡ. Οι ίδιοι, μαζί με κάποιους νεότερους «κομμουνιστογενείς», ηγήθηκαν ή έπαιξαν ρόλο και στη δεύτερη διάσπαση. Αυτή τη φορά όντας εκτός ΚΚΕ αλλά εντός ΣΥΝ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, βέβαια, και το γεγονός ότι οι νεότεροι οπορτουνιστές, που προκύψανε μέσα από τις γραμμές μας και επιχείρησαν την άλωση του ΚΚΕ στο 13ο Συνέδριό του, θεωρούσαν πλήρως δικαιωμένη τη γραμμή του «ευρωκομμουνισμού», βασικά και κύρια όταν άρχισε η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, ενώ είχαν αρχίσει - αρκετοί από αυτούς - να τον βλέπουν με συμπάθεια και πριν από τις διεθνείς αρνητικές εξελίξεις του 1989 - 1991. Είναι οι ίδιοι που ονομάτισαν «προδρόμους της ανανεωτικής σκέψης» τους «ήρωες» της διάσπασης του 1968. Με το διαβατήριο του 1968 επιβιβάστηκαν στο τρένο του 1991. Και με οδηγούς τους Καρίγιο - Μπερλίνγκουερ - Γκορμπατσόφ ξεκίνησαν για τη νέα Βηθλεέμ του «σοσιαλιστικού» τους οράματος.

Ο «δρόμος προς το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία», γνήσιο προϊόν της διεθνούς οπορτουνιστικής σκέψης, σημαία της φραξιονιστικής ομάδας των Παρτσαλίδη - Δρακόπουλου - Μπριλλάκη - Δημητρίου και άλλων, που δρούσαν μέσα στο ΚΚΕ και στην ΕΔΑ, έγινε το ευαγγέλιο της νεότερης νεοσοσιαλδημοκρατικής «φρουράς», προσαρμοσμένος, όμως, και αυτός στις ...νεότερες συνθήκες. Και η διάχυση τότε του ΚΚΕ στην ΕΔΑ, (που είχε σφραγίδα της την απόφαση γι' αυτό ολόκληρης της ΚΕ του ΚΚΕ), επαναλήφθηκε τώρα με την απόπειρα μετατροπής του ΣΥΝ σε ενιαίο κόμμα.

Χτυπώντας στο πρόσωπο του ΚΚΣΕ και άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων τον προλεταριακό διεθνισμό και κατηγορώντας το ΚΚΕ ως ξενοκίνητο, βολεύονταν ταυτόχρονα να επικαλούνται αποφάσεις του ΚΚΣΕ, προκειμένου να τεκμηριώσουν πιο πειστικά τις απόψεις τους. Οπως θα δούμε στη συνέχεια, οι μεν του 1968 επικαλούνταν τον Χρουστσόφ και τις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, οι δε του 1991 έπιναν νερό στο όνομα του Γκορμπατσόφ και του 27ου Συνεδρίου.

Η επανάληψη του 1968 εκφράστηκε και στην πολιτική των συμμαχιών. Τότε, ήταν η ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου. Τώρα, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι πρόγονοι «κόλλησαν» πίσω από τον πρόγονο και οι απόγονοι πίσω από τον απόγονο. Οι πρώτοι αναζητούσαν τον επίγειο παράδεισο μέσα από τη συμμαχία με την «κεντροδεξιά». Οι δεύτεροι έκαναν όνειρα για κυβερνητικούς ρόλους με το «εκσυγχρονισμένο» ΠΑΣΟΚ, με την «κεντροαριστερά».

Μια και οι δύο γενιές των οπορτουνιστών προέρχονταν από τις γραμμές του ΚΚΕ, η ιστορία βρήκε στο πρόσωπό τους, τους πιο καταφρονητές και συκοφάντες, την ίδια στιγμή που ισχυρίζονταν (και ισχυρίζονται) πως συνεχίζουν τις καλύτερες παραδόσεις της διαδρομής του κινήματος! Αλλά... στις νέες συνθήκες...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Το άρθρο περιέχεται στη συλλογή κειμένων, που εκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» υπό τον τίτλο «Ο σύγχρονος οπορτουνισμός», με την επιμέλεια της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Βλέπε Λ. Κύρκου, Ανατρεπτικά, σελ. 215, εκδ. «Προσκήνιο».