Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός. Αφομοίωσα από τα παιδικά μου χρόνια το «νους υγιής εν σώματι υγιή» των αρχαίων προγόνων μας. Κι ήταν στην αρχή η μπάλα στις λασπωμένες γειτονιές του χωριού μου ή τα γεμάτα σκόνη καπνοχώραφα τα καλοκαίρια, αν περίσσευε λίγος χρόνος από τη δουλιά. Μετά ήρθε το τρέξιμο, οι δρόμοι, πάντα θαύμαζα τους λεπτόσαρκους δρομείς που κατάπιναν χιλιόμετρα τρέχοντας μεγάλες διαδρομές. Στα φοιτητικά μου χρόνια έτρεχα άλλοτε μόνος, άλλοτε με παρέα σε στάδια ή διαδρομές στο βουνό. Γνώρισα παρέες, έκανα φίλους ανθρώπους απλούς, εργάτες, επαγγελματίες ή επιστήμονες, όλοι εύρισκαν στο τρέξιμο, το δικό τους εαυτό, τη χαμένη ευεξία.

Τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα είχαμε κάνει μεγάλη παρέα, το τρέξιμο στις πλαγιές του Υμηττού ήταν ψυχαγωγία και άθληση. Το βρεγμένο χώμα, τα στενά δρομάκια, τα χρώματα του δάσους, τα πεύκα, ύστερα όλη η παρέα στο λαϊκό καφενείο της κυρίας Βεατρίκης - δεν υπάρχει πια στη θέση του, ξεφύτρωσε super market - για καφέ και κουβέντα κι ήταν ο Σταύρος ο οικοδόμος, ο Θανάσης ο επιπλοποιός, ο Γιώργος υπάλληλος η κ. Λέλα που έκανε πεζοπορία κι ήταν κι άλλοι. Λέγαμε πολλά, γι' αυτά που μας απασχολούσαν, το ίδιο όπως τώρα, για την ακρίβεια, την ανεργία, την ανασφάλεια, για τη ζωή μας, για τον αθλητισμό. Κάποτε ο Σταύρος μού είπε: «Καλά εσύ γιατί δεν κάνεις Μαραθώνιο, είσαι καλός, μπορείς»... Τον κοίταξα με απορία. «Εγώ έκανα τον πρώτο Μαραθώνιο στα 54 χρόνια μου»... και τι μπορούσα να πω όταν είχα τα μισά του χρόνια;

Πήγα πρώτη φορά στο «Μαραθώνιο ΕΙΡΗΝΗΣ - ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ» το 1993. Μοναδική εμπειρία, συγκλονιστική διαδρομή στα βήματα του αγωνιστή Γρ. Λαμπράκη, που έδωσε την ίδια του τη ΖΩΗ για το πολύτιμο αγαθό της ΕΙΡΗΝΗΣ και την αλληλεγγύη των Λαών. Εκτοτε τρέχω κάθε χρόνο στον ίδιο αγώνα προς τιμή του Γρ. Λαμπράκη. Εμπνέομαι σε μια διαρκή προσπάθεια από τα υψηλά ιδανικά του δικού του αγώνα μαζί με άλλους φίλους συναθλητές - δρομείς.

Τρέξαμε και φέτος με πολλά νέα παιδιά, μόνο που τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Ο Μαραθώνιος ΕΙΡΗΝΗΣ έγινε classic Marathon, οι χορηγοί έχουν την τιμητική τους, χρηματικά έπαθλα για τους πρώτους, κόστος συμμετοχής δεκάδων ευρώ για τους απλούς δρομείς. Μέσα μου επαναστατώ. Πλήρης εμπορευματοποίηση! Χορηγοί και κέρδη κι οι ιδέες, τα ιδανικά, ο Λαμπράκης στην απαξίωση των χορηγών. Τα ξεπούλησαν όλα!

Ομως όσες διαφημιστικές αψίδες κι αν υψώσουν στο διάβα της Μαραθώνιας διαδρομής, όσοι χορηγοί κι αν μπουν, οι αγνοί δρομείς, παιδιά του λαού με ιδέες και ιδανικά, που κάνουν κατάθεση ψυχής τα βήματα του αγωνιστή της Ειρήνης Γρ. Λαμπράκη, θα προσπερνούν αδιάφορα. Φάρος φωτεινός το μεγάλο πανό που 'χαν κρεμάσει μερικά χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό σε μια γέφυρα παιδιά της ΚΝΕ, που έγραφε με ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ: «ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ - ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ - Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ ΖΕΙ!» Αυτός είναι ο δικός μας, ο μοναδικός, ανθρώπινος, ολόχρυσος, αναλλοίωτος χορηγός.