Σε «θεατρικό» έργο με πολλές πράξεις εξελίσσεται ο περιβόητος «κοινωνικός διάλογος» μεταξύ της κυβέρνησης και των «κοινωνικών εταίρων» και ιδιαίτερα της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ. Στόχος είναι η αδράνεια των εργαζομένων και η μετατροπή τους σε απαθείς θεατές των εξελίξεων. Για όσους διατηρούσαν ακόμα κάποιες αυταπάτες για τις σκοπιμότητες του «διαλόγου» αυτού, αλλά και το ρόλο που έχει αναλάβει στα πλαίσια αυτά η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, υπό το πρόσχημα ότι δεν έχουν συγκεκριμενοποιηθεί τα μέτρα της κυβέρνησης, κράτησε παθητική στάση αναμονής από τις 24 Αυγούστου έως και την περασμένη Δευτέρα, με ανάλογες συνέπειες για τους εργαζόμενους. Νωρίτερα, συμμετείχε στο «διάλογο» - απάτη και για δύο ολόκληρους μήνες έσπερνε αυταπάτες στους εργαζόμενους, ότι δήθεν οι αποφάσεις της κυβερνητικής επιτροπής, στις αρχές Ιούλη, μπορεί και να διαφοροποιηθούν. Το πιο συγκεκριμένο «πακέτο», όμως, που έδωσε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα ο υπουργός Εργασίας, όχι μόνο κινούνταν στην ίδια κατεύθυνση των αποφάσεων της κυβερνητικής επιτροπής, αλλά σε πολλά σημεία χειροτέρευαν ακόμη περισσότερο το εργασιακό καθεστώς, που ετοιμάζεται να νομοθετήσει η κυβέρνηση.

Μπροστά σ' αυτή την εξέλιξη, η φανερή αγανάκτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων, αλλά ιδιαίτερα η αποφασιστική στάση των ταξικών δυνάμεων και η αγωνιστική δράση του ΠΑΜΕ, υποχρέωσαν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να αποστασιοποιηθεί -έστω προσωρινά- από τον ψευτοδιάλογο. Η 24ωρη απεργία για τις 10 Οκτώβρη που αποφασίστηκε στην ΕΕ της ΓΣΕΕ την Τρίτη, είναι σίγουρο ότι δε θα προκηρυσσόταν αν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν «ένιωθαν στην πλάτη τους», την καταλυτική πίεση που ασκούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Αν η εκτίμηση αυτή έχει τη σημασία της, ακόμα μεγαλύτερη αξία αποκτά η εκτίμηση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, ότι σήμερα δε χωρά καμιά αυταπάτη. Στην ανακοίνωση, με αφορμή την εξαγγελία των «νέων» μέτρων, υπογραμμιζόταν: «Η αντεργατική επίθεση πρέπει να αποκρουστεί, με την οργανωμένη πάλη. Αυτό το μεγάλο καθήκον δεν μπορεί να ανατεθεί στις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Πρέπει να το αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η αντιλαϊκή επίθεση είναι ολομέτωπη και απαιτεί ολομέτωπη, ενιαία αγωνιστική απάντηση».

Η πρόσφατη συνάντηση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ με τον υπουργό Εργασίας κάνει αυτό το κάλεσμα ακόμα πιο επίκαιρο. Στη συνάντηση της Παρασκευής η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ συνέχισε τους ελιγμούς. Ενώ από τη μια δηλώνει ότι δε συνεχίζει το διάλογο για τα εργασιακά, προτείνει και συμφωνεί με τον Τ. Γιαννίτση στην έναρξη ενός δεύτερου γύρου «διαλόγου» συνολικά για την απασχόληση, την ανεργία, ακόμα και το ασφαλιστικό, που το «ανοίγει» με δική της πρωτοβουλία..!

Η παλινωδία της γίνεται ακόμα πιο εξόφθαλμη, αν αναλογιστεί κανείς τις διακηρύξεις της, ότι η ΓΣΕΕ απεργεί κατά των μέτρων της κυβέρνησης. Και από την άλλη συνεχίζει να συζητά το υπόλοιπο πλαίσιο διαχωρίζοντας τεχνητά το πακέτο της κυβέρνησης σε θέματα που μπαίνουν στο διάλογο και σε άλλα που δεν μπαίνουν. Το γεγονός ότι δέκα μέρες πριν την απεργία, και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της, η πλειοψηφία της διοίκησης θα διαπραγματεύεται και θα συνεχίζει το διάλογο, ουδόλως την απασχολεί. Φαίνεται όμως ότι ο ρόλος «υπηρέτη δυο αφεντάδων», στη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία της πηγαίνει... γάντι.

Οπως γάντι πηγαίνει η τακτική αυτή και στην κυβέρνηση, αφού απερίσπαστη θα συνεχίσει την επόμενη εβδομάδα το «διάλογο» - απάτη με τους «κοινωνικούς εταίρους», ώστε όταν η διαδικασία ολοκληρωθεί, να προχωρήσει στη νομοθέτηση των αντεργατικών μέτρων. Απόδειξη αυτού αποτελεί και η δήλωση του υπουργού Εργασίας -σε αντίθεση με την επίδειξη «αποφασιστικότητας» των προηγούμενων ημερών- ότι «αίρονται οι παρεξηγήσεις» και ότι -ούτε λίγο ούτε πολύ- δε χάθηκε και ο κόσμος που η ΓΣΕΕ δεν επιθυμεί να συζητήσει τα «εργασιακά». Για την κυβέρνηση αρκεί ότι ο διάλογος συνεχίζεται, η κυβέρνηση δεν αποσύρει κανένα μέτρο και ότι τελικά αυτή θα νομοθετήσει.

Αλλά αν η κυβέρνηση βρήκε βολικούς συνομιλητές και ομοτράπεζους στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, είναι σίγουρο ότι δε θα βρει την ίδια ανταπόκριση και από τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, από τους εργαζόμενους -που ανεξάρτητα πού ανήκουν- είναι αποφασισμένοι μαζί με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, να δώσουν τη μάχη, να χαλάσουν τα κυβερνητικά σχέδια και ν' αναχαιτίσουν την αντεργατική λαίλαπα.