Οποιος δάσκαλος έχει βαθιά συνείδηση του χρέους του απέναντι στο λαό, δεν επαναπαύεται στις παλαίμαχες δάφνες του για τη λευτεριά και την Παιδεία. Τέτοιος δάσκαλος παραμένει, και μετά την έξοδό του από την εκπαίδευση, ο Γεώργιος Κ. Μωραΐτης, ο οποίος προσθέτει στο πλούσιο παιδαγωγικό συγγραφικό του έργο, το σημαντικότατο, ιστορικού, παιδαγωγικού και κοινωνικού χαρακτήρα, βιβλίο «Ξαναδιαβάζοντας τον Θουκυδίδη (Θουκυδίδου Περικλέους Επιτάφιος)» (εκδόσεις «Γαβριηλίδης» ). Βιβλίο, που αξίζει να διαβαστεί από μαθητές και διδάσκοντες, ιστορικά διαβασμένους και αδιάβαστους, γιατί θα μάθουν πολλά για την ιστορία της αρχαίας Αθήνας, τον Θουκυδίδη και την εποχή του. Για τη λαθεμένη διδαχή, μέχρι σήμερα και το πώς και για ποιο σκοπό έπρεπε να διδάσκεται ο μεγάλος ιστορικός της αρχαιότητας στα σχολειά, ώστε να μορφώνονται πραγματικά τα παιδιά. Για το πώς πρέπει να «διαβάζεται» γενικά η Ιστορία, ώστε να «φωτίζει» το νου και την ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου. Καθώς ο συγγραφέας δεν έκανε μια μονοσήμαντη και επιφανειακή φιλολογο-ιστορική ανάλυση του «Επιταφίου», αλλά σφαιρική και σε βάθος, το βιβλίο του αποτελεί και «διήγηση» της πολιτικής, κοινωνικής, εκπαιδευτικής ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας. Από τη δεκαετία του '30 μέχρι τις μέρες μας, ως «επαρχίας» της «νέας "Αγίας Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας"». Μια «διήγηση» με προσωπικά βιώματα (ως μαθητής, φοιτητής, ΕΑΜίτης, εκπαιδευτικός), τολμηρή κριτική σκέψη που κοιτά την αρχαία αλλά και τη σύγχρονη Ελλάδα απ' την καλή κι απ' την ανάποδη και εκπληκτικό σαρκαστικό χιούμορ. Χιούμορ που, συνδυασμένο με χυμώδη γλώσσα, προσφέρει απόλαυση.

Ο συγγραφέας πιστεύει ότι το έργο του Θουκυδίδη είναι «από τα καλύτερα της λογοτεχνίας μας, της αρχαίας, που τη θεωρώ και νεότερη, δική μας, νεοελληνική». Οι δημηγορίες του, «λαμπρά δείγματα σοφιστικής ρητορικής τέχνης και διαλεκτικής σκέψης». Ο «Επιτάφιος» είναι «κείμενο ιστορικό, κρίσιμο», που «με την άνεση του λογοτεχνικού έργου, βάζει, θίγει και απαντά σε πολύ καυτά προβλήματα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, θέτει προβλήματα ιστορίας και ηθικής κοινωνιολογίας». Επισημαίνει ότι οι λαοί της Ευρώπης (επιστήμονες, εκπαιδευτικοί, διανοούμενοι) αντιμετώπισαν τον «Επιτάφιο» ανάλογα με την εποχή τους και όπως συνέφερε. Ως προς την Ελλάδα, ο συγγραφέας επισημαίνει ότι ο Θουκυδίδης «κατακρεουργήθηκε από τους δασκάλους». Ατύχησε, πέφτοντας «σε σκιτζήδες, που τον χρησιμοποίησαν για να επαληθεύσουν τους γραμματικοσυντακτικούς τους κανόνες. Σαν να είχε πάρει παραγγελία ο Θουκυδίδης, να φτιάξει γλωσσικές ασκήσεις για Μιστριώτηδες, Χατζήδες και γλωσσολόγους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου».