«Οι εκδηλώσεις τιμής στην Οχτωβριανή Επανάσταση έχουν μεγάλη σημασία, γιατί 90 χρόνια μετά όχι μόνο δε λησμονούμε, αλλά προσπαθούμε να διδαχθούμε ακόμα περισσότερο μελετώντας καλύτερα τα συμπεράσματα από αυτό το επαναστατικό άλμα και τη νέα κοινωνία που οικοδομήθηκε, ώστε να γίνουμε πιο δυνατοί και να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης».

Τα παραπάνω τόνισε ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, μιλώντας στη Χαλκίδα για τα 90χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης.

«Η εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της», σημείωσε με έμφαση ο ομιλητής. «Η εξουσία στα χέρια του επαναστατημένου λαού. Οι δυνάστες, οι εκμεταλλευτές στο περιθώριο. Αυτό είναι το πιο μεγάλο επίτευγμα των κομμουνιστών, της λαϊκής πάλης. Εγκαινιάστηκε μία νέα ιστορική εποχή. Η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Οι προϋποθέσεις για την επικράτηση του νέου δημιουργούνται μέσα στο παλιό σύστημα. Η επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων συμβάδιζε με την ανάπτυξη της εργατικής τάξης. Η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία οξυνόταν και η αντίθεση αυτή λύθηκε με την ανατροπή του καπιταλισμού.

Επιβεβαιώθηκε στην πράξη ότι η ταξική πάλη είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, της κοινωνικής προόδου.

Επιβεβαιώθηκε η λενινιστική θεωρία για τον αδύνατο κρίκο που έσπασε στη Ρωσία. Οι εσωτερικές αντιθέσεις είναι το βασικό πεδίο που κρίνεται η επαναστατική διαδικασία. Η επανάσταση μπορεί να ξεσπάσει και να πραγματοποιηθεί σε μία ξεχωριστή χώρα, έχοντας ως προϋπόθεση τη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, όπου οι κάτω δε θέλουν και οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν.

Επιβεβαιώθηκε ότι η εργατική τάξη, η νέα τάξη που ανδρώνεται, που δυναμώνει μέσα στον καπιταλισμό, είναι η πρωτοπόρα δύναμη που αποτελεί το νεκροθάφτη του παλιού, του εκμεταλλευτικού συστήματος. Είναι αυτή η τάξη, που δε διαθέτει μέσα παραγωγής και πουλάει την εργατική της δύναμη, τις σωματικές και πνευματικές της ικανότητες για να ζήσει. Είναι η τάξη που βρίσκεται στον αντίποδα της αστικής τάξης, ο φορέας των νέων, των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής».

«Το Κόμμα των Μπολσεβίκων», συνέχισε ο Γ. Μαρίνος, «γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα σε αντίξοες συνθήκες, στις συνθήκες της τσαρικής απολυταρχίας και ανταποκρίθηκε στα ιστορικά του καθήκοντα, δουλεύοντας σκληρά για να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη την ιστορική της αποστολή.

Από τα πρώτα χρόνια, με την καθοδήγηση του Λένιν και των άλλων ηγετών - επαναστατών, δοκιμάστηκε σε σκληρές αναμετρήσεις, δοκιμάστηκε στην επανάσταση του 1905 και στη μετέπειτα αντεπαναστατική περίοδο, δείχνοντας απερίγραπτη αντοχή και προσήλωση στους επαναστατικούς στόχους.

Ηταν κόμμα με αρχές, με πειθαρχία, που στηριζόταν στην ενιαία θέληση και δράση με μπούσουλα τις προγραμματικές του κατευθύνσεις. Ηταν κόμμα που συνδύαζε αποτελεσματικά την πολιτική, ιδεολογική και μαζική πάλη.

Ηταν κόμμα που προχωρούσε με σταθερότητα και εφόδιο τη στρατηγική του, η οποία καθόριζε την επαναστατική τακτική που ήταν καλά επεξεργασμένη και ευέλικτη σε όλες τις φάσεις της ταξικής αναμέτρησης.

Ηταν κόμμα που έδωσε σκληρές μάχες με τον οπορτουνισμό, αποκαλύπτοντας στα μάτια των εργατικών - λαϊκών μαζών ότι ο οπορτουνισμός που εκδηλώνεται σαν την επίδραση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα είναι φορέας της υποταγής των εργαζομένων και πρέπει να αποδυναμωθεί.

Ηταν κόμμα που δεν ξεστράτισε από το στρατηγικό του στόχο και καθημερινά, μέσα στη δράση, προετοίμαζε την εργατική τάξη για την κατάκτηση της εξουσίας.

Αυτό το Μπολσεβίκικο, το κομμουνιστικό κόμμα, ανέλαβε να καθοδηγήσει την εργατική τάξη, το λαό της Ρωσίας σε έναν τιτάνιο αγώνα.

Η εργατική εξουσία, η εξουσία των Λαϊκών Συμβουλίων, των Σοβιέτ, προχώρησε στην κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής και της γης, καταργώντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Η εργατική εξουσία, η εξουσία των Σοβιέτ, με εργαλείο τα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής και τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, τα κολχόζ, στα οποία συγκεντρώθηκε - οργανώθηκε η αγροτιά, προχώρησε στον κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό, που αποδείχτηκε το μεγάλο πλεονέκτημα του νέου συστήματος».

«Τα επιτεύγματα είναι μεγάλα», συνέχισε ο ομιλητής, «και δεν μπορούν να παραγραφούν, επειδή νίκησε η αντεπανάσταση στο τέλος του 20ού αιώνα.

Οι κομμουνιστές έχουμε καθήκον, υποχρέωση, να τα υπερασπιστούμε, να τα αναδείξουμε, να τα διαδώσουμε. Να δείξουμε στην εργατική τάξη ότι η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε, έχει μια μεγάλη, αναμφισβήτητη συμβολή στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, στα λαϊκά δικαιώματα.

Η αντεπανάσταση δεν μπορεί να σβήσει τις κατακτήσεις της Οχτωβριανής Επανάστασης, τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού. Εχουμε υποχρέωση να αντιταχθούμε, να αντιπαλέψουμε αποφασιστικά τη γραμμή της συκοφαντίας, της ισοπέδωσης, της μηδενιστικής στάσης που ακολουθούν οι απολογητές του καπιταλισμού, οι κάθε λογής οπορτουνιστές.

Υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα, παίρνουμε υπόψη τις δυσκολίες, τις αντίξοες συνθήκες μέσα στις οποίες προχώρησε η σοσιαλιστική οικοδόμηση, αλλά στεκόμαστε με μεγάλη ευθύνη και απαιτητικότητα απέναντι σε λάθη, παραλείψεις και παρεκκλίσεις, που οδήγησαν στην αντεπανάσταση, στην ανατροπή του σοσιαλισμού και στην παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Από το 1996, το Κόμμα μας κατέληξε στο εξής συμπέρασμα:

Η επιχείρηση καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις σοσιαλιστικές χώρες ξεκίνησε από τα μέσα και από τα πάνω.

Λέμε ότι η ανατροπή καθοδηγήθηκε από τις κομματικές και κρατικές ηγεσίες, εκτιμώντας, όπως διδάσκει η ιστορική πείρα, τον αντεπαναστατικό χαρακτήρα του οπορτουνισμού.

Από το 1995 μιλάει το Κόμμα μας για αντεπανάσταση, απορρίπτοντας τον όρο κατάρρευση.

Γιατί τον απορρίπτει; Γιατί αν αποδεχτούμε αυτόν τον όρο, θα αποδεχτούμε αβάσιμα την ανατροπή σαν νομοτέλεια, θα αποσιωπήσουμε το βασικό ζήτημα, την καθοδήγηση της ανατροπής από τις κομματικές - κρατικές ηγεσίες, θα αποσιωπήσουμε την οπορτουνιστική διάβρωση του ΚΚ και της εργατικής εξουσίας, που έχασαν σταδιακά τα επαναστατικά χαρακτηριστικά και μετατράπηκαν σε φορείς της αντεπανάστασης.

Θα ερμηνεύσουμε τις αντιθέσεις του σοσιαλισμού και τη μετατροπή τους σε ανταγωνιστικές στη βάση του αυθόρμητου, χωρίς να πάρουμε υπόψη το ρόλο του υποκειμενικού παράγοντα, του κομμουνιστικού κόμματος και της εργατικής εξουσίας στην πορεία των εξελίξεων.

Η αντεπανάσταση, η ανατροπή του σοσιαλισμού δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής μας, που παραμένει εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Αυτό δεν είναι ευχή, αλλά αποκρυστάλλωμα μιας τεκμηριωμένης επιστημονικής ανάλυσης, που βασίζεται στις αντικειμενικές εξελίξεις.

Γιατί ο σοσιαλισμός είναι αναγκαιότητα, που γεννιέται μέσα στον καπιταλισμό.

Αναγκαιότητα, που προκύπτει από την όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας και της παραγωγής και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων τους».

«Το ΚΚΕ», συνέχισε ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Γ. Μαρίνος, «όπως το μπολσεβίκικο κόμμα, όπως όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, προήλθε από τη συνένωση της πάλης του εργατικού κινήματος με τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό. Η Οχτωβριανή Επανάσταση άσκησε μια δυναμική επίδραση και ενίσχυσε τη διαδικασία εμφάνισης των κομμουνιστικών κομμάτων.

Το ΚΚΕ έχει και αυτό μια πλούσια, ηρωική 90χρονη Ιστορία, που την τιμάμε με ένταση των προσπαθειών για την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ισχυροποίηση του Κόμματος.

Για να δημιουργήσουμε ακόμα πιο δυνατούς πολιτικούς - ιδεολογικούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να συμβάλουμε ακόμα περισσότερο στην υπόθεση της συγκρότησης του Αντιμονοπωλιακού -Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Πάλης, στον αγώνα για τη Λαϊκή Εξουσία.

Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα που επιβάλλεται να λυθεί. Η Λαϊκή Εξουσία, ο Σοσιαλισμός, είναι η προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Με αυτό το στόχο συνδέεται ο καθημερινός αγώνας για όλα τα προβλήματα, με αυτό το στόχο συνδέεται η προσπάθεια για την ενότητα της εργατικής τάξης, για τη συμμαχία της με τη μικρομεσαία αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης».