Οταν απομένουν λίγες μόλις μέρες πριν την αργία των Χριστουγέννων και η εργοδοσία σού χρωστάει δεδουλευμένα που ξεπερνούν ακόμα και τα 23.000 ευρώ, σίγουρα δε βρίσκεις πολλούς λόγους για να στήσεις γλέντι με τους συναδέλφους σου. Οταν όμως επί 50 μέρες έχεις σταθεί με πείσμα και αγωνιστική αξιοπρέπεια απέναντι στην αποδεδειγμένη κλεψιά της μεγαλοεργοδοσίας, όταν για δυο σχεδόν μήνες κοντράρεσαι καθημερινά στους δρόμους και στο εργοστάσιο, διεκδικώντας το αυτονόητο, να πληρώνεσαι δηλαδή για τη δουλιά που προσφέρεις, όταν έχεις γνωρίσει τη δύναμη και την αξία της ταξικής αλληλεγγύης συναδέλφων σου από άλλα σωματεία και κλάδους, τότε έχεις κάθε λόγο να γιορτάσεις τον αγώνα που δίνεις.

Οι 170 εργάτες στον ΚΑΖΗ μετέτρεψαν χτες μια αίθουσα του εργοστασίου σε πρόχειρη τραπεζαρία. Εστησαν τραπέζι και καρέκλες, έβαλαν ένα κασετόφωνο να παίζει, άνοιξαν την πόρτα του εργοστασίου σε εκπροσώπους από τα ταξικά συνδικάτα της Αθήνας, έβαλαν ρεφενέ τα φαγώσιμα και το κρασί και γιόρτασαν τη συμπλήρωση 50 ημερών από τότε που ξεκίνησαν την επίσχεση εργασίας. Στα κουρασμένα πρόσωπα βλέπεις αισιοδοξία. Στα λόγια τους διαβάζεις αποφασιστικότητα. Το μαρτυράει και ένας πράσινος πίνακας, πάνω στον οποίο με κιμωλία έγραψαν τα ονόματά τους για την περιφρούρηση τις μέρες των γιορτών. Κι από κάτω, με κεφαλαία γράμματα, «Θέλω λεφτά για γιορτές»...

Ακόμα και χτες, η, εξαφανισμένη κατά τα άλλα, εργοδοσία προσπάθησε να τους χαλάσει τη μάζωξη, ξέροντας καλά πως δεν είναι μια απλή γιορτή. Εδωσε εντολή να κλείσει η πόρτα με λουκέτο και να απαγορευτεί η είσοδος στους εκπροσώπους των συνδικάτων και στο τηλεοπτικό συνεργείο του «902» που βρέθηκε στο εργοστάσιο. Οι εργάτες έσπασαν το λουκέτο, επέβαλαν το δίκιο τους, έστειλαν ένα ακόμα μήνυμα στην εργοδοσία.

Στο σύντομο χαιρετισμό του, ο πρόεδρος του Σωματείου Κώστας Συμεωνίδης αναφέρθηκε στην ανάγκη κλιμάκωσης του αγώνα, στη δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης. Το χαιρετισμό τους στους αγωνιζόμενους εργάτες μετέφεραν εκπρόσωποι από το Συνδικάτο Οικοδόμων και το Σύλλογο Κοινοτικών Υπαλλήλων Ν. Αττικής, που ανάμεσα σε άλλους βρέθηκαν στο εργοστάσιο.

«Μας χρωστάει λεφτά μέχρι και 12 μηνών. Ζούμε με δανεικά. Ερχονται γιορτές και δεν υπάρχει φράγκο. Σκέψου τα παιδιά... Ζητάνε ένα δώρο και ξέρεις πως δεν μπορείς να τους το αγοράσεις», λέει ένας από τους εργάτες που δουλεύει στην επιχείρηση μόλις ένα χρόνο. «Ολα κι όλα, με έναντι και κάτι ψιλά, έχω πληρωθεί μόλις 4.000 ευρώ από τότε που έπιασα δουλιά. Για εμάς γιορτές σημαίνει φτώχεια. Σκέψου ότι υπάρχει συνταξιούχος που έφυγε και του χρωστάει 23.000 ευρώ! Νάτος, εκεί κάθεται, τον καλέσαμε σήμερα να είναι εδώ μαζί μας», λέει και τεντώνει το δάχτυλο προς το απέναντι τραπέζι.

Δίπλα του, ένας ακόμα εργάτης, μετράει δυόμισι χρόνια στην επιχείρηση. «Ηρθαμε εδώ γιατί είχε δουλιά. Φορτώναμε τη βδομάδα δυο με τρεις νταλίκες εμπόρευμα. Πού πήγαν τα λεφτά; Η κατάσταση είναι τραγική. Εμείς να δουλέψουμε θέλουμε, τον ιδρώτα μας διεκδικούμε. Τα έξοδα τρέχουν. Νοίκια, νερά, ΔΕΗ, τα πάντα. Χώρια τα έξοδα των γιορτών. Τώρα ακούγεται πως μεταφέρει την παραγωγή στο εξωτερικό. Τόσα χρόνια, τόση δουλιά και λεφτά δεν είδαμε...».

Οι εργάτες δε χαρίζουν κάστανα σε κανέναν. Λένε για την προηγούμενη διοίκηση στο σωματείο ότι τους παρότρυνε να συνεχίσουν να δουλεύουν «"και κάτι θα γίνει". Ηταν όλοι της εργοδοσίας. Κι αν κανένας από τους εργαζόμενους τολμούσε να διεκδικήσει, έχανε τη δουλιά του». Ολα άλλαξαν όταν στη διοίκηση αναδείχτηκαν οι ταξικές δυνάμεις, τον περασμένο Μάη. Τότε μπήκε επιτακτικά το ζήτημα των κινητοποιήσεων. Τότε ξεκίνησαν οι αγώνες. Τότε τα βρήκε μπαστούνια η εργοδοσία.

Σήμερα, με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, έχει αποδειχτεί πως η εργοδοσία έχει δυνατές πλάτες: Την αντεργατική πολιτική της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης. Είναι ενδεικτικό ότι οι εργαζόμενοι έχουν συναντηθεί επανειλημμένα με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Απασχόλησης, για να εισπράξουν μόνο ...«κατανόηση» και αόριστες υποσχέσεις. Επειδή - λέει το υπουργείο - η επιχείρηση είναι ιδιωτική και δεν μπορεί να παρέμβει. Γι' αυτό και συνεχίζουν την επίσχεση. Γι' αυτό και ο μόνος δρόμος που ανοίγεται μπροστά τους είναι ανυποχώρητα να δώσουν αυτή τη μάχη. Οχι μόνο απέναντι στην εργοδοσία, αλλά και στην πολιτική που τη στηρίζει, για να πιάσει πραγματικά τόπο ο αγώνας τους.