Τα πρώτα βήματα ανάπτυξης του φοιτητικού κινήματος βρίσκονται στη δεκαετία του '30. Στην ημερήσια διάταξη του αγώνα μπαίνουν άμεσα ζητήματα, όπως σίτιση - στέγαση - μέριμνα, αλλά και γενικότερα, όπως εκδημοκρατισμός της λειτουργίας των συλλόγων, να σταματήσουν οι διώξεις κατά πρωτοπόρων αγωνιστών φοιτητών λόγω του ιδιώνυμου, η συμβολή των φοιτητών στον αγώνα κατά της προέλασης του φασισμού. Το 1935 στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιείται το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φοιτητών - Σπουδαστών. Οι προοδευτικές εφημερίδες της εποχής έγραφαν: «Για πρώτη φορά στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος διατυπώθηκαν καθαρά και ξάστερα τα αιτήματα του φοιτητικού συνδικαλισμού και φάνηκε πως οι φοιτητές δεν ήταν "θορυβοποιοί", όπως τους αποκαλούσε το κατεστημένο». Και πραγματικά αυτή την περίοδο μπήκαν οι πρώτες γερές βάσεις για οργανωμένο φοιτητικό κίνημα, την ίδια στιγμή που οι εργατικοί αγώνες βρίσκονταν σε πλήρη εξέλιξη.

Τα επόμενα χρόνια η μεταξική δικτατορία εξαπολύει σκληρές διώξεις κατά αγωνιστών - φοιτητών. Χιλιάδες συλλαμβάνονται, βασανίζονται, εκτοπίζονται και φυλακίζονται. Οι δημοκρατικά εκλεγμένες διοικήσεις των συλλόγων αντικαθίστανται από διορισμένες και το ανώτερο όργανο των φοιτητών διαλύεται.

Στα χρόνια της Κατοχής, στα πλαίσια της γενικότερης ανάτασης του λαϊκού κινήματος, η σπουδάζουσα νεολαία ρίχνεται μαζικά και με ορμή στον εθνικοαπελευθερωτικό - αντιφασιστικό αγώνα. Εκφραστής και οργανωτής της πάλης είναι η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ), που είχε δημιουργηθεί στα πλαίσια του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ξακουστές έχουν μείνει οι μάχες του ένοπλου τμήματος της Οργάνωσης Σπουδάζουσας Αθήνας της ΕΠΟΝ «Ιερός Λόχος Λόρδος Μπάιρον», κατά της αγγλικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην Αθήνα το Δεκέμβρη του '44.

Στα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια αρχίζει σε δύσκολες συνθήκες να συγκροτείται ξανά το φοιτητικό κίνημα. Την περίοδο στιγματίζουν οι μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών για το κυπριακό ζήτημα.

Στη δεκαετία του '60 το φοιτητικό κίνημα αναπτύσσεται γοργά και παρουσιάζει πλούσια αγωνιστική δραστηριότητα. Στους συλλόγους ο συσχετισμός γέρνει υπέρ των συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων που εκφράζονταν μέσα από τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, τη νεολαία της ΕΔΑ. Γίνονται μεγάλα συλλαλητήρια που συγκλονίζουν τη χώρα, με βασικά αιτήματα το 15% για την Παιδεία, το 1-1-4, που αφορούσε τον εκδημοκρατισμό της ζωής του τόπου. Αποκορύφωμα αποτελούν οι μεγάλες κινητοποιήσεις του Ιούλη του '65 ενάντια στη συνταγματική εκτροπή, όπου δολοφονείται από τις δυνάμεις καταστολής ο αγωνιστής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ Σωτήρης Πέτρουλας, στέλεχος των «Λαμπράκηδων». Σε αυτές τις συνθήκες πραγματοποιούνται μια σειρά από πανσπουδαστικά συνέδρια, τα οποία γενικεύουν την πείρα του φοιτητικού κινήματος, προσανατολίζουν την πάλη των φοιτητικών συλλόγων.

Στα χρόνια της δικτατορίας δημιουργείται η Αντι-ΕΦΕΕ σαν μια κεντρική παράνομη οργάνωση που εξέφραζε τις συνεπείς αντιδικτατορικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Μεταπολιτευτικά το φοιτητικό κίνημα αποκτά νέα ώθηση. Γίνεται ενεργό κομμάτι του ρωμαλέου παλλαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, προβάλλει τα αιτήματα για αποχουντοποίηση του Πανεπιστημίου, για μια καλύτερη Ανώτατη Εκπαίδευση.

Ο συσχετισμός στους συλλόγους και την ΕΦΕΕ βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο υπέρ των συνεπών αγωνιστικών δυνάμεων και οδηγεί στο να αναδειχτεί η Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Κίνηση (ΠΣΚ) σε 1η δύναμη. Αποκορύφωμα των αγώνων είναι στα τέλη της δεκαετίας του '70 όπου το φοιτητικό κίνημα με όλο το λαό καταφέρνει να ανατρέψει τον τότε αντιδραστικό νόμο - πλαίσιο (ν. 815) που είχε ψηφίσει η αντιλαϊκή κυβέρνηση της ΝΔ.

Τα χρόνια που ακολουθούν στη δεκαετία του '80 οι φοιτητές έχουν κατακτήσεις, οι μαζικές διαδικασίες αποκτούν κύρος, η ΕΦΕΕ παίζει το ρόλο του οργανωτή και εκφραστή της πάλης σε κεντρικό - πανελλαδικό επίπεδο, χωρίς βέβαια να λείπουν οι αδυναμίες και οι ελλείψεις και χωρίς φυσικά να σταματήσει η διαπάλη για το χαρακτήρα και τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος.

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 οι γενικότερες αρνητικές εξελίξεις για το λαϊκό κίνημα επιδρούν και στο φοιτητικό κίνημα της χώρας μας. Ακολουθεί μια πορεία απαξίωσης του Φοιτητικού Κινήματος, αρνητικής αλλαγής του συσχετισμού που οδηγεί το '95 στη διάλυση της ΕΦΕΕ, με ευθύνη των δυνάμεων της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ και την πρόθυμη συμβολή των ΕΑΑΚ και του ΔΙΚΤΥΟΥ.