Η υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά αποκαλύπτει σε όλη του την έκταση τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων. Το 1985 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πήρε το ναυπηγείο από τον ιδιοκτήτη του, εφοπλιστή Νιάρχο, πνιγμένο στα χρέη, ενώ κατέβαλε στον εφοπλιστή και 130 εκατ. δολάρια, από τα χρήματα των εργαζομένων της χώρας. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν τόλμησε το ΠΑΣΟΚ να δώσει στη δημοσιότητα τη συμφωνία που είχε υπογράψει ως κυβέρνηση όταν εξαγόρασε τα Ναυπηγεία. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όταν πήρε το ναυπηγείο από τον Νιάρχο, είχε ήδη προδιαγράψει την επιστροφή του στους ιδιώτες. Ετσι, η πορεία του Ναυπηγείου από το 1985 είναι στιγματισμένη από συνεχή υπονόμευση, λεηλασία και δραστική συρρίκνωση.

Στις αρχές του 1995 ο Κ. Σημίτης, ως υπουργός Βιομηχανίας της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, «πέρασε» νόμο που προέβλεπε την πώληση 100% του ναυπηγείου και τη ρύθμιση των χρεών, ανοίγοντας το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση. Η Πρόσκληση Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος που είχε δοθεί στη δημοσιότητα από τον σύμβουλο ιδιωτικοποίησης «ΑΛΦΑ ΦΑΪΝΑΝΣ» στις 9 Φλεβάρη 1995, ήταν κυνική ομολογία εγκλήματος. Ανέγραφε: «Η Εταιρεία είναι το μεγαλύτερο σε δυναμικότητα ναυπηγείο στην Ελλάδα και στην Ανατολική Μεσόγειο». Δραστηριοποιείται, κατά την έκθεση, στους εξής τομείς: των νέων κατασκευών πολεμικών πλοίων επιφάνειας και υποβρυχίων, επιβατηγών και άλλων τύπων πλοίων, σε επισκευές και μετασκευές πλοίων, βιομηχανικές μεταλλικές κατασκευές και επισκευές αμαξοστοιχιών για τον ΟΣΕ και τους ΗΣΑΠ.

Οσον αφορά τις εγκαταστάσεις των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά αναφέρεται ότι «βρίσκονται στο Σκαραμαγκά Αττικής σε μια έκταση 832 στρεμμάτων. Οι εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν και 3 πλωτές δεξαμενές χωρητικότητας 30.000, 37.000 και 60.000 DWT, καθώς και δύο μόνιμες δεξαμενές χωρητικότητας 250.000 και 500.000 DWT, με την τελευταία να αποτελεί μία από τις τέσσερις που κατασκευάστηκαν ποτέ στην Ευρώπη».

Επιπλέον η αξία του ναυπηγείου είχε αποτιμηθεί από την εταιρεία Habros, σε 75 δισ. δραχμές, ενώ στοιχεία των εργαζομένων έκαναν λόγο για πάνω από 100 δισ. Ηταν καθετοποιημένη βιομηχανία. Από χάλυβα, «έβγαζε» πλοίο έτοιμο να αποπλεύσει. Μέχρι το 1995 απασχολούσε 3.100 εργαζόμενους.

Αφού οι διαγωνισμοί για την παράδοση στους ιδιώτες εξελίσσονται σε φιάσκο, στις 15 Σεπτέμβρη 1995 επιλέγεται η «λύση» του 51% - 49% (μετοχές σε ΕΤΒΑ και εργαζόμενους αντίστοιχα). Στη σύλληψη της «ιδέας» γι' αυτό το «σχήμα» συνέβαλαν ιδιαίτερα ο τότε πρόεδρος του σωματείου «ΤΡΙΑΙΝΑ», στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, Γ. Κοντάκης - «εκλεκτός» στη συνέχεια της γερμανικής πολυεθνικής στην οποία παραδόθηκε το ναυπηγείο - και ο Γιάννης Μίχας, επίσης στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, μέλος της διοίκησης του σωματείου, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και σήμερα νομάρχης Πειραιά. Με την ιδέα συμφώνησαν και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ.

Την επιλογή αυτή, η κυβέρνηση και η «πρασινογάλανη» πλειοψηφία της «ΤΡΙΑΙΝΑΣ» τη «στόλισαν» με πανηγυρικές ιαχές περί παραμονής του ναυπηγείου στον έλεγχο του Δημοσίου, οι οποίες βέβαια δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων. Οι τότε καταγγελίες της παράταξης της Εργοστασιακής Επιτροπής για «ερμαφρόδιτη συμφωνία» και «θνησιγενές σχήμα που οδηγεί στο ξεπούλημα» επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο.

Παράλληλα με τη δημιουργία του «σχήματος», φόρτωσαν στο ναυπηγείο και την αγγλική πολυεθνική «Brown & Root», για να αναλάβει το «μάνατζμεντ» και να φέρει δήθεν δουλιές. Σαν αποτέλεσμα, η αγγλική πολυεθνική επιδόθηκε σε πλιάτσικο σε βάρος του ναυπηγείου, το οποίο κλήθηκε να πληρώσει και αυτό ο ελληνικός λαός έναντι του ποσού των 15 δισ. δραχμών! Χώρια την πληρωμή του μισθού της, που ανερχόταν σε 600 εκατ. δρχ. ετησίως!

Το 2001 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παραδίδει τελικά τα Ναυπηγεία, έναντι 1,5 δισ. δρχ. στη γερμανική πολυεθνική HDV, η οποία στη συνέχεια απορροφήθηκε από την επίσης γερμανική «Thyssen Kroup». Ιδιωτικοποίηση που στοίχισε και εξακολουθεί να στοιχίζει πολύ ακριβά στους εργαζόμενους της χώρας. Το ναυπηγείο παραδόθηκε «καθαρό» από χρέη ύψους 60 δισ. δρχ. - συσσωρευμένες ζημιές από κυβέρνηση και τα εκάστοτε «μάνατζμεντ». Τους Γερμανούς επιδότησαν με αναθέσεις παραγγελιών του Πολεμικού Ναυτικού, το ύψος των οποίων, με βάση τα τότε στοιχεία, ξεπερνούσαν το 1 τρισεκατομμύριο δραχμές! Επίσης ο ελληνικός λαός πλήρωσε πάνω από 25 δισ. δρχ. για το προσωπικό που απολύθηκε (ώστε να μείνουν σήμερα 1.400), 15 δισ. δρχ. για το δάνειο που είχε δώσει η ΕΤΒΑ στο ναυπηγείο και πολλά ακόμα.

Οσο για το ναυπηγείο, αυτό παραμένει σε τροχιά διάλυσης. Οι Γερμανοί ιδιοκτήτες ήδη έχουν πουλήσει το λιμάνι που ανήκε στα ναυπηγεία και το τμήμα Τροχαίου Υλικού, ενώ προσπαθούν να διώξουν τους 200 εργαζόμενους του τμήματος. Στήριγμα σε αυτά τα διαλυτικά σχέδια, η γερμανική Thyssen έχει την πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ και από κοντά τη ΔΑΚΕ της διοίκησης του σωματείου.

Το ότι ακόμα δεν έχουν έρθει τα χειρότερα, οφείλεται καθαρά στην αντίδραση των εργαζομένων, οι οποίοι, δίνοντας την απάντηση στους συμβιβασμένους, συσπειρώθηκαν με τις ταξικές δυνάμεις της παράταξης της Εργοστασιακής Επιτροπής και καθαίρεσαν στην τελευταία γενική τους συνέλευση την πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ από τη διοίκηση του σωματείου. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία, παραβιάζοντας την απόφαση των εργαζομένων, παραμένει γαντζωμένη στις καρέκλες της, την εκθέτει ακόμα περισσότερο, ενώ στις εκλογές που θα γίνουν οι εργαζόμενοι ετοιμάζονται να εκλέξουν μία διοίκηση που να αποτελείται από εργάτες αγωνιστές, για σωματείο εργαλείο στην οργάνωση των αγώνων που απαιτούνται.