Μπορεί τα επίσημα κέρδη της ελληνικής βιομηχανίας, το 1998, να ξεπέρασαν τα 520 δισεκατομμύρια δραχμές. Μπορεί, το 1999, να σημείωσαν σοβαρή αύξηση - τα επίσημα στοιχεία δεν έχουν δημοσιοποιηθεί ακόμη. Μπορεί, η εισφοροδιαφυγή και η εισφοροκλοπή σε βάρος του ΙΚΑ, να ξεπερνά το 1 τρισεκατομμύριο. Μπορεί, οι εργαζόμενοι να 'χουν χάσει το μέτρημα, για ποια χρονιά σκληρής μονόπλευρης λιτότητας περνάνε. Μπορεί... μπορεί... αλλά οι μεγαλοβιομήχανοι το χαβά τους. Νέες απαιτήσεις έθεσαν προχτές στην κυβέρνηση, στη διάρκεια της συνάντησης της ηγεσίας του ΣΕΒ, με τον υπουργό Εργασίας. Κινδυνεύει η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής βιομηχανίας κύριε υπουργέ, υπογράμμισαν όλο νόημα. Και ο Τ. Γιαννίτσης έσπευσε να τους εκφράσει την κατανόησή του, όπως και τη στήριξη της κυβέρνησης.

«Μπορούμε να αποτρέψουμε τη μείωση αυτής της ανταγωνιστικότητας, αναλαμβάνοντας ένα μέρος ή ίσως και όλο το βάρος που προκύπτει, ούτως ώστε το κοινωνικό σύνολο να στηρίξει τη δημιουργία των νέων θέσεων απασχόλησης», δήλωσε ο υπουργός, μετά τη συνάντηση. Με άλλα λόγια, δηλαδή, οι βιομήχανοι θα προσλαμβάνουν και θα απολύουν, όποτε θέλουν. Θα ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους, με τις παλιές και νέες μορφές υπερεκμετάλλευσης. Θα συσσωρεύουν τα κέρδη και τα υπερκέρδη. Αλλά η κοινωνία, δηλαδή, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα πληρώνει «τη δημιουργία των νέων θέσεων απασχόλησης».

Δεν μπορείτε, να πείτε, η... μοιρασιά είναι άκρως «εκσυγχρονιστική».