Παπαγεωργίου Βασίλης

Βασικό στοιχείο της αφερεγγυότητας του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ είναι το γεγονός ότι κρύβει την πρότασή του εξουσίας που προτείνει. Στη βάση αυτή παίζει σε πολλά ταμπλό ταυτόχρονα.

Τη μία μέρα δηλώνει υπέρμαχος της συνεργασίας με το ΚΚΕ, παρότι γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει.

Την άλλη μέρα υποστηρίζει ότι η συνεργασία θα είναι πραγματοποιήσιμη, αν το ΚΚΕ ηττηθεί πολιτικά!

Την τρίτη, αφήνει ορθάνοιχτα παράθυρα σύμπραξης με το ΠΑΣΟΚ, για να προχωρήσει την επόμενη σε ...διάψευση των λεγομένων του, την ίδια στιγμή που ανεπίσημα διαρρέει στους δημοσιογράφους ότι «οι κινήσεις μας δεν αποκλείουν μελλοντική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ» (ό.π.).

Ποιον προσπαθούν να κοροϊδεύουν; Το λαό. Σε ποιον επιχειρούν να καλλιεργούν αυταπάτες; Μόνο στο λαό.

Σε αυτό το πλαίσιο η ηγεσία του ΣΥΝ κάνει δήθεν προτάσεις προς το ΚΚΕ, με διπλό στόχο: Από τη μία, με την ελπίδα ότι θα ψαρέψει σε θολά νερά. Από την άλλη, για να χρησιμοποιήσει αυτό τον ελιγμό ως άλλοθι των ανοιγμάτων του προς το ΠΑΣΟΚ. Οπως είπε χαρακτηριστικά ο Τσίπρας: «Ο ΣΥΝ κατέθεσε προτάσεις προς όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και προς το ΠΑΣΟΚ και προς το ΚΚΕ» (Ρ/Σ ΑΛΦΑ, 21 Γενάρη 2008).

Ταυτόχρονα αφήνει πιο καθαρά ανοιχτό το δρόμο στις σχέσεις του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ: «...είναι λίγο δύσκολο αυτή την περίοδο να έχουμε εμείς τις καλύτερες των σχέσεων με το ΠΑΣΟΚ» (Αυγή, 23 Γενάρη 2008).

Και ενώ λέγονται αυτά τα προφανή, έρχονται να δηλώσουν ότι δε συμφωνούν με τον Λ. Κύρκο και τον Ν. Κωνσταντόπουλο που ζητάνε εναγωνίως συνεργασία του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ότι δε συμφωνούν με τη δημιουργία στην Ελλάδα μιας κυβέρνησης τύπου Πρόντι. Συμμετέχουν, όμως, στο «ευρωπαϊκό αριστερό κόμμα» και συμφωνούν με τη στρατηγική του, ενώ αυτό το κόμμα υπερθεματίζει των κεντροαριστερών κυβερνήσεων και κόμματα - μέλη του συμμετέχουν σ' αυτές...

Το δήλωσε σαφέστατα και ο Αλ. Τσίπρας στο Ρ/Σ ΑΛΦΑ: «Εμείς δε θέλουμε να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Εμείς θέλουμε να επιλέξει. Να επιλέξει στρατηγική, να επιλέξει πολιτική».

Αραγε, είναι δυνατό να συμβεί αυτό; Το ΠΑΣΟΚ έχει επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια, ώστε δεν του μένει να επιλέξει και πάλι. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα από τα βασικά κόμματα του κεφαλαίου. Είναι κόμμα της τάξης του αποκρυσταλλωμένο, είναι τμήμα της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας που επιτίθεται ανηλεώς κατά των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων. Το ΠΑΣΟΚ υλοποίησε την πολιτική υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου από κυβερνητικές θέσεις. Το στηρίζει και ως αξιωματική αντιπολίτευση, παρότι μειώνεται εκλογικά.

Τα αστικά κόμματα δεν αλλάζουν και δεν πρόκειται να αλλάξουν επειδή «τους φεύγει ο κόσμος». Τα αστικά κόμματα θα μένουν λυσσωδώς σταθερά στην αντιλαϊκή επίθεση και τότε που θα κινδυνεύει η εξουσία τους από τον ξεσηκωμένο λαό, δηλαδή και τότε που θα έχουν χάσει κάθε λαϊκό έρεισμα. Αυτό είναι νόμος της ταξικής πάλης, επιβεβαιωμένος χιλιάδες φορές.

Κατά συνέπεια είναι δόλιο να λες στους εργαζόμενους που ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ, ότι αυτό το κόμμα μπορεί να αλλάξει θετικά, αντί να τους λες ότι πρέπει να φύγουν από το ΠΑΣΟΚ, να φύγουν και από τη ΝΔ, να συμπαραταχθούν εναντίον και του δικομματισμού και κάθε άλλης μορφής διακυβέρνησης που μασκαρεύει το σύστημα.

Αντί γι' αυτά, ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί συγκλίσεις με το ΠΑΣΟΚ. Και υποστηρίζει: «Το ΠΑΣΟΚ αρνείται να μπει σε συζήτηση για κοινή δράση με την Αριστερά. Και γιατί αρνείται; Ακριβώς διότι στα σημεία που του προτείνουμε δεν έχει σαφή θέση» (Αλ. Τσίπρας στο Ρ/Σ ΑΛΦΑ).

Δεν έχει; Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ είναι σαφέστατο. Τα λέει ξεκάθαρα όλα, όπως τα λέει και η ΝΔ. Το θέμα, που σκόπιμα προσπερνάει ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ είναι ταξικό, βαθιά αντιδραστικό, αντιλαϊκό. Αυτά το χαρακτηρίζουν και όχι η ...ασάφεια.

Το βασικό του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ είναι η γενική κατεύθυνση που έχει, οι ακρογωνιαίοι λίθοι που το στηρίζουν: Ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και εκσυγχρονισμοί (αντίστοιχοι των μεταρρυθμίσεων της ΝΔ). Αυτά θεωρεί ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να αλλάξουν; Προφανώς όχι. Ούτε το λέει, ούτε το εννοεί. Γιατί και του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ η γενική πολιτική κατεύθυνση συμπίπτει με της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ διατυμπανίζει θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας (το δήθεν κοινωνικό κράτος) που αυτή μπορούσε να τις υλοποιήσει πριν από 40 και 50 χρόνια, αλλά που δεν μπορεί σήμερα.

Από εδώ απορρέει και το ουτοπικό στοιχείο στην πολιτική του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ, άρα και ο φαρισαϊσμός (συνειδητός ή όχι αδιάφορο) προς το λαό.

Γι' αυτούς τους λόγους από την πρόταση εξουσίας του ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζουν:

Πρώτο: Η σχέση της οικονομίας με την πολιτική.

Δεύτερο: Ποιες κοινωνικές δυνάμεις θεωρεί ότι πρέπει να συσπειρωθούν και εναντίον ποιων.

Τρίτο: Ποιο είναι το πρόγραμμα το οποίο αντιστοιχεί στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και πώς θα γίνει αυτό πράξη.

Μακάρι να είχε φτάσει το τέλος του δικομματισμού. Αλλά και στην υποθετική περίπτωση που ήταν έτσι, πόση αξία θα είχε για το λαό το τέλος του δικομματισμού, αν τον αντικαθιστούσε στη διαχείριση ο διπολισμός; Οση αξία έχει και στην Ιταλία του Πρόντι.

Παρακάτω: Τι σημαίνει ότι «έρχεται η ώρα της Αριστεράς» (δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ);

Συνδυάζοντας και τα δύο προηγούμενα, προκύπτει καθαρά το διαφωτιστικό συμπέρασμα: Ανακάτεμα της τράπουλας, είσοδος και άλλων ηθοποιών στο έργο που παίζεται, ώστε να πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη «ανατροπή του υπάρχοντος σκηνικού». Κι ας μη συνιστά καμία ανατροπή του η αλλαγή στη διάταξη των κομμάτων της διαχείρισης.

Διότι ανατροπή δε γίνεται σε συμμαχία με τους εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Γίνεται με την ήττα των εργατοπατέρων.

Ανατροπή δε γίνεται σε συμπόρευση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στα όργανα της Τοπικής Διοίκησης, όπου όλοι μαζί (και ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ) ψήφισαν τον Καποδίστρια ΙΙ. Ανατροπή γίνεται με την ήττα τους και στους Δήμους και παντού.

Ανατροπή δε γίνεται με σεβασμό στην επιχειρηματική δράση στους χώρους της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας και γενικά. Ανατροπή γίνεται με πάλη για την κατάργησή της.

Με άλλα λόγια, δε συνιστά ανατροπή «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη». Συνιστά πρόκληση προς τους εργαζόμενους και υπόσχεση στο κεφάλαιο ότι δεν έχει λόγους να ανησυχεί (αν και το γνωρίζει). Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο που ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αγαπημένος των ΜΜΕ, δηλαδή της πλουτοκρατίας, που έχει αλάθητο ταξικό κριτήριο.

Η «ώρα της Αριστεράς» βολεύει και τους μηχανισμούς του συστήματος, που βλέπουν την ώρα να χρησιμοποιήσουν τους αριστερούς κατά της ριζοσπαστικοποίησης και της ανόδου του εργατικού λαϊκού κινήματος. Είναι μια αντιδραστική επιλογή. Είναι όπλο ενσωμάτωσης του κινήματος, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην απογοήτευση, στην αποτελμάτωση, στην παράδοση.