Τα ασφαλιστικά ταμεία και τα λαϊκά νοικοκυριά με τα άγρια χαράτσια που πληρώνουν στην ώρα της ανάγκης, δηλαδή και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, είναι τα υποζύγια της χρηματοδότησης των υπηρεσιών (δημόσιων και ιδιωτικών) Υγείας στη χώρα μας.

Οπως αναφέρεται στην τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ - και με βάση το αναθεωρημένο ΑΕΠ - η Ελλάδα ανέβηκε στην πρώτη θέση των ιδιωτικών δαπανών Υγείας με 57,2% επί των συνολικών δαπανών, δρασκελίζοντας ακόμα και τις ΗΠΑ - που μαζί με το Μεξικό κατέχουν τη δεύτερη θέση με 55%! Ομως, και σε αυτή τη δημόσια δαπάνη (42,8%) η κρατική συμμετοχή περιορίζεται μόλις στο 27% και το υπόλοιπο 73% το επωμίζονται τα ασφαλιστικά ταμεία με την καταβολή των νοσηλίων ή μέσω της πληρωμής διαφόρων ιατρικών πράξεων.

Σύμφωνα με μελέτη του Εργαστηρίου Οργάνωσης και Αξιολόγησης Υπηρεσιών Υγείας του Τμήματος Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη δεκαπενταετία η συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού στη δημόσια δαπάνη Υγείας μειώθηκε από 41,4% το 1992 σε 27% το 2007. Αντίθετα, η συμμετοχή της Κοινωνικής Ασφάλισης αυξήθηκε από 58,6% το 1992 σε 73% το 2007 (βλέπε Πίνακα).

Αυτό σημαίνει ότι για 15 χρόνια το κράτος μείωνε κάθε χρόνο (μέση μείωση όπως λέγεται) κατά 2,8% το ποσοστό της συμμετοχής του στη δημόσια δαπάνη, ενώ αντίθετα τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν κάθε χρόνο (μέση) αύξηση κατά 1,5% του ποσοστού συμμετοχής στη δημόσια δαπάνη.

Για να γίνει κατανοητό το ύψος αυτής της συμμετοχής θα χρησιμοποιήσουμε τα μεγέθη από το 2004, για το οποίο υπάρχουν στοιχεία για πριν και μετά την αναθεώρηση του ΑΕΠ:

• Οι συνολικές δαπάνες Υγείας ήταν 15,776 δισ. ευρώ πριν ή 20,504 δισ. ευρώ μετά την αναθεώρηση. Οι δημόσιες δαπάνες ήταν 8,883 δισ. ευρώ πριν ή 9,143 δισ. ευρώ μετά την αναθεώρηση.

Τα ασφαλιστικά ταμεία, λοιπόν, κατέβαλαν τα 6,511 δισ. ευρώ πριν ή 6,701 δισ. ευρώ μετά την αναθεώρηση της δημόσιας δαπάνης.

Οπως φαίνεται στον Πίνακα η από χρόνο σε χρόνο ποσοστιαία αύξηση της συμμετοχής των Ταμείων στη δημόσια δαπάνη περιστρέφεται γύρω στο 1%.

Υπάρχουν όμως απότομα άλματα: Από 58,6% (1992) σε 63,9% (1993) και 66,2% (1993).

Σε αυτά τα άλματα αποτυπώνονται οι αποφάσεις της τότε κυβέρνησης της ΝΔ για μεγάλες αυξήσεις στα νοσήλια που πλήρωναν τα ασφαλιστικά ταμεία στα νοσοκομεία.

-- Στις 23.4.1992 τα νοσήλια της Γ΄ θέσης από 2.840 έφτασαν τις 8.000 δραχμές και τα νοσήλια της Α΄ θέσης από 6.040 έφτασαν σε 13.800 δραχμές.

-- Στις 26.1.1993 η ΝΔ προχώρησε στη δεύτερη αύξηση των νοσηλίων. (Τα νοσήλια της Γ΄ θέσης από 8.000 φτάνουν στις 15.500 και της Α΄ από 13.800 τις 26.500).

Τον Οκτώβρη του 1992 ο κλάδος Υγείας του ΙΚΑ έγινε για πρώτη φορά ελλειμματικός...

Επίσης, υπήρξε και μια ακόμα τέτοια αύξηση από 65,1% (1998) σε 68,2% (1999).

Είχε προηγηθεί η απόφαση (3.2.1998) της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ - που δημοσιεύτηκε στα μουλωχτά στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» (ΦΕΚ Β 99) - και με την οποία καθιερώθηκε το ενοποιημένο κλειστό νοσήλιο, που συνοδευόταν και από τιμολόγιο με τη διατίμηση ορισμένων ιατρικών πράξεων.

Με το ημερήσιο ενοποιημένο νοσήλιο υπήρξαν αυξήσεις από 29% έως 64%, ανάλογα με τη θέση νοσηλείας. Π.χ., το τιμολόγιο της Γ' θέσης στον Παθολογικό Τομέα είναι 20.000 δραχμές (58,70 ευρώ), ενώ στο χειρουργικό είναι 25.000 δραχμές (73,37 ευρώ).

Επίσης, με το συνολικό ενοποιημένο νοσήλιο υπήρξε «διατίμηση» των ακριβών ιατρικών πράξεων (π.χ., το μπάι - πας τότε χρεωνόταν με 1,7 εκατ. δραχμές, η μεταμόσχευση νεφρού 2,5 εκατ. δραχμές, η μεταμόσχευση πνεύμονα 4 εκατ. δραχμές κ.λπ.).

Ακόμα, καθιερώθηκε το Κόστος Ημερήσιας Δόσης Θεραπείας (DDD) κι όποιο φάρμακο ξεπερνά το 70% της Γ΄ θέσης του Παθολογικού τομέα τότε πληρώνεται ξεχωριστά απ' το ασφαλιστικό ταμείο. Δηλαδή, το Ταμείο πληρώνει τα 58,70 ευρώ (αν ο άρρωστος νοσηλεύεται στην Παθολογική κλινική) ή 73,37 ευρώ (αν νοσηλεύεται στη Χειρουργική κλινική) και ξεχωριστά το φάρμακο.

Ομως τα ασφαλιστικά ταμεία αποδεικνύονται και οι βασικοί αιμοδότες της κερδοφορίας των επιχειρήσεων Υγείας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με μελέτη του Εργαστηρίου Υγιεινής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ (ΟΑΕΕ), τον ΟΓΑ και τον ΟΠΑΔ (Ταμείο Δημοσίου), που καλύπτουν το 85,1% του συνόλου των ασφαλισμένων: Κατά την περίοδο 2001 - 2003 οι πληρωμές των παραπάνω Ταμείων προς τους ιδιωτικούς φορείς παροχής ξεπέρασαν το 1,56 δισ. ευρώ - ήτοι 520 εκ. ευρώ ετησίως κατά μέσον όρο - που αντιπροσωπεύουν το 52% - 60% του τζίρου των ιδιωτικών κλινικών, των διαγνωστικών κέντρων και των μαιευτικών κλινικών. Μάλιστα, τα ποσά αυτά υποεκτιμούν την πραγματική ροή χρηματοδότησης από τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας προς τον ιδιωτικό τομέα Υγείας καθώς, σύμφωνα με τους ίδιους μελετητές, δεν περιλαμβάνουν σημαντικές πληρωμές όπως τα ποσά στις ιδιωτικές μονάδες τεχνητού νεφρού.

Αυτοί οι τζίροι επιτρέπουν στις επιχειρήσεις Υγείας να έχουν τη μεγαλύτερη αποδοτικότητα κεφαλαίων που - κατά μέσον όρο - την περίοδο έφτασαν το 128,92%, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της ICAP. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι αν ένας επιχειρηματίας επένδυσε - από την τσέπη του ή από δάνεια - π.χ. 100 ευρώ, το 2006 είχε στα χέρια του 128,92 ευρώ. Δηλαδή και έβγαλε τα 100 ευρώ και είχε επιπλέον άλλα 28,92 ευρώ.

Ολα τα παραπάνω στοιχεία αναδεικνύουν μια ακόμα πλευρά της διαχρονικής αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης την οποία οξύνει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, πατώντας πάνω στους νόμους του ΠΑΣΟΚ. Η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Πρόνοιας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη μεγαλύτερη αφαίμαξη των Ταμείων και της τσέπης των εργαζομένων, οι οποίοι, όχι μόνο καλούνται να πληρώνουν ολοένα και περισσότερα για το αγαθό της Υγείας, αλλά φτάνουν και στο σημείο να αποκλείονται από τις αναγκαίες υπηρεσίες, καθώς δε διαθέτουν το αναγκαίο αντίτιμο.