Κάθε μέρα εντείνεται στην κοινή γνώμη η ερώτηση: «Τι βρίσκεται πίσω από το ανακάτεμα της "Ζαχοπουλειάδας"; Τι υπάρχει στην ουσία ενός περίεργου γεγονότος;». Το πρόβλημα αναμφίβολα σοβαρό. Ομως, όχι, στην αυτή καθ' εαυτή αξία του αλλά στις προεκτάσεις που δημιουργεί πάνω σε εξαιρετικά επικίνδυνα προβλήματα της χώρας. Επαναλαμβάνω σαν επωδό ότι, εάν στα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, απόρροια μιας εντεινόμενης αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής, προστεθούν αρνητικές ενέργειες προβλημάτων εξωτερικής πολιτικής, τότε, μια αντιλαϊκή κοινωνική κρίση παίρνει τη διάσταση εθνικής κρίσης με ό,τι σημαίνει αυτό.

Υπήρξαν περίοδοι στην ιστορική πορεία του καπιταλισμού που η αστική τάξη συμπλήρωνε την αντεργατική - αντιλαϊκή της πολιτική με την υπεράσπιση της εθνικής της υπόστασης. Ηταν η εποχή των εθνικών πολέμων. Στην εποχή μας της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και του αγοραίου πολυπολιτισμού, αυτό άλλαξε. Η αστική τάξη ως κρίκος της διεθνούς παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής αλυσίδας, προσφέρει την εθνική της υπόσταση, δηλ. το έθνος που διαφεντεύει, ως τιμάριο στο τραπέζι των ισχυρών του διεθνούς ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Σπάει την ηθική, υλική και πνευματική υπόσταση του έθνους στο όνομα μιας άθλιας πολυεθνικής και πολυ-πολιτισμικής χαβούζας. Είναι το τίμημα που πληρώνει η ελληνική αστική τάξη για το δικαίωμά της να συμμετέχει στο διεθνή καταμερισμό της λείας. Σ' αυτές τις συνθήκες η κομματική κρίση που παρατηρείται μεταβάλλεται σε αστική πολιτική κρίση. Το έδαφος αυτό είναι κατάλληλο για να γίνουν ενέργειες στην εξωτερική πολιτική που ενδίδουν σε διεθνείς ιμπεριαλιστικές «τακτοποιήσεις» αγγίζοντας ακόμη και τις παρυφές εθνικής προδοσίας.

Η ζεύξη αυτών των δυο απειλούν να μεταβάλουν την πολιτική κρίση και να της προσδώσουν εθνικό χαρακτήρα. Γι' αυτό και η λεγόμενη «Ζαχοπουλειάδα» απειλεί να γίνει εφαλτήριο μιας γενικευμένης κρίσης με άγνωστες προεκτάσεις. Σε μια χώρα που η αστική της τάξη είναι δανειοδοτούμενη, ελεγχόμενη κι αδειοδοτούμενη στο ρόλο της ως κράμα πράκτορα ξένων δυνάμεων και ιμπεριαλιστή, δεν είναι υπερβολικό να ειπωθεί ότι το βλέμμα των Ελλήνων για την περίεργη ένταση της «ζαχοπούλιας» κρίσης, πρέπει να στραφεί «προς δυσμάς» και ιδίως πέραν του Ατλαντικού. Το πρόβλημα τρέχει επιδεινούμενο κι η κατάληξή του άδηλη. Σ' αυτές τις συνθήκες προβάλλουν δυο αναγκαίες πράξεις. Η μια είναι η σύμπραξη κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αντιμετωπίσουν τελεσίδικα αυτή την εξέλιξη με αντι-ιμπεριαλιστικό κριτήριο και μέτρα. Η άλλη είναι η συνειδητοποίηση μεγάλου τουλάχιστον τμήματος των εργαζομένων ότι πρέπει να διεκδικήσουν την ανάληψη των ευθυνών της κοινωνίας ως η νέα «εθνικά ιθύνουσα τάξη» στη θέση της μέχρι τώρα αστικής τάξης. Η συνεχιζόμενη έλλειψη αυτών των δυο προϋποθέσεων απειλεί να οδηγήσει την Ελλάδα και το λαό της σε πολλαπλούς άδηλους κινδύνους και αποτελέσματα.