Χωρίς να υποτιμά κανείς τη σημασία τους, αλλά δίνοντας την πραγματική διάσταση των πραγμάτων, πρέπει να επισημανθεί ότι οι «πανηγυρισμοί» περί θεσμικής θωράκισης απέναντι στη διαπλοκή, με τις διατάξεις που συμφωνήθηκε στη Βουλή να υπάρξουν στο Σύνταγμα, δεν αντιμετωπίζουν, βέβαια, το πρόβλημα. Γιατί είναι αστείο να ισχυρίζεται κάποιος, όπως κάνουν κυβέρνηση και ΝΔ, ότι με το ασυμβίβαστο μεταξύ ιδιοκτήτη ΜΜΕ και προμηθευτή του δημοσίου θα κτυπηθεί το φαινόμενο της διαπλοκής ή, έστω, θα χαλιναγωγηθεί. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι ότι από τη στιγμή που τα ΜΜΕ είναι εταιρίες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπιστούν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες. Αυτός είναι και ο λόγος που το ΚΚΕ πρότεινε να κατοχυρωθεί από το Σύνταγμα ότι θα υπάρχει ονομαστική λίστα όλων των μετόχων μέχρι τελευταίο φυσικό πρόσωπο στα ΜΜΕ, αλλά και πάλι το Κόμμα δεν έχει αυταπάτες ότι δεν υπάρχουν «δίοδοι διαφυγής». Επίσης, είναι φανερό ότι δεν μπορεί ένα Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο δικομματικής καθοδήγησης και εξάρτησης να βάλει φραγμό στη διαπλοκή και να εξασφαλίσει τη «διαφάνεια» στα ΜΜΕ. Αφήστε, που υπάρχει το προηγούμενο, να υπάρχουν νόμοι για τον έλεγχο των ΜΜΕ, οι οποίοι ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Αρα, βάσιμα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η όλη συζήτηση περί θεσμικής θωράκισης γίνεται για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου.