Ο συνθέτης και στιχουργός Στίβεν Σόντχαϊμ έγραψε το ομότιτλο θεατρικό μιούζικαλ (θρίλερ). Ο καλός επαγγελματίας σκηνοθέτης του κινηματογράφου Τιμ Μπάρτον το μετέφερε στη μεγάλη οθόνη. Τον κεντρικό ρόλο ερμηνεύει ένας εξαιρετικός ηθοποιός, ο Τζόνι Ντεπ!

Ο «Φονικός Κουρέας...» αδίκησε τον εαυτό του. Και τον αδίκησε συνειδητά! Μέσα στο έργο υπάρχουν αρκετές στιγμές που σου δημιουργείται η ελπίδα πως θα δεις, τελικά, μια κοινωνική καταγγελία. Μια καταγγελία, μάλιστα, «προχωρημένη». Αφού δικαιώνει, και καλά κάνει, το ταξικό μίσος. Ομως, δεν προλαβαίνεις να χαρείς και ο «Φονικός Κουρέας...» το γυρίζει στις σφαγές! Στις ωμές σφαγές. Οι οποίες, δυστυχώς, δε δικαιώνουν τίποτα. Αντίθετα, αποδυναμώνουν κάθε καλή πρόθεση και υποσκάπτουν (αν όχι συκοφαντούν) τη δικαιολογημένη ένοπλη λαϊκή οργή!

Βρισκόμαστε στο παλιό Λονδίνο. (Θα μπορούσαμε να είμαστε και στο σημερινό, οι ίδιες δομές, η ίδια αδικία υπάρχει. Οπως θα μπορούσαμε να είμαστε σε οποιαδήποτε άλλη καπιταλιστική πόλη). Η οικονομική, πολιτική, εκτελεστική, δικαστική εξουσία κάνει θραύση! Ενας δικαστής (πιο πέρα ένας άλλος, και ένας άλλος, και ένας άλλος, κλπ.), πέφτει πάνω στην ευτυχισμένη οικογένεια του Κουρέα και τη διαλύει! Στέλνει εκείνον ισόβια, τρελαίνει τη γυναίκα του και απάγει τη μικρή κόρη του (την οποία τη μεγαλώνει, για να τη ρίξει στο κρεβάτι του).

Ο Κουρέας καταφέρνει να βγει από τη φυλακή. Οπλισμένος με τα ξυράφια του, κάποτε ήταν ο πιο καλός, ο πιο γρήγορος και ο πιο «μαλακός» κουρέας, ορκίζεται εκδίκηση. Οχι μόνον εναντίον του δικαστή, αλλά ολόκληρης της ταξικής φάρας του. Με τη βοήθεια μιας άλλης αδικημένης, ξεμοναχιάζουν τα μέλη της άρχουσας τάξης - και τους λακέδες της - ένα ένα και τα κομματιάζουν! Τα κορμιά τους, για να μην πάνε χαμένα, τα κάνουν κιμά, τη μόνη αξία που τους αναγνωρίζουν, και στη συνέχεια λουκάνικα και πίτες και τα πουλάνε για κέρδος!

Ολο ετούτο θα μπορούσε να ήταν μια οργισμένη στιγμή! Εστω και ακραία. Η οποία όμως, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα ήταν δικαιολογημένη. Ο Κουρέας, κρατώντας στην άκρη του χεριού του το ξυράφι του, συμφωνεί με τον στίχο του Ρίτσου: Το όπλο (το ξυράφι του) είναι η προέκταση του χεριού του. «Τώρα, πια, είναι ολόκληρο το χέρι μου», λέει κοιτώντας το ξυράφι. Για να λειτουργήσει, όμως, αυτό, θα έπρεπε να είχαν άλλη «τελετουργία», άλλη «αντιμετώπιση», οι σφαγές! Και ο κεντρικός ήρωας δε θα κατέληγε στον εθισμό, όπως καταλήγει στην ταινία! Δε θα δίψαγε για αίμα, δε θα γινόταν ένας κοινός δράκουλας! Στο τέλος, δυστυχώς, ο θετικός ήρωας Κουρέας της ταινίας γίνεται αρνητικός. Ενας άρρωστος δολοφόνος!

Τελικά, η ταινία δεν ασχολείται με την τιμωρία που επιθυμεί - και πρέπει - να επιβάλει σε αυτούς που τον αδίκησαν ο Κουρέας, αλλά με την εκδίκηση του Κουρέα! Αλλο πράγμα, όμως, η τιμωρία και άλλο η εκδίκηση. Η επιλογή της ταινίας, να ασχοληθεί με την εκδίκηση, τελικά βοηθάει και αυτή στην οριστική (ηθική αυτή τη φορά) εξόντωση του Κουρέα. Πρόκειται για λάθος ή για επιπολαιότητα; (Οι αρχαίοι Ελληνες τραγικοί όταν ήθελαν να μιλήσουν για την αρρώστια της εκδίκησης χρησιμοποιούσαν ανθρώπους της εξουσίας και όχι απλά πλάσματα).

Επειδή εμείς, παρ' όλα αυτά, πρέπει να είμαστε δίκαιοι, πέρα από τις όποιες αντιρρήσεις μας, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις αξίες της ταινίας! Και είναι πολλές! Πρώτα οι ερμηνείες! Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, και όχι μόνον αυτοί, δίνει ρεσιτάλ. Τα ντεκόρ και τα κοστούμια είναι εκπληκτικά. Η φωτογραφία, ψυχρά χρώματα, επίσης! Η ατμόσφαιρα μοναδική. Αλλά, αφού μιλάμε για μιούζικαλ, και η μουσική είναι έξοχη. Και το λιμπρέτο, επίσης! Με άλλα λόγια, αν υπήρχε λιγότερο αίμα, πιο «διακριτικές» σφαγές και, κυρίως, πιο δικαιολογημένες, θα μιλούσαμε για μια πολύ μεγάλη ταινία. Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά, το θρίλερ νίκησε την καλή τέχνη. Το αίμα νίκησε την κοινωνική κριτική!

Παίζουν: Τζόνι Ντεπ, Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, Αλαν Ρίκμαν.