Στο μεταξύ, ένα αεροπλάνο έριξε μια ρουκέτα στο αστυνομικό αυτοκίνητο, από το οποίο είχαν βγει οι αστυνομικοί. Ενα ακόμα σφαγείο στην ατέλειωτη σειρά των σφαγείων αυτής της χώρας, του Ιράκ ή όπου αλλού στρατοπεδεύουν ξένα στρατά. Τι πειράζει; Ενα λάθος παραπάνω ήταν. Βέβαια, οι γυναίκες του Ισλάμ, αυτές που φοράνε μαντίλες και εκείνες που δεν αφήνουν ούτε τα μάτια τους στη θέα των άλλων, δεν κοιμούνται φορώντας τις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που Αμερικανοί στρατιώτες μπαίνουν πάνοπλοι τις νύχτες στα σπίτια των Αφγανών και με την ξιφολόγχη τους ή την άκρη οποιουδήποτε άλλου φορητού όπλου, σηκώνουν τα κλινοσκεπάσματα, ψάχνοντας τάχα για κρυμμένα όπλα ή κρυμμένους «Ταλιμπάν», και βλέπουν όχι μόνο τα μάτια ακάλυπτα και ορθάνοιχτα από τον τρόμο, αλλά και μέρη από το ημίγυμνο κορμί τους, αφού έχουν πέσει στο κρεβάτι να κοιμηθούν.

Οπότε έχομε μια επίσημη επιβεβαίωση ότι επρόκειτο για λάθος. Μέχρι πότε έχει περιθώρια ένας κατακτημένος λαός να μην επαναστατεί ενάντια στον κατακτητή του; Ετσι και αλλιώς τα θύματα υπάρχουν καθημερινά. Πού βρίσκεται το λάθος; Μήπως συνηθίσαμε να νομίζομε ότι το λάθος είναι του άλλου;