Είναι, ίσως, ο πιο δημοφιλής εικαστικός δημιουργός του 20ού αιώνα. «Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν», η μοναδική «Γκουέρνικα» -«κραυγή» διαμαρτυρίας στη φρικαλεότητα του πολέμου και στο δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο, οι «Τρεις χορεύτριες», η «Γυναίκα στον καθρέφτη»..., αποτελούν το πιο γνωστό «πρόσωπο» του Πάμπλο Πικάσο (1881-1973). Ενα εξίσου σημαντικό κομμάτι της δημιουργίας του, άγνωστο στο πλατύ κοινό, έρχεται να φωτίσει η έκθεση χαρακτικών του με τίτλο «Picasso, Suite 347» που παρουσιάζεται - για πρώτη φορά στην Ελλάδα - στο Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών ΑΠΘ.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο σύνολο έργων χαρακτικής, που πραγματοποίησε ο Πικάσο στο διάστημα 7 μηνών (16 Μάρτη έως 5 Οκτώβρη) στο σπίτι του στην Mougins στη Νότιο Γαλλία το 1968, ακριβώς 40 χρόνια πριν. Οπως σημειώνει η ΓΓ του Ιδρύματος, Αλεξάνδρα Βουτυρά, «η "Suite 347", εκτός από το μέγεθός της, είναι σημαντική γιατί τυπώθηκε σε λίγα αντίτυπα και ατύχησε, καθώς έσπασαν οι περισσότερες σειρές και τα χαρακτικά πουλήθηκαν μεμονωμένα... Τα έργα, καθώς ήταν δύσκολο να εκτεθούν συχνά, διατηρούνται σε άριστη κατάσταση, σαν να βγήκαν χθες από την πρέσα του τυπογράφου». Η παρουσιαζόμενη ενότητα ανήκει στο ίδρυμα Bancaja της Βαλένθια και είναι μια από τις πέντε σειρές χαρακτικών (Epreuve d' artiste), που κυκλοφορούν με την υπογραφή, σε όλα τα χαρακτικά, του ίδιου του Πικάσο.

Στη σειρά μπορεί κανείς να συναντήσει τα περισσότερα από τα αγαπημένα θέματα του Ισπανού καλλιτέχνη: Εργα που αναφέρονται στην ιστορία της ζωγραφικής, στο γυναικείο γυμνό, στον κόσμο της ταυρομαχίας και του φλαμένκο, την ελληνορωμαϊκή μυθολογία και κυρίως το μεσογειακό τοπίο. Επίσης υπάρχουν αναφορές στην καθημερινή ζωή και σε ένα ισπανικό μυθιστόρημα του 16ου αιώνα, το «Σελεστίνα».

Η σειρά περιλαμβάνει έργα με διαφορετικές τεχνικές. Είναι γνωστό ότι συχνά ο Πικάσο αναμείγνυε τεχνικές και έκανε επεμβάσεις κατά τη διάρκεια του τυπώματος. «Τεχνικά», σημειώνει η Α. Βουτυρά, «είναι ένα μάθημα για την ιστορία της χαρακτικής, για την τόλμη, τη δεξιοτεχνική επεξεργασία και την ευρηματικότητα του ζωγράφου. Θεματικά ο Πικάσο μοιάζει να συγκεφαλαιώνει όλη την προηγούμενη θεματολογία του, με αναφορές σε παλιότερα έργα του, αλλά και σε μεγάλους δασκάλους του παρελθόντος, τον Γκρέκο, τον Βελάσκεθ, τον Πουσέν, τον Γκόγια, τον Φούσλι, τον Ενγκρ, τον Ντελακρουά, τον Κουρμπέ, τον Μανέ κ.ά. Ενα πραγματικό μάθημα ιστορίας της τέχνης με την οξυδέρκεια, τη διείσδυση, την ειρωνεία ή την παιχνιδιάρικη διάθεση του εξαιρετικά προικισμένου αυτού δημιουργού, που δε σταματά να εκπλήσσει και να προκαλεί». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει η μεγάλη ποικιλία των μεγεθών, στοιχείο ενδεικτικό για τον τρόπο αξιοποίησης του χώρου από τον Πικάσο.

Στην πρώτη παρουσίαση της «Σειράς 347» στο Παρίσι, το Δεκέμβρη του 1968, τα έργα εκτέθηκαν χρονολογικά, χωρίς να κατηγοριοποιηθούν με τρόπο που θα διευκόλυνε την αποκωδικοποίησή τους ως προς την τεχνική ή τη θεματολογία τους: Σκηνές από τη μυθολογία, την αρχαιότητα, αμαζόνες, αρματοδρομίες, βουκολικές σκηνές, σκηνές τσίρκου, ο ζωγράφος και το μοντέλο του, το μυθιστόρημα Σελεστίνα κ.ά. Η χρονολογική παρουσίαση ακολουθήθηκε και στην έκθεση στη Θεσσαλονίκη, αφού η «Σειρά 347» είναι ένα καταπληκτικό ημερολόγιο του καλλιτέχνη, μια αποκάλυψη της σκέψης του. Οπως είναι γνωστό, ο Πικάσο κρατούσε ημερολόγια για την εικαστική του δημιουργία έως το 1967. Η «Σειρά 347» συνεχίζει τα ημερολόγια του καλλιτέχνη από εκεί όπου σταματούν το 1967 και μας αποκαλύπτει τι τον απασχολεί, τι του κεντρίζει την περιέργεια, το ενδιαφέρον, τη φαντασία του.

Στο Τελλόγλειο Ιδρυμα υλικό από το Αρχείο Σπητέρη συμπληρώνει την έκθεση με πολύτιμα ντοκουμέντα για τον τρόπο υποδοχής της ενότητας αυτής από τον Τύπο της εποχής στη Γαλλία. Τα πρώτα κείμενα, άφθονο φωτογραφικό υλικό του Πικάσο από εκείνη την εποχή, υλικό για τη μεγάλη έκθεση του 1965 στη Γαλλία, ανέκδοτο ποιητικό - θεατρικό έργο του Πικάσο για την «Ταφή του Κόμητος Οργκάθ» (έργο του Ελ Γκρέκο), είναι κάποιοι από τους θησαυρούς του Αρχείου Σπητέρη, που φυλάσσει το Τελλόγλειο Ιδρυμα και πλαισιώνουν την έκθεση.

Σημειώνουμε ότι η ενδιαφέρουσα αυτή παρουσίαση, η οποία διαρκεί έως 16/4, έχει ήδη φιλοξενηθεί στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και το Ελσίνκι και πρόκειται να παρουσιαστεί σε μεγάλα μουσεία της Ευρώπης, της Κίνας - στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων - και της Αυστραλίας.