Το συνολικό πολιτικό εύρος ενός κόμματος αποτελούσε και αποτελεί βασικό κριτήριο της φιλοσοφικής λειτουργίας του κινήματος ειρήνης. Ακόμη και επιμέρους πρωτοβουλίες ενός κόμματος τυχαίνουν ευνοϊκής εκτίμησης όταν διακρίνονται για τη σοβαρότητα και την απήχησή τους στη διεθνή κοινή γνώμη. Τι γίνεται, όμως, όταν η αναζήτηση αύξησης του πολιτικού εύρους ενός κόμματος υποκαθίσταται ή το χειρότερο, αντικαθίσταται από την αναφορά ευρείας απαρίθμησης πολιτικών και κοινωνικών καταστάσεων χωρίς εμφανές ιδεολογικό υπόβαθρο; Τι γίνεται όταν η πολιτική αναφορά παίρνει τη μορφή απαρίθμησης καταγγελιών που η αοριστία τους υπερβαίνει ακόμη και το όριο ενός κοινωνικού κινήματος; Προπαντός, τι γίνεται όταν οι γενικόλογες καταγγελίες χωρίς εμφανές ιδεολογικό υπόβαθρο γίνονται σε επίσημες εργασίες ενός φιλόδοξου συνεδρίου από έναν εκκολαπτόμενο υποψήφιο αρχηγό;

Αυτό είναι το κλειδί που διδάσκει η ιστορική εμπειρία, δηλαδή το πώς χρησιμοποιούνται από τον καταγγέλλοντα οι κοινωνικές και πολιτικές αντιφάσεις, σε ποιο ιδεολογικό βάθρο στηρίζονται και για ποιο σκοπό γίνονται. Ειπώθηκε, για παράδειγμα, μέσα στον ορυμαγδό καταγγελιών ότι πρέπει να οριοθετηθούν οι λειτουργίες μεταξύ κεφαλαίου και κράτους. Το να φωνάζεις είναι ένα πράγμα. Το να κατανοείς την κοινωνική φύση του κράτους που εκπορεύεται και ελέγχεται από το κεφάλαιο είναι άλλο πράγμα. Εάν έχεις την αυταπάτη ότι θα ασκήσεις περιοριστικό έλεγχο στη σχέση κεφαλαίου και κράτους, τότε το μόνο που πρέπει είναι ...«άντε και καλός κυβερνήτης». Το να οργανώσεις τον εργατο-λαϊκό αγώνα για τον περιορισμό της αντιλαϊκής αυθαιρεσίας του κράτους έχει πραγματικό νόημα όταν στηρίζεται στη σαφή ιδεολογική αντίληψη της ταξικής φύσης του.

Αυτό κάνει το λαϊκό κίνημα πιο δυνατό και διεκδικητικό. Διαφορετικά όλη η φλυαρία περί περιορισμού των σχέσεων μεταξύ κεφαλαίου και κράτους είναι μια πολιτική νερόσουπα. Το σύγχρονο κράτος είναι αστικό κράτος στην υπηρεσία και τον έλεγχο του κεφαλαίου. Αυτό ομολογείται κι από τους ίδιους τους θιασώτες του. Το να μεταβάλλονται οι αντιλαϊκές κοινωνικές και πολιτικές αντιφάσεις σε καταγγελίες χωρίς εμφανές ιδεολογικό υπόβαθρο και μάλιστα με τη μέθοδο της εξυπνακίστικης ατάκας, μοιάζει με παραφουσκωμένη φούσκα που έσκασε γιατί τη γέμισαν παραπανίσιο αέρα. Στα σοβαρά πολιτικά ζητήματα έχει μεγάλη αξία το «γνώθι σαυτόν».