Τέσσερα χρόνια πήρε στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης να καταλάβει το προφανές, ότι δηλαδή δε γίνεται οι μισές δασικές υπηρεσίες της χώρας να λειτουργούν με διαφορετικό νομικό πλαίσιο γύρω από την προστασία των δασών από τις άλλες μισές. Ο λόγος για τις τρεις διαφορετικές εφαρμοστικές εγκυκλίους του νόμου 3208/2003, του λεγόμενου «δασονόμου», που πρόσφατα αναγκάστηκε το υπουργείο να ανακαλέσει, μπροστά στο αδιέξοδο που είχε δημιουργηθεί την τελευταία τετραετία - απ' όταν δηλαδή τέθηκαν σε ισχύ - υπακούοντας έτσι στις προτροπές και των συνδικαλιστικών φορέων των δασολόγων. Συνδικαλιστικοί φορείς, που μαζί με περιβαλλοντικές, οικολογικές και άλλες οργανώσεις είχαν εξαρχής καταγγείλει τη σκοπιμότητα και τη νομιμότητα αυτών των εγκυκλίων, προσφεύγοντας επιπλέον στο Συμβούλιο της Επικρατείας επιδιώκοντας τη νομική τους ακύρωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι, βάσει των παραπάνω εγκυκλίων, οι δασάρχες καλούνταν να επανακρίνουν όλους τους χαρακτηρισμούς εκτάσεων που είχαν κάνει έως τότε, με βάση τους ορισμούς του νέου νόμου 3208/2003. Δηλαδή, αν ο δασάρχης μιας περιοχής είχε κηρύξει αναδασωτέα μία έκταση, βάσει του ορίου 15% συγκόμωσης που όριζε ο παλαιότερος νόμος, θα έπρεπε να επανεξετάσει τις εισηγήσεις του βάσει του ορίου 25% που έθετε ο νέος νόμος. Το ζήτημα βεβαίως που τίθεται σήμερα είναι το ποιες και πόσες ακριβώς δασικές εκτάσεις αποχαρακτηρίστηκαν καθ' όλη τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων που οι εφαρμοστικές εγκύκλιοι παρέμεναν σε ισχύ και ποια θα είναι η τύχη τους από δω και στο εξής. Οπως επίσης και το τι θα γίνει με το κύριο ζητούμενο, που είναι η εξέταση - επιτέλους - της συνταγματικότητας του «δασονόμου» 3208/2003 από το ΣτΕ, υπόθεση που εδώ και πάνω από τέσσερα χρόνια μετατίθεται από Φλεβάρη σε Ιούνη και ξανά πάλι στον επόμενο Φλεβάρη, για λόγους που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει...