Για το λαό βεβαίως δεν είναι αρκετό να μειώνεται η δύναμη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το ζητούμενο πρέπει να είναι, και σ' αυτό πρέπει να στοχεύει η λαϊκή δράση, η ήττα της στρατηγικής τους.

Η φθορά των κομμάτων της πλουτοκρατίας πρέπει να συνοδεύεται από την ενίσχυση της αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης, της αντικαπιταλιστικής, σε ένα σημαντικό μέρος της εργατικής τάξης. Μόνο σ' αυτή την κατεύθυνση μπορεί να έχει αποτελέσματα η λαϊκή πάλη και για το σήμερα. Επομένως, για το λαό το ζητούμενο είναι η ήττα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να μετατραπεί σε ήττα των μονοπωλίων, της πολιτικής τους, της εξουσίας τους.

Σήμερα είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά επίκαιρη η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για τη συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, την οικοδόμηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης και συμμαχίας, που θα συμβάλλει στην αποτελεσματικότητα των σημερινών αγώνων ενώ θα προωθεί τους αγώνες στη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, που δεν μπορεί να συνυπάρχουν με τους μονοπωλιακούς ομίλους και τη δράση τους.

Η δυσλειτουργία του πολιτικού συστήματος της δικομματικής εναλλαγής ανησυχεί την πλουτοκρατία. Η διαπίστωση ότι δεν μπορούν πλέον να μεταβιβάζουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια από το ένα κόμμα στο άλλο έχει βάλει σε μπελάδες το σύστημα. Η αστική τάξη έχει ένα φόβο. Ξέρει καλά πως το εργατικό, το κομμουνιστικό κίνημα έχει μέσα του τη δυναμική ρήξης, σύγκρουσης και ανατροπής. Φαίνεται λοιπόν πως τα επιτελεία της επεξεργάζονται διάφορα εναλλακτικά σενάρια, μασκαρέματος του αστικού πολιτικού συστήματος, μετατροπής της δικομματικής εναλλαγής σε διπολική, ή ακόμη και κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά.

Η δρομολόγηση αυτών των σεναρίων στρέφεται εναντίον του λαού. Επίσης, η εναλλακτική λύση που προβάλλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μιας νέας πλειοψηφίας με πυρήνα την «αριστερά», δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ, έτσι την προβάλλει, είναι επικίνδυνη για το λαό. Αποδείχτηκαν οδυνηρές για τους λαούς, χρήσιμες όμως για το κεφάλαιο, οι δήθεν εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις. Ολες οι δήθεν εναλλακτικές προτάσεις της «ανανεωτικής αριστεράς, του εκσυγχρονισμού» σε όλη την Ευρώπη (σε Γαλλία, Ιταλία, κ.α.) εξυπηρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας αφού προώθησαν τις αντιδραστικές αλλαγές σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαών. Για παράδειγμα, στην Ιταλία η κυβέρνηση Πρόντι έλυσε με τον καλύτερο τρόπο για την ολιγαρχία τη συμμετοχή ιταλικών στρατευμάτων στο Ιράκ, τα οποία ήταν σαφής προεκλογική δέσμευση να γυρίσουν πίσω, αλλά τα έστειλε στο Αφγανιστάν. Κατάφερε ώστε το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα να αποφασίσει με δημοψήφισμα την απεμπόληση άρα και την απώλεια εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Και σ' αυτή την κυβέρνηση συμμετείχαν ανανεωτικές κομμουνιστικές δυνάμεις για να πιέζουν τάχα να εφαρμοστεί το κοινό πρόγραμμα. Ποιο πρόγραμμα; Ενα πρόγραμμα διαχείρισης, το οποίο, σύμφωνα και με τα πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης, ήταν σε βάρος του λαού. Αλλωστε, αυτές οι δυνάμεις έχουν τεράστια ευθύνη για την ταξική υποταγή του συνδικαλιστικού κινήματος στο κεφάλαιο. Ηταν μια κυβέρνηση που χαιρέτισε ο ΣΥΝ, ανεξάρτητα αν σήμερα, συγκαλύπτοντας την άποψή του για το χαρακτήρα της κυβέρνησης που προτείνει, τον αναγκάζει, μετά την αποτυχία της, να κάνει λόγο προπαγανδιστικά για «κεντροαριστερά».

Η εναλλακτική λύση που προβάλλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στην ενσωμάτωση και στην υποταγή του λαϊκού κινήματος, στον εξωραϊσμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Στην πολιτική του δεν υπάρχει κανένα μέτρο που να θίγει το κύριο, τη δύναμη και την εξουσία του κεφαλαίου, υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν λύσεις που εξυπηρετούν και τους μεγαλοεπιχειρηματίες και την εργατική τάξη, το λαό.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα αφερέγγυο. Μιλά για την ανάγκη διαμόρφωσης μιας νέας λαϊκής πλειοψηφίας. Οτι τώρα είναι η ώρα, που σύμφωνα με την εκτίμησή του πνέει τα λοίσθια ο δικομματισμός, να αναδειχτεί μια νέα κοινωνική πλειοψηφία με κορμό την «Αριστερά». Αυτήν προτείνει και ως εναλλακτική λύση στο δικομματισμό. Και η πρότασή του, σύμφωνα με την ηγεσία του, είναι πρόταση διακυβέρνησης. «Ηρθε η ώρα της αριστεράς», λένε, «είμαστε μπροστά σε ιστορικές ευκαιρίες (...) ο ΣΥΝ πρέπει να γίνει ανερχόμενη δύναμη που να πρωταγωνιστήσει». Και καλούν τους εργαζόμενους να στοιχηθούν πίσω απ' το στόχο της «αριστεράς» για «μεταρρυθμίσεις». Ο Αλ. Τσίπρας μιλά για την αναγκαιότητα να «ρυθμιστούν εκ νέου οι σχέσεις κράτους - κεφαλαίου», για να προωθηθούν «τομές και μεταρρυθμίσεις που θα αναδιανέμουν τον παραγόμενο πλούτο», για να «αλλάξουν οι δομές και η λειτουργία του συστήματος». Και όπως λένε εκεί στον ΣΥΝ, «ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία» δεν προϋποθέτει «την καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος», αλλά «εφαρμογή συγκεκριμένου προγράμματος αρχών, αξιών, στόχων και μέτρων» και «ο μεταρρυθμισμός είναι εργαλείο ανατροπών». Και καλούν, «ιδιαίτερα τους πολίτες από τον σοσιαλιστικό χώρο», «να στηρίξουν μια νέα πλειοψηφία, μια νέα κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με επίκεντρο τις δυνάμεις της Αριστεράς».

Με ποιο πρόγραμμα, ποια πολιτική καλούν σ' αυτή τη νέα πλειοψηφία και για ποιο σκοπό; Ο Αλ. Τσίπρας έχει κατ' επανάληψη ερωτηθεί ποιο είναι το πρόγραμμα της εναλλακτικής διακυβέρνησης και έχει κατ' επανάληψη απαντήσει ότι ακόμη δεν το έχουν επεξεργαστεί. Αλλά από τις παραπάνω γενικές διακηρύξεις προκύπτει ότι στόχος τους είναι οι μεταρρυθμίσεις που θα αναδιανείμουν τον πλούτο. Μιλούν για μια «δικαιότερη κατανομή των βαρών», για ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο». Μπορεί να είναι μια τέτοια πρόταση φιλολαϊκή; Μπορούν, π.χ., να μπουν κανόνες στην αγορά; Είναι σκέτη κοροϊδία. Μπορεί να γίνει «κοινωνικό συμβόλαιο» με τους επιχειρηματίες, τα μονοπώλια; Και τι σημαίνει «δικαιότερη κατανομή των βαρών»; Μερικά ψίχουλα παραπάνω απ' ό,τι μέχρι σήμερα για να καταλαγιάζουν οι αντιδράσεις, να αμβλύνονται οι οξείες γωνίες της φτώχειας και της εξαθλίωσης; Σαν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα;

ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ μιλούν συνεχώς για τη γενιά των 700 ευρώ. Δε λένε όμως πώς θα εξασφαλίσουν μόνιμη και σταθερή δουλειά με μισθούς που αντιστοιχούν στις σημερινές ανάγκες. Πώς θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της ανεργίας; Πώς θα αντιμετωπίσουν τα κέρδη σε συνθήκες απελευθέρωσης της αγοράς; Τι θα κάνουν με τη δράση των μονοπωλιακών ομίλων στην Υγεία, στην εκπαίδευση; Τι θα κάνουν με τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που περνούν στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων; Θα τις επανακρατικοποιήσουν; Θα καταργήσουν όλες τις συμφωνίες ιδιωτικοποίησης που έχουν γίνει; Αλλά και αν σε έναν τομέα κρατήσουν την κρατική επιχείρηση, π.χ., ΟΤΕ (είναι πια μικρό το κομμάτι που έχει στα χέρια του το κράτος), τι θα κάνουν με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που ήδη έχουν πάρει μερίδιο στην αγορά; Θα τις καταργήσουν; Και πώς θα αντιμετωπίσουν την ΕΕ που δε δέχεται ύπαρξη κρατικών μονοπωλίων;

Ας απαντήσουν: Μπορεί να υπάρξει λαϊκή ευημερία με τα μέσα παραγωγής ιδιοκτησία των καπιταλιστών; Χωρίς να κοινωνικοποιηθούν;

Τι θα κάνουν με τις φιλομονοπωλιακές αντιλαϊκές δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική, οι οποίες καθορίζονται και από τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, στο όνομα της οποίας πίνουν νερό; Μπορεί σ' αυτά τα πλαίσια να υπάρξει ανάπτυξη σε όφελος του λαού;

Οσοι υποστηρίζουν ότι θα βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων με μια συμφωνία ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την οποία θα πετύχει η εναλλακτική διακυβέρνηση που διατυμπανίζουν, σπέρνουν αυταπάτες, φρούδες ελπίδες, εγκλωβίζοντας το λαό στη μιζέρια. Οσοι προβάλλουν δίκαιες τάχα εναλλακτικές λύσεις στα πλαίσια της συνεχούς ενσωμάτωσης στην ΕΕ, ρίχνουν τους ανθρώπους του μόχθου στο λάκκο των λεόντων.

Σήμερα προβάλλουν διάφορα επιτελεία του κατεστημένου τη δυνατότητα να διαμορφωθεί μια εναλλακτική λύση, μια νέα πλειοψηφία, στην οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να έχει καθοριστική συμβολή. Αλλωστε, λένε, κερδίζει τις απώλειες του ΠΑΣΟΚ και βρίσκεται σε πορεία ανόδου. Βεβαίως, η νεότερη ιστορία της Ελλάδας έχει να αναδείξει πλούσια εμπειρία και από ανάλογες τέτοιες προσδοκίες. Το ΠΑΣΟΚ, από 13% περίπου που πήρε στις εκλογές του 1974, έφτασε στα 1981 να κάνει κυβέρνηση με πάνω από 48%. Σήμερα πού βρίσκεται; Από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση προσδοκούσε ο λαός καλύτερες μέρες. Αλλά δεν ήρθαν. Η κερδοφορία του κεφαλαίου συνέχισε να αυξάνεται. Δε θίχτηκαν στο ελάχιστο τα ιερά και τα όσιά του, η Ελλάδα συνέχισε να συμμετέχει σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Υπάρχει λοιπόν εμπειρία από κυβερνήσεις διαχείρισης και μάλιστα από «κοινωνικά συμβόλαια». Είναι η παγίδα χειραγώγησης και ενσωμάτωσης.

Ανάλογη είναι και η εναλλακτική πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαία η προβολή του από την αστική τάξη και τα μέσα της. Της είναι χρήσιμο εργαλείο ενάντια στην αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη, ενάντια στο ταξικό εργατικό, στο κομμουνιστκό κίνημα. Αυτός ήταν σ' όλες τις ιστορικές περιόδους του επαναστατικού κινήματος ο ρόλος του οπορτουνισμού και η χρησιμότητά του.

Ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι απέναντί του δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση αλλά μια πολιτική εξουσία που εκφράζει τα συμφέροντα των καπιταλιστών, οι οποίοι ιδιοποιούνται τον πλούτο που ο ίδιος παράγει. Αυτούς πρέπει να καταργήσει διεκδικώντας και παλεύοντας για τη δική του εξουσία. Ενδιάμεση λύση διακυβέρνησης δεν υπήρξε ούτε μπορεί να υπάρξει. Αλλαγές στο πολιτικό επίπεδο μπορεί να υπάρχουν. Αλλά αν δε γίνουν αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας, αν δεν καταργηθούν τα μονοπώλια, δε θα δει άσπρη μέρα ο λαός.

Τα νέα αντιλαϊκά σενάρια που ετοιμάζονται από την αστική τάξη δεν εξαρτώνται μόνο απ' αυτήν αλλά και από το λαϊκό παράγοντα. Ξέρουμε ότι ο λαός έχει ανεξάντλητη δύναμη στα χέρια του, να τα αποτρέψει, να διεκδικήσει και να έχει κατακτήσεις, δύναμη να δρομολογήσει λύσεις που θα υπηρετούν τα δικά του συμφέροντα. Να οργανώσει λοιπόν τη δική του παρέμβαση. Ας σκεφτεί.

Γιατί το εισόδημά του δε φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη; Γιατί κατεδαφίζουν την Κοινωνική Ασφάλιση; Γιατί εμπορευματοποιούν την Υγεία, την Παιδεία; Γιατί δίνουν στους μεγαλοεπιχειρηματίες τις μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας; Γιατί ο αγρότης δεν μπορεί να σπείρει βαμβάκι; Γιατί δεν μπορεί να καλλιεργήσει αυτά που έως τώρα καλλιεργούσε; Επειδή η πολιτική που οδήγησε τα λαϊκά στρώματα σ' αυτή την κατάσταση είναι ζωτικής σημασίας για το κεφάλαιο. Είναι οι δικές του απαιτήσεις, οι οποίες υλοποιούνται με την πολιτική των αναδιαρθρώσεων για τη συνεχή αύξηση της κερδοφορίας και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς του.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις δεν είναι απλά μια συντηρητική, δογματική νεοφιλελεύθερη πολιτική, όπως επιμένει να λέει ο ΣΥΝ παραπλανητικά. Αυτές οι αντιδραστικές αλλαγές έχουν εσωτερική σχέση μεταξύ τους. Η κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, π.χ., συνδέεται με τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και την ανάγκη να μειωθεί αυτό που οι καπιταλιστές ονομάζουν εργατικό κόστος, γιατί έτσι αυξάνονται τα κέρδη τους, μεγαλώνει το κεφάλαιό τους και γίνονται πιο ανταγωνιστικοί, διεκδικώντας μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά. Γιατί αγοράζουν πιο φτηνά τον εργάτη και θέλουν να γίνεται ολοένα και πιο φτηνός. Μόνο που αυτό σπρώχνει την εργατική οικογένεια στην ανέχεια, αυξάνει την ανεργία.

Δεν μπορεί να γίνεται λόγος για φιλολαϊκή πολιτική με σύστημα αναδιανομής, όπως λέει ο ΣΥΝ, στο πλαίσιο απελευθέρωσης της αγοράς, ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργατικού δυναμικού, που επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων και που είναι μια πορεία χωρίς επιστροφή για το κεφάλαιο. Δεν αλλάζει γιατί τότε δυσκολεύει την αναπαραγωγή του. Το ίδιο και η ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, ο οξύτατος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός για τη διανομή των αγορών.

Το ΚΚΕ, προβάλλοντας τη δική του εναλλακτική πολιτική πρόταση, παλεύει σταθερά στο πεδίο του καθημερινού αγώνα, για τα λαϊκά προβλήματα, με την επιδίωξη να αποσπαστούν ακόμα και μερικές, έστω και προσωρινές, κατακτήσεις, αλλά και με την επιδίωξη στο έδαφος αυτής της πάλης να διαμορφώνεται πείρα για να περάσουμε στην αντεπίθεση, στη ρήξη και, στην πορεία, στην ανατροπή.

Λένε ότι παραπέμπουμε τη λύση των προβλημάτων στο σοσιαλισμό. Λένε ασύστολα ψέματα. Καθημερινά οι κομμουνιστές μαζί με άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της πάλης σε όλα τα μέτωπα. Δυο - τρία παραδείγματα: Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, σ' αυτές συμμετέχουν και οι κομμουνιστές, αγωνίστηκαν για την επαναπρόσληψη απολυμένων στην «Καρφούρ», στη «Ρενό», στον «Αστέρα Βουλιαγμένης». Αγωνίστηκαν για την υπογραφή ικανοποιητικών συλλογικών συμβάσεων στους μηχανουργούς και τους μεταλλεργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Την ίδια ώρα αυτές οι δυνάμεις της «ανανέωσης» και του «εκσυγχρονισμού» όχι μόνο δεν παλεύουν με βάση τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων αλλά προβάλλουν και αιτήματα στα πλαίσια του εφικτού των επιχειρηματιών.

Αλλά δεν κάνουμε μόνο αυτά. Καθημερινά αναδεικνύουμε πως μειώνεται συνεχώς το μερίδιο του πλούτου που καρπώνονται η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα από το συνολικό πλούτο που παράγεται. Αναδεικνύουμε την εντατικοποίηση της δουλειάς, την ανασφάλεια, την ανεργία, τη μείωση του εισοδήματος της φτωχής αγροτιάς και των αυτοαπασχολουμένων, την υποβάθμιση της μόρφωσης, την πολιτιστική εξαθλίωση του λαού, την παντελή έλλειψη δυνατότητας απόλαυσης διακοπών από τη λαϊκή οικογένεια, την κακή ποιότητα και το τεράστιο κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών σε Υγεία, Πρόνοια, κλπ. Προβάλλουμε μέτρα προστασίας της μητρότητας, την ανάγκη εφαρμογής πολιτικής για τα δικαιώματα των γυναικών, την προστασία του περιβάλλοντος, την αντισεισμική, αντιπλημμυρική, αντιπυρική προστασία. Οταν τ' άλλα κόμματα τα θάβουν ενώ αποτελούν ζωτικές ανάγκες για την εργατική, τη λαϊκή οικογένεια. Γι' αυτά παλεύουμε καθημερινά, μαχητικά, ώστε να ικανοποιηθούν όλες αυτές οι λαϊκές ανάγκες.

Λέμε ταυτόχρονα ότι δε φθάνει σήμερα να διεκδικείς μια ελάχιστη και προσωρινή ανακούφιση με αίτημα τη «δικαιότερη» κατανομή του εισοδήματος. Η κατανομή του εισοδήματος καθορίζεται πριν απ' όλα από το γεγονός ότι η μεγάλη ιδιοκτησία βρίσκεται στα χέρια της ολιγαρχίας γι' αυτό και καρπώνεται τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, που για να τον καρπωθούν οι ίδιοι, πρέπει η ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική.

Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι χρόνο με το χρόνο συμμετέχουν στους αγώνες, που ποτέ δε σταμάτησαν, ανεξάρτητα από το εύρος και τη δύναμή τους. Εγιναν αγώνες, σε πολλές περιπτώσεις μαζικοί με ανεβασμένες μορφές πάλης, όπως απεργίες, καταλήψεις, κλείσιμο δρόμων, κλπ.

Αυτοί οι αγώνες μπορεί να μην ανέτρεψαν τη λαίλαπα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, όμως καθυστέρησαν αρκετές, εμπόδισαν τα χειρότερα. Αλλά δείχνουν ταυτόχρονα ότι χρειάζεται η ενιαία δράση όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα αν ένα αντεργατικό μέτρο χτυπά έναν μόνο κλάδο ή ένα τμήμα των εργαζομένων. Χρειάζονται αγώνες που να προβάλλουν ένα συνεκτικό πλαίσιο στόχων πάλης που αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους. Αγώνες που να αμφισβητούν και να αντιπαλεύουν την κυριαρχία των μονοπωλίων, την ιμπεριαλιστική πολιτική. Μέσα από τους αγώνες πρέπει να βγαίνει πείρα. Να συνειδητοποιείται τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση. Να κατανοείται από το λαό ποιος παράγει τον πλούτο, να γίνεται κατανοητό τι σημαίνει ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του παραγόμενου πλούτου και ποια η σχέση της με την πολιτική εξουσία.

Και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κινηματική δράση. Αλλά αυτή του η δράση είναι ενταγμένη στα πλαίσια του συμβιβασμού με το εφικτό της υπάρχουσας οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας που καθορίζεται από τους επιχειρηματικούς ομίλους, και τη διαπραγμάτευση μαζί τους. Γι'αυτό συμπορεύεται σταθερά, αποκλειστικά με τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.

Το ΚΚΕ μιλά για ένα κοινωνικοπολιτικό κίνημα αντεπίθεσης, ρήξης, ανατροπής. Ενα κίνημα που θα μπορεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να αντιμετωπίζει την πιο σκληρή επίθεση από τον ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την εξουσία του αλλά και τους διεθνείς συμμάχους του, ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι μια πολιτική πρόταση για την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας σε όφελος του λαού. Είναι πρόταση που ανεβάζει την ικανότητα πίεσης και αποτελεσματικότητας του λαϊκού κινήματος. Είναι εναλλακτική πρόταση πάλης, που βρίσκεται στον αντίποδα των επιλογών τόσο των κομμάτων του δικομματισμού όσο και των άλλων δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Αυτό άλλωστε είναι και το κύριο σημείο της πολιτικής αντιπαράθεσης και πολεμικής που δέχεται το ΚΚΕ. Οτι δεν έχει πρόταση εξουσίας. Το ΚΚΕ ξέρουν πολύ καλά ότι έχει πρόταση εξουσίας, αλλά όχι σαν αυτήν που προβάλλουν τα επιτελεία του συστήματος. Πολύ θα ήθελαν να προβάλλει το ΚΚΕ όχι τη δική του εναλλακτική λύση της λαϊκής εξουσίας, αλλά μια πρόταση κυβερνητικής διαχείρισης. Ε! τέτοια δεν έχουμε γιατί δε θέλουμε να έχουμε. Εγραφε πρόσφατα μια εφημερίδα πως για να παίξει ρόλο το ΚΚΕ, για να κερδίσει τις δυνάμεις που χάνει ο δικομματισμός, πρέπει να αφήσει στην άκρη το «Κεφάλαιο» του Μαρξ και να δει ρεαλιστικά τα πράγματα. Εμείς δεν κοροϊδεύουμε το λαό, ότι μπορεί να προκύψει λύση προς όφελός του από μια κυβέρνηση «προοδευτικής» δήθεν διαχείρισης με «δίκαιη κατανομή βαρών». Τέτοια δεν μπορεί να υπάρξει. Μόνο σε ρότα σύγκρουσης και ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του λαού, θα προκύψει λύση σε όφελός του.

Αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας δε σημαίνει, βεβαίως, απλή εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση, ούτε κεντροαριστερή ή κεντροδεξιά συνεργασία. Είναι αλλαγή, ανατροπή της αστικής τάξης από την εξουσία. Στην εξουσία περνάει ο λαός, δηλαδή η εργατική τάξη και οι κοινωνικοί της σύμμαχοι, που είναι τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι δεμένη με τις λαϊκές ανάγκες του σήμερα. Εχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης που συνδέει τις σημερινές διεκδικήσεις με την αναγκαιότητα της άλλης πολιτικής, της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Είναι αγώνας κατά των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική πολιτική, στις ιδιωτικοποιήσεις. Βάζει στο στόχαστρο τις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις στον τομέα της Υγείας, της κοινωνικής πολιτικής, της Παιδείας, επιμένοντας στην κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σ' αυτούς τους τομείς. Δε φτάνει σήμερα να προπαγανδίζεις την αναγκαιότητα ενός καλού δημόσιου τομέα στην Υγεία, στην Παιδεία και ταυτόχρονα να μιλάς για συνύπαρξή του με τον ιδιωτικό. Η ζωή έχει αποδείξει ότι ο δημόσιος υποτάσσεται στον ιδιωτικό. Γίνεται βορά στην αδηφάγο όρεξη των μεγάλων επιχειρηματιών που προχωρούν σε εξαγορές και συγχωνεύσεις, δημιουργούν μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους και λυμαίνονται το δημόσιο τομέα που λειτουργεί και ο ίδιος με κριτήριο το κέρδος.

Το ΚΚΕ επιμένει και παλεύει όλοι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας να είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, το τραπεζικό σύστημα, η διαχείριση του νερού, κλπ., σήμερα βρίσκονται στην ιδιοκτησία μονοπωλιακών ομίλων και λειτουργούν σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών ιδιοκτητών τους και των κερδών, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Εμείς παλεύουμε για την κοινωνικοποίησή τους, όπως και την κοινωνικοποίηση όλων των τομέων οικονομίας που έχουν μονοπωληθεί. Δίπλα στον κοινωνικό τομέα οικονομίας θα συνυπάρχουν οι παραγωγικοί συνεταιρισμοί, προκειμένου να συνενωθούν οι μικροπαραγωγοί που θα εξασφαλίζουν ικανοποιητικό εισόδημα για τις οικογένειές τους ενώ θα δίνουν καλά και φτηνά προϊόντα στην κοινωνία.

Είναι αγώνας κατά του ΝΑΤΟ, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των δυνάμεων ταχείας επέμβασης, κατά της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Είναι αγώνας για να φύγουν οι αμερικανικές βάσεις, για να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αφού η παραμονή σ' αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είναι θηλιά στο λαό και στα συμφέροντά του. Αλλωστε, πείρα έχουμε, έχει ο ίδιος ο λαός. Από τα Βαλκάνια, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με τη δημιουργία κρατών - προτεκτοράτων, όπως το Κόσσοβο, η ανεξαρτητοποίηση του οποίου θα ανοίξει πάλι τον ασκό του Αιόλου, με πιθανά ντόμινο αλλαγής συνόρων. Οπως και από τη συμμετοχή σε πολέμους, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, ενώ η κυβέρνηση έχει αναλάβει ενεργό ρόλο στην ιμπεριαλιστική δράση στη Μέση Ανατολή με απρόβλεπτες για τη χώρα και το λαό μας συνέπειες.

Είναι ο αγώνας για τις δημοκρατικές και κοινωνικές ελευθερίες του λαού.

Επικεντρώνουμε την προσοχή μας στην αναγκαιότητα πολιτικής προστασίας που απαιτεί έργα αντισεισμικής θωράκισης, αντιπλημμυρικά, αντιπυρική προστασία και πάνω απ' όλα να σταματήσει η γη να είναι εμπόρευμα.

Συνοπτικά, ο αγώνας του ΚΚΕ στοχεύει στην κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, με πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό, λαϊκή συμμετοχή και εργατικό έλεγχο σε όλους τους τομείς της παραγωγής και της κοινωνικοπολιτικής δραστηριότητας. Δηλαδή, λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία.

Επιδίωξη της πολιτικής του ΚΚΕ είναι η εξασφάλιση της ικανοποίησης των ολοένα αυξανόμενων ανθρώπινων αναγκών, υλικών και πολιτιστικών, μέσω της ανάπτυξης και τελειοποίησης της παραγωγής πάνω στη βάση της πιο υψηλής τεχνικής.

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να γίνει υπόθεση της ίδιας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στη χώρα μας. Να βγει από το περιθώριο ο λαός και να γίνει ο ίδιος και το κίνημά του πρωταγωνιστής των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων. Και τότε μόνο μπορεί να καταχτήσει όλα όσα του ανήκουν για να ευημερήσει.