Ενα από τα αριστουργήματα του «σινεμά βεριτέ», το «Punishment Park» (σ.σ. «Πάρκο τιμωρίας» του Πίτερ Γουότκινς - ΗΠΑ 1971) διανέμει (από 28/2) σε πρώτη ελληνική προβολή η «New Star», στον κινηματογράφο «Τριανόν».

Πρόκειται για την πιο γνωστή ταινία του σκηνοθέτη. Αφορά στην ίδρυση, επί Νίξον, κέντρων «αναμόρφωσης» για ειρηνιστές, φοιτητές, έγχρωμους αγωνιστές και άλλα «διασπαστικά στοιχεία». Επικαλούμενη την εξουσία που της παραχωρεί η «Πράξη McCarran» του 1950, η κυβέρνηση στέλνει τους διαφωνούντες σε ένα «πάρκο τιμωρίας», όπου οι φυλακισμένοι πρέπει να διασχίσουν την έρημο της Καλιφόρνια χωρίς φαγητό και νερό, ενώ οπλισμένοι άντρες της εθνικής φρουράς τους καταδιώκουν.

Στην ταινία συμμετέχουν ερασιτέχνες ηθοποιοί, οι οποίοι αυτοσχεδίασαν τους ρόλους τους, εκφράζοντας τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο ρεαλιστικό και γεμάτο ένταση, που κάποια στιγμή ο Γουότκινς φοβήθηκε μήπως όσοι παρίσταναν εθνοφρουρούς είχαν οπλίσει τα όπλα τους με αληθινά πυρά! Αξίζει να σημειωθεί πως ηχολήπτης της ταινίας ήταν ο Μάικλ Μουρ, πασίγνωστος σήμερα σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, το έργο του οποίου είναι σαφώς επηρεασμένο από τον Γουότκινς.

Ο Πίτερ Γουότκινς γεννήθηκε το 1935 στην Αγγλία. Σπούδασε υποκριτική στη Βασιλική Ακαδημία και εργάστηκε ως βοηθός παραγωγού σε μικρού μήκους τηλεοπτικές ταινίες και διαφημιστικά. Τη δεκαετία του '60 σκηνοθέτησε δύο ταινίες για το BBC. Η δεύτερη από αυτές ήταν το «War Game», που σκιαγραφούσε τον εφιάλτη ενός πυρηνικού πολέμου. Η τηλεοπτική προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε, αλλά προβλήθηκε στις αίθουσες και κέρδισε το «Οσκαρ» καλύτερου ντοκιμαντέρ (1966). Εκτοτε τα πράγματα έγιναν δύσκολα γι' αυτόν. Δυσκολευόταν να βρει δουλειά και οι ταινίες του δέχονταν επιθέσεις. Λόγω της κριτικής του στάσης για τα ΜΜΕ το έργο του δεν έφτανε στο ευρύτερο κοινό. Αλλαξε πολλές χώρες διαμονής και τώρα ζει στη Λιθουανία.

Το «σινεμά βεριτέ» (γνωστό και ως «Free Cinema», «Σινεμά Ντιρέκτ», «Candid Eye» κ.ά.) είναι καλλιτεχνικό κινηματογραφικό κίνημα των δεκαετιών '50 - '60, κυρίως στο χώρο του ντοκιμαντέρ. Σήμανε έναν εντελώς καινούριο τρόπο κατανόησης του κινηματογράφου και δημιουργήθηκε από μια ομάδα παθιασμένων δημιουργών που έκαναν στο ντοκιμαντέρ ό,τι έκανε ο Καρτιέ - Μπρεσόν στη φωτογραφία. Με ελαφριές μηχανές λήψης, κρατημένες στο χέρι και φορητό εξοπλισμό ηχογράφησης, ήταν ταγμένοι στην καταγραφή της πραγματικότητας, όπως εκείνοι την έβλεπαν, σε αντίθεση με το «διδακτισμό» του ακαδημαϊκού ντοκιμαντέρ.