Τις δραματικές αυτές εξελίξεις στην Υγεία παρουσίασε χτες ο καθηγητής Λυκούργος Λιαρόπουλος στις εργασίες του Συνεδρίου του Ελληνοβρετανικού Επιμελητηρίου για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ). Τα στοιχεία αυτά αποκτούν ιδιαίτερη σημασία ενόψει και της προώθησης από την κυβέρνηση της ΝΔ του νομοσχεδίου για την ΠΦΥ, όπου βασικό στοιχείο είναι η γενίκευση και η ένταση της εμπορευματοποίησης.

Σύμφωνα με την επεξεργασία των στοιχείων που έκανε το Εργαστήριο Οργάνωσης και Αξιολόγησης των Υπηρεσιών υγείας του Τμήματος Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) παρέχεται σε ποσοστό 75% εκτός ΕΣΥ, δηλαδή από τον ιδιωτικό τομέα. Στην έρευνα, ως δημόσιες υπηρεσίες ΠΦΥ λογίζονται τα Κέντρα Υγείας, τα εξωτερικά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων και εν μέρει τα πολυιατρεία του ΙΚΑ.

Η εξωνοσοκομειακή περίθαλψη στον ιδιωτικό τομέα στοιχίζει στα λαϊκά νοικοκυριά 4,18 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 68% της συνολικής δαπάνης των νοικοκυριών για υπηρεσίες Υγείας.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα στοιχεία για τη χρηματοδότηση του ιδιωτικού νοσοκομειακού τομέα Υγείας: Σύμφωνα με το Εργαστήριο, το 48% προέρχεται από την ιδιωτική ασφάλιση υγείας, το 36% από τα ασφαλιστικά ταμεία και 16% από πληρωμές με ζεστό χρήμα από τις τσέπες των ασθενών. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος των πληρωμών αναφέρουμε ότι ο τζίρος των ιδιωτικών κλινικών υπολογίστηκε σε ένα δισ. ευρώ για το 2006 σε σύνολο 1,544 δισ. ευρώ του ιδιωτικού τομέα (Μελέτη ICAP, Ιούλης 2007). Σύμφωνα με το Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, τα λαϊκά νοικοκυριά πληρώνουν 884 εκατ. ευρώ για νοσοκομειακή περίθαλψη εκ των οποίων το 54,7% είναι για τη νοσηλεία στις κλινικές και τις ξεχωριστές αμοιβές στους γιατρούς που εργάζονται σε αυτές τις κλινικές.

Μια άλλη εξόχως αρνητική πλευρά που προκύπτει από τα στοιχεία του Εργαστηρίου είναι η συνεχής μείωση των εισφορών ως ποσοστού επί των συνολικών εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων.

Από 68% των συνολικών εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων που ήταν το 1992 έπεσαν στο 60% το 2007. Αυτή η εξέλιξη αντανακλά τις κακές αμοιβές των εργαζομένων, καθώς και την εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών, οι οποίοι αν και παρακρατούν τις εισφορές τελικά δεν τις αποδίδουν στα ασφαλιστικά ταμεία. Την ίδια ώρα η κρατική επιχορήγηση προς τα ασφαλιστικά ταμεία αυξήθηκε από 27% το 1992, σε 30% το 2007.

Η εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών υγείας που αποτυπώνεται έχει άμεσο αντίκτυπο στις δαπάνες Υγείας των Ταμείων. Ετσι οι δαπάνες Υγείας αυξήθηκαν από 16% το 1992 σε 24% το 2007. Από τα έξοδα του κλάδου ασθένειας των ασφαλιστικών ταμείων μόνο το 68% διατίθενται για την Υγεία, ενώ 16% είναι για δαπάνες περιουσίας, 7% για παροχές πρόνοιας, 6% για δαπάνες διοίκησης και 3% για λοιπές παροχές.

Αλλά και απ' αυτό το 68% των παροχών ασθενείας περίπου τα μισά κονδύλια διατίθενται για φάρμακα, αποκαλύπτοντας έτσι τη «φαρμακερή» κερδοσκοπία των εταιρειών.

Από τις παροχές ασθένειας σε είδος των ασφαλιστικών ταμείων το 42,3% είναι για φαρμακευτική περίθαλψη, το 27,3% για νοσοκομειακή περίθαλψη, το 13,7% για ιατρική περίθαλψη, 6,3% για πρόσθετη περίθαλψη, 2,7% για επιδόματα ασθενείας, 2,3% για επιδόματα μητρότητας, 0,5% για οδοντιατρική περίθαλψη και 2,3% για λοιπές παροχές σε είδος.

Η μετακύληση των δαπανών Υγείας στις πλάτες των ασφαλιστικών ταμείων έχει δραματικές επιπτώσεις στις συντάξεις, στοιχείο που αποτυπώνεται και στη μελέτη του Εργαστηρίου: Την περίοδο 1992-2007 οι δαπάνες για τις συντάξεις υποχώρησαν από 80% σε 70% ως ποσοστό επί των συνολικών δαπανών των ασφαλιστικών ταμείων. Δηλαδή η πολιτική της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών υγείας, που οδήγησε σε άλματα των δαπανών υγείας, «αντιμετωπίστηκε» με τη μείωση των δαπανών των συντάξεων πείνας που παίρνουν οι συνταξιούχοι στη χώρα μας.