«

Και τι θέλετε, δηλαδή, να μοιράσουμε τα κέρδη των τραπεζών;». Το ως άνω ρητορικό ερώτημα ετέθη, μετ' εκπλήξεως, από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Γκαργκάνα, ως απάντηση στην, ευλόγως, διατυπωθείσα προς αυτόν απορία γιατί, τη στιγμή που τα κέρδη των τραπεζών έχουν εκτοξευτεί στα ύψη (μόνο το 2007 ξεπέρασαν τα 6 δισ. ευρώ), ο ίδιος - ως εντολοδόχος των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - ζητάει από τους εργαζόμενους να μη διεκδικούν αυξήσεις στα μεροκάματα και στις συντάξεις.

Βεβαίως, οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι από το μυαλό των εκπροσώπων του μεγάλου τραπεζικού κεφαλαίου δεν περνάει, ούτε για μια στιγμή, το ενδεχόμενο να μειωθούν τα τεράστια κέρδη του, πολλώ δε μάλλον ν' αποδοθεί «μοίρασμα» στο λαό. Οι τραπεζίτες δεν είναι «πιστοί χριστιανοί» να δίνουν τον έναν εκ των δύο χιτώνων τους, ούτε «καλοί Σαμαρείται» να ελεούν τους φτωχούς. Είναι «κυνηγοί του χρήματος», οι οποίοι κλέβουν και το τελευταίο λεπτό από την τσέπη των φτωχών που συναλλάσσονται μαζί τους και δεν είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν σ' αυτούς ούτε ένα ευρώ.

Αλλά, μήπως περνάει από τη σκέψη του κ. Γκαργκάνα ότι υπάρχει και άλλος τρόπος για να περάσουν στο λαό τα τεράστια κέρδη των τραπεζών; Οτι, δηλαδή, μπορεί να έρθει μια ώρα που οι εργαζόμενοι, οι οποίοι παράγουν όλο τον πλούτο στη χώρα μας, να τον διεκδικήσουν αγωνιστικά και να τον πάρουν, με το ζόρι, από την τσέπη της πλουτοκρατίας;

Οσο κι αν ο κ. Γκαργκάνας εμφανίζεται ήσυχος ότι το τραπεζικό κεφάλαιο δεν κινδυνεύει, έχουμε την εντύπωση ότι αυτή η σκέψη του «τριβελίζει» το νου και τον βασανίζει. Διότι, ναι μεν, ξέρει πως όσο υπάρχει ο καπιταλισμός, το μεγάλο κεφάλαιο θα «βασιλεύει», αλλά, ταυτόχρονα, γνωρίζει ότι αυτό το σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, που, στις μέρες μας, φαντάζει πανίσχυρο κι ακλόνητο, δε θα είναι παντοτινό. Θα έρθει η ώρα που «θα πάρει την κάτω βόλτα» και, αργά ή γρήγορα, θα εξαφανιστεί. Αυτό αποτελεί νομοτέλεια και δεν αλλάζει.

Σήμερα, η προοπτική της λαϊκής εξουσίας και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που προβάλλει και για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, μπορεί να φαίνεται μακρινή και να φαντάζει απρόσιτη. Ομως, η αντικειμενική βάση για τη μεγάλη κοινωνική αλλαγή υπάρχει και οι κοινωνικές εξελίξεις προς τα εκεί οδηγούν, ας μη γίνονται, ακόμα, ορατές «και διά γυμνού οφθαλμού». Αυτό που μένει είναι να εξασφαλιστεί η ωρίμαση και των υποκειμενικών συνθηκών και προϋποθέσεων και προς τούτο χρειάζεται πολλή δουλειά, με επιμονή και υπομονή. Το ΚΚΕ και τη θέληση διαθέτει και την υπομονή έχει...