Ξεκινάς και γράφεις: «Δυο οικοδόμοι βρήκαν το θάνατο, την ώρα της δουλειάς, στη Θεσσαλία...». Απανωτά χτυπήματα δακτύλων στον ηλεκτρονικό υπολογιστή δημιουργούν μικρά σχήματα τοποθετημένα στην οθόνη. Προσπαθείς, με λίγες λέξεις, να δώσεις ολοκληρωμένη την είδηση. Να περιγράψεις το «ποιος», το «πότε», το «πού», το «πώς», το «γιατί». Να απαντήσεις και στο «διά ταύτα». Δεν είναι εύκολο. Δεν έχεις να κάνεις, απλώς, με το θάνατο δυο ανθρώπων. Τον ξαφνικό, τον άδικο. Πρόκειται και για εγκλήματα. Κατά συρροήν και ειδεχθή. Βεβαίως, ξέρεις. Οι θάνατοι των εργατών στη δουλειά δεν είναι «εργατικά ατυχήματα», όπως αποκαλούνται, επισήμως, για να ενοχοποιούνται οι αθώοι και να αθωώνονται οι ένοχοι. Είναι άγρια φονικά, ύπουλες δολοφονίες. Κι έτσι πρέπει να τα παρουσιάσεις.

Ο δημοσιογραφικός λόγος πρέπει να είναι λιτός, περιεκτικός. Ομως, πώς να συμπτύξεις σ' ένα μικρό γραπτό όσα εμπεριέχονται και συνυπάρχουν σε τέτοια είδηση; Την αγωνιώδη προσπάθεια του εργάτη να εξασφαλίσει το ψωμί της οικογένειας, που, πολλές φορές, τον αναγκάζει να εκθέτει και τη ζωή του σε κίνδυνο. Την ελπίδα του ότι με την εργασία θα καταφέρει να διασφαλίσει καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του. Κι από την άλλη, την ακράτητη κερδοσκοπική βουλιμία του εργοδότη, που τον σπρώχνει στην ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης και τον οδηγεί σε πλήρη αδιαφορία για την ασφάλεια των εργαζομένων στο χώρο δουλειάς.

Δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις από τα συναισθήματα που σου προκαλεί ο χαμός των μεροκαματιάρηδων. Η συγκίνηση που ένας νέος άνθρωπος, 37 ετών, γκρεμίστηκε από τη σκαλωσιά, ημέρα Σάββατο - οικοδόμοι, κυρίως μετανάστες, δουλεύουν και τα Σαββατοκύριακα, πιεζόμενοι από τους εργοδότες - κι «έφυγε», αφήνοντας πίσω του δυο μικρά παιδιά, να βιώνουν την ορφάνια, να ζουν στη φτώχεια. Η οδύνη για τον άλλο οικοδόμο απ' τα Τρίκαλα, που, στα 60 χρόνια του, ήταν αναγκασμένος να ανεβαίνει στη σκαλωσιά, για να μπορέσουν τα δυο παιδιά του να συνεχίσουν τις σπουδές στο πανεπιστήμιο, μια και η Παιδεία έχει τυλιχτεί στο «δίχτυ» της πολιτικής εμπορευματοποίησης - ιδιωτικοποίησης.

Ισως, περισσότερο από τη λύπη για τα θύματα, σε καταλαμβάνει η οργή για τους θύτες αυτών των εγκλημάτων, που στη χώρα μας είναι καθημερινά. Εκατοντάδες εργάτες μετατρέπονται σε «αναλώσιμα υλικά», σε «καύσιμη ύλη» για την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Η εργατική τάξη λιώνει στην εκμετάλλευση, πεθαίνει, κυριολεκτικά, στη δουλειά. Για να βγει από την «κόλαση» δεν έχει άλλο τρόπο από το να οργανώσει την πάλη της. Οχι μόνο για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, αλλά και για την ανατροπή της πολιτικής των κυβερνήσεων της αστικής τάξης, που ωθεί την εργοδοτική ασυδοσία και συγκαλύπτει τα εργοδοτικά εγκλήματα. Αυτή θα είναι η τιμωρία για το έγκλημα. Προϋπόθεση είναι η αλλαγή των συσχετισμών δύναμης σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Κι αυτό, ας το βάλει στο μυαλό του κάθε εργάτης...