1. Πάθος για την ποίηση ως τρόπο ζωής μέσα στο δρόμο, όπου όλα μας ζυγίζουν και τα ζυγίζουμε. Μακριά από πάσης φύσεως ακαδημίες, μακριά από τα εκδοτικά αναψυκτήρια που αναγορεύουν σε ποιητές παραλογοτέχνες, δημοσιογράφους, κονφερανσιέ της Ψωροκώσταινας.

2. Πάθος για την κοινωνική επανάσταση που αντιστέκεται στη συνωμοσία που επιχειρούν σε βάρος της οι γνωστές δημοσιογραφικές μετριότητες. Επανέρχεται η Αγία Επανάσταση, αφήνοντας παντού τα σημεία της, κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις που μετά από χρόνια δημιουργούν μια θαυμάσια δυναμική ξεπερνώντας την εσωστρέφεια.

3. Πάθος ενάντια στη λησμονιά, όπου μέσα της διαλύονται όχι μόνο το παρελθόν αλλά και το παρόν μας. Πάθος για τις μορφές που, ενώ έφυγαν, κατοικούν μέσα μας και μας κατευθύνουν. Χάρη σ' αυτές, η αλαζονεία δε βρίσκει ανταπόκριση, και το θέατρο της Ιστορίας δεν καταφέρνει να μας μετατρέψει σε θεατές. Χάρη σ' αυτές, μπορούμε να γελάμε με την καρδιά μας για το χάλι των ημερών, να κατεβαίνουμε στο πεζοδρόμιο για λόγους αισθητικής και αξιοπρέπειας καταστρέφοντας ό,τι μας εμποδίζει να συναντηθούμε με την ομορφιά. Χάρη σ' αυτές, μπορούμε ακόμα να θαυμάζουμε τον «άλλον» αφήνοντας πίσω το φθόνο που με επιμέλεια οι καρεκλοκένταυροι της κυβέρνησης νομοθετούν. Χάρη σ' αυτές, τα βάζουμε με τον δαίμονα του φόβου, που, δίχως φαντασία και αίσθημα, κυριεύει ανθρώπους που δεν έχουν φαντασία και αίσθημα.

4. Πάθος για τα άνθη της κερασιάς που συνάντησα κάποτε σ' έναν εγκαταλειμμένο κήπο και αναστήθηκαν σήμερα μέσα από τους στίχους του O-Kino-Tomonori (μετ. Αρη Δικταίου): «Η κερασιά όλη ανθούσε. Νέα και μαύρα πέφτανε τα μαλλιά στο πρόσωπό μου στο χορό όπως πηδούσα. Η κερασιά όλη ανθούσε. Νέα και δροσάτα λάμπανε τα μαλλιά μου: είχανε πάρει την γκρίζα όψη των βράχων. Σήμερα πάλι ανθίζει. Ουράνια νέα, καθώς πάντα, γελαστά πέφτουν χάμω τ' άνθη της στο γρασίδι. Ασπρίσανε και τα μαλλιά μου πια. Ομως οι έγνοιες μου δεν πέφτουνε σαν τα άνθη της κερασιάς επάνω στο γρασίδι».

5. Πάθος για τον στοχαστή Μέγγιο, τον Κινέζο σοφό που υπήρξε σύγχρονος του Αριστοτέλη, του Ζήνωνα και του Επίκουρου. Από το βιβλίο του Μέγγιου, που κυκλοφορεί σε μετάφραση Σωτήρη Χαλικιά από τις εκδόσεις Ινδικτος, διαλέγω: «Είπε ο Μέγγιος: Ο άριστος διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους για ό,τι γαλουχεί στο μυαλό του. Ο άριστος στο μυαλό του γαλουχεί την τέλεια ανθρωπιά, γαλουχεί τις τελετές. Τέλειος άνθρωπος, αγαπάει τους άλλους, άνθρωπος που τηρεί τις τελετές, σέβεται τους άλλους. Αγαπάει τους άλλους, και οι άλλοι σταθερά τον αγαπούν. Σέβεται τους άλλους, και άλλοι σταθερά τον σέβονται. Ας υποθέσουμε πως κάποιος του φέρεται αλλοπρόσαλλα. Τότε ο άριστος στρέφεται εντός του και αναρωτιέται: "Μάλλον δεν είμαι τέλειος άνθρωπος, δεν τηρώ τις τελετές, διαφορετικά πώς θα μου συνέβαινε αυτό το πράγμα;". Στρεφόμενος εντός του, βλέπει ότι είναι τέλειος άνθρωπος, ότι τηρεί τις τελετές κι ωστόσο ο άλλος του φέρεται αλλοπρόσαλλα. Τότε ο άριστος αναρωτιέται: "Μήπως δεν κατέβαλα όλες μου τις δυνάμεις;". Στρέφεται εντός του και βλέπει πως κατέβαλε όλες του τις δυνάμεις κι ωστόσο ο άλλος του φέρεται αλλοπρόσαλλα. Τότε ο άριστος λέει: "Είναι ανισόρροπος, αυτό είναι όλο! Αν είναι έτσι, πώς να τον ξεχωρίσεις από τα πτηνά και τα θηρία; Πώς όμως να επιπλήξεις τα πτηνά και τα θηρία;"».