Σε πολεοδομική ...«μαύρη τρύπα», που «καταπίνει» την αρχιτεκτονική «μνήμη» της πόλης της Αθήνας, εξελίσσεται το Νέο Μουσείο Ακρόπολης. Τελευταία «θύματά» του είναι τα εναπομείναντα - μετά τις κατεδαφίσεις των άλλων - νεοκλασικά επί των οδών Μακρυγιάννη 10 και Χατζηχρήστου 21, καθώς και Χατζηχρήστου 1 και Μητσαίων 10, τα οποία βρίσκονται στις γωνιές της «αυλής» του μουσείου.

Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟ - στην κυριότητα του οποίου ανήκουν τα κτίρια - στη χτεσινή τους κοινή συνεδρίαση γνωμοδότησαν, κατά πλειοψηφία, υπέρ του μη χαρακτηρισμού τους ως μνημείων, γεγονός που ανοίγει το δρόμο για την κατεδάφισή τους, για τον ίδιο λόγο που αποφασίστηκε και ο αποχαρακτηρισμός τους ως μνημείων των κτιρίων επί της Δ. Αρεοπαγίτου: Για να ...«ανασάνει» το μουσείο.

Τα επιχειρήματα των αρμόδιων υπηρεσιών, συνεπικουρούμενα από «κορόνες» ορισμένων μελών των δύο συμβουλίων περί του «μείζονος», δηλαδή της ανάδειξης του μουσείου (σ.σ. και «όποιον πάρει ο χάρος»), δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι οι κατεδαφίσεις της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής ιστορίας στην περιοχή Μακρυγιάννη στηρίζονται στον αντιδραστικό αστικό «κοσμοπολιτισμό», που επιδιώκει την «ανάπλαση» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας με τουριστικούς - εμπορευματικούς όρους. Διότι το μουσείο «θέλει» την πράσινη «αυλή» του (σ.σ. ενώ το κτίριο αυτό έδωσε τη «χαριστική βολή» σε έναν ακόμη ελεύθερο χώρο) και επιπλέον χώρο στάθμευσης των τουριστικών λεωφορείων. Ορισμένοι, βέβαια, «θυμήθηκαν» και τις αρχαιότητες που πιθανότατα υπάρχουν κάτω από τα νεοκλασικά, αφού ολόκληρη ανασκαφή ...«αναδεικνύεται» κάτω από το μουσείο.

Τι κι αν εκπρόσωποι του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και κάτοικοι της περιοχής προσπάθησαν να μιλήσουν για γειτονιές που χάνονται και για την επιστημονική και κοινωνική σημασία της διατήρησης τέτοιων κτιρίων. Ολα αυτά μέλος του Συμβουλίου τα εξέλαβε ακόμη και ως ...«ιδεολογική τρομοκρατία»!