Τα παραπάνω λόγια είναι το σκεπτικό, η φιλοσοφία της πολύ νεαρής σκηνοθέτιδας για την ταινία της! Το τίποτα, όμως, σημαίνει θάνατος! Ωστόσο, τα δυο παιδιά, το αγόρι και το κορίτσι της ταινίας, είναι ζωντανά (και σφαγμένα). Μέσα στη δήθεν ησυχία τους, και στην ησυχία της σκηνοθέτιδας, μέσα στο «τίποτα» βγάζουν κραυγές! Μόνο που δεν ξέρουν (δεν ξέρει και η σκηνοθέτιδα;) πως τα παιδιά δε γεννήθηκαν ένα «τίποτα». Σιγά σιγά, επιστημονικά, μετασχηματίστηκαν σε ένα «τίποτα». Σε δυο άμυαλες και ανώριμες πληγές που αιμορραγούν! Που λιώνουν πάνω στα άβολα κρεβάτια τους, στους άβολους και στέρφους έρωτές τους.

Καθώς αντιλαμβάνεστε, η ταινία πάσχει από πολιτική σκέψη, από πολιτικό προσανατολισμό. Δε γνωρίζω αν αυτό συμβαίνει τυχαία ή σκόπιμα. Εκείνο που ξέρω είναι πως αυτή η έλλειψη μειώνει την ίδια την ταινία, η οποία, παρ' όλες τις τεχνικές ελλείψεις της, που γίνονται δήθεν μανιέρα, είναι πολύ δυνατή! Η κόρη του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη ξέρει και μπορεί να «φτιάχνει» δυνατές και εκφραστικές εικόνες!

Φτάνουν, όμως, αυτές; Σίγουρα όχι! Η νεαρή σκηνοθέτιδα καλείται να γεμίσει το «κενό» της, το «τίποτα» που μας προσφέρει με το «Valse», με πολιτικό περιεχόμενο. Η Tέχνη πρέπει να ερευνά και να εξηγεί, γιατί η καρέκλα έχει τέσσερα ποδάρια. Δεν έχει νόημα να στέκεται απλώς στην καταγραφή. Η απλή καταγραφή βγάζει μιζέρια και φόβο. Αλλωστε, ακόμα και το πιο «άδειο» δευτερόλεπτο είναι πάντα μια πηγή γνώσης. Το άτομο, ακόμα και στη σχετική ακινησία του, κινείται! Τίποτα δεν είναι στάσιμο (από τον Ηράκλειτο ακόμα)! Επομένως, να τελειώνουμε με τα δήθεν πονεμένα (αλλά μικροαστικά) τίποτα! Η Τέχνη πρέπει να παίρνει θέση. Να λέει ποιος κάνει ένα «τίποτα» τους νέους!

Παίζουν: Θάνος Σαμαράς, Λουκία Μιχαλοπούλου, Μαρίσα Τριανταφυλλίδου, Ανδρέας Κοντόπουλος, Αλέξανδρος Βούλγαρης.