Χτες ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε την είδηση ότι στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση στις 17 Απρίλη 2008 με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες». Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ κατάγγειλε το γεγονός, τονίζοντας ότι αυτό εντάσσεται στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών με τις αλλαγές των συνόρων στα Βαλκάνια, την έξαρση του εθνικισμού, την ανακίνηση υπαρκτών ή κι ανύπαρκτων μειονοτικών ζητημάτων.

Το ΚΚΕ από θέση αρχών σέβεται και αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Δικαιώματα δηλαδή που έχουν να κάνουν με τη διαφορετική καταγωγή, γλώσσα ή θρησκεία, που προστατεύονται από συγκεκριμένες διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες. Τα κοινά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων αποτελούν τη βάση για την αντιμετώπιση των διαιρετικών προσπαθειών. Στη βάση αυτή το Κόμμα μας διεκδικεί λύσεις για τα ιδιαίτερα εκείνα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών που ανήκουν στη μουσουλμανική μειονότητα (τουρκικής, πομακικής και αθιγγανικής καταγωγής). Στη Συνθήκη της Λοζάνης που πρέπει να είναι σεβαστή απ' όλους, η μειονότητα αναφέρεται ως μουσουλμανική και σ' αυτήν καθορίζονται και τα σύνορα ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα, και όχι «τουρκική μειονότητα», αφού μιλάμε για έναν πληθυσμό που έχει διαφορετική εθνική καταγωγή.

Οσο για τα περί «μακεδονικής εθνικής μειονότητας», τέτοια δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Υπάρχουν σλαβόφωνοι, όλοι είναι Ελληνες πολίτες και πρέπει βεβαίως να αντιμετωπίζονται ισότιμα, χωρίς διακρίσεις σε βάρος τους.

Είναι γεγονός ότι η ΕΕ χρόνια τώρα ενισχύει διάφορες μειονοτικές ομάδες, ή άλλες ομάδες πληθυσμού με ιδιαιτερότητες, ή εν ανάγκη ανακαλύπτονται και ιδιαιτερότητες. Ανάλογες παρεμβάσεις γίνονται και από τις ΗΠΑ. Πρόσχημα τα πολιτιστικά έθιμα, η διάσωση της γλώσσας κλπ. Μοιάζουν αθώα αλλά δεν είναι και υπηρετούν το εξής: Να υπάρξουν εφεδρείες που θα παίξουν το ρόλο του προκεχωρημένου φυλακίου, ή θα γίνουν το πρόσχημα για εκβιασμούς ή και νέο μακελειό στα Βαλκάνια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπηρεσίες και ειδικοί μηχανισμοί εργάζονται μέχρι και για τη δημιουργία νέων κομμάτων, και στην Ελλάδα, που τάχα θα ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των μεταναστών, ενώ στην πραγματικότητα θα δουλεύουν για την πυροδότηση του εθνικισμού και του σοβινισμού.

Ολη αυτή η εξελισσόμενη πραγματικότητα που ξέσπασε μετά την αντεπανάσταση, εκφράστηκε με ιδιαίτερη οξύτητα στα Βαλκάνια, ως «εθνικό ζήτημα». Ετσι δικαιολογήθηκε, από την πρώτη στιγμή που οι ευρωατλαντικοί ιμπεριαλιστές αποφάσισαν να επεκτείνουν τη δράση τους προς την Ανατολική Ευρώπη, προκειμένου να μοιράσουν τα Βαλκάνια.

Σε ό,τι έχει σχέση με τα Βαλκάνια, η ίδια η ιστορία τους, το γεγονός ότι αποτελούσε πάντα μια πολυεθνική περιοχή, δυσκόλευε τη λύση του «εθνικού προβλήματος» όταν συγκροτήθηκαν τα εθνικά κράτη, γιατί η ιστορική περίοδος της διαμόρφωσής τους, δηλαδή το πέρασμά τους από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, έγινε στην ιστορική εποχή περάσματος από τον προμονοπωλιακό καπιταλισμό στον ιμπεριαλισμό και της εδραίωσης του τελευταίου. Αντικειμενικά η αστική τάξη περνά στην αντίδραση σ' όλες τις πτυχές της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής, γεγονός που δε θα αφήσει ανεπηρέαστο το ζήτημα των εθνοτήτων. Αλλωστε τα έθνη-κράτη που συγκροτήθηκαν τότε, μετά από τις συμφωνίες των ιμπεριαλιστικών κρατών και των άλλων εμπόλεμων, είτε με τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων είτε με τη λήξη του Πρώτου Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, διαμορφώθηκαν ως αποτέλεσμα ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συμβιβασμών, στο πλαίσιο των οποίων οι αδύναμες αστικές τάξεις αυτών των κρατών, για να διατηρήσουν και να ενισχύσουν το καπιταλιστικό σύστημα σ' αυτά τα κράτη, ανέπτυξαν σχέσεις διαπλοκής με τις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και τα εδάφη μοιράστηκαν με βάση ιμπεριαλιστικές συμφωνίες. Οι τότε συνθήκες σε συνδυασμό με το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης, δημιούργησαν το υπόβαθρο για επεμβάσεις. Ετσι όμως το εθνικό ζήτημα μπορούσε να αποτελεί παράγοντα ιμπεριαλιστικών παρεμβάσεων.

Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, άνοιγε το δρόμο επίλυσης αυτού του προβλήματος στα κράτη που οι λαοί πήραν τις τύχες τους στα χέρια τους. Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, επανεμφανίστηκε και με την επέμβαση των ιμπεριαλιστικών κρατών, η επικίνδυνη ανακίνηση μειονοτικών ζητημάτων στα Βαλκάνια που επιδρά και στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ισα ίσα, αυτή η κατάσταση ενδυναμώνει και τέτοιες επεμβάσεις.

Το εθνικό ζήτημα, όπως και τα ζητήματα των μειονοτήτων, είναι, αφ' ενός, από τα πλέον δύσκολα και περίπλοκα προς επίλυση για το εργατικό, το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά και τα πλέον αγαπημένα των ιμπεριαλιστών προκειμένου να οργανώνουν επεμβάσεις. Το ζήσαμε μετά το 1990 στα Βαλκάνια με τη διάλυση του πολυεθνικού κράτους της Γιουγκοσλαβίας. Βασικό στοιχείο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, το σύνθημα της «αυτοδιάθεσης των εθνών».

Να ξαναθυμίσουμε ότι διάφοροι δημοσιολόγοι εκτιμούσαν στα 1999 που βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία ότι και ο ΟΥΤΣΕΚΑ έκανε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στο Κοσσυφοπέδιο κατά των Σέρβων, ενώ αυτή η εγκληματική συμμορία ήταν μέρος ιμπεριαλιστικού σχεδίου και χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να δημιουργηθεί η αφορμή για τους μετέπειτα βομβαρδισμούς και την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία σήμερα. Να θυμίσουμε επίσης ότι από το 1990 ακόμη οι ιμπεριαλιστές οργάνωναν τον «εμφύλιο» στη Γιουγκοσλαβία, την πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στα έθνη που τη συγκροτούσαν, με σκοπό τη διάλυσή της, στο όνομα της «αυτοδιάθεσης» και της ανεξαρτησίας των άλλων εθνών από τους καταπιεστές Σέρβους.

Βεβαίως, στο σοσιαλισμό δεν υπήρχαν ανάλογα φαινόμενα, ούτε αναπτυσσόταν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ενάντια στη σοσιαλιστική εξουσία. Αλλά δε φτάνει, όσο και αν αυτό είναι σωστό και αποδεικνύει ότι αν οι σχέσεις παραγωγής είναι σοσιαλιστικές και η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής κοινωνική, οι λαοί διαφόρων εθνών μπορούν να ζουν αρμονικά, ενωμένοι σε μια κοινωνία, που τις υποθέσεις της τις διαχειρίζονται οι ίδιοι σε όφελος όλων, γιατί αυτό είναι το κοινό συμφέρον.

Ποια λοιπόν είναι η φύτρα που γεννά τέτοια φαινόμενα; Είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η ταξική κοινωνία στην οποία ηγούνται οι λίγοι κυρίαρχοι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, εκμεταλλευόμενοι τους πολλούς καταπιεσμένους εργάτες και τ' άλλα λαϊκά στρώματα και αυτό εμφανίζεται με ιδιαίτερη οξύτητα στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Το εθνικό ζήτημα πρέπει να εξετάζεται στις ιστορικές συνθήκες στις οποίες εμφανίζονται παρόμοια φαινόμενα. Γιατί διαφορετικό είναι στην εποχή περάσματος από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό και στη διαμόρφωση του έθνους-κράτους και διαφορετικό στην εποχή του περάσματος του καπιταλισμού στο ανώτατό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, εποχή που ο καπιταλισμός, ως ιστορικά ξεπερασμένο σύστημα, χρειάζεται την αντικατάστασή του από το σοσιαλισμό.

Σ' αυτή την ιστορική εποχή, στα πολυεθνικά καπιταλιστικά έθνη-κράτη, οι αστικές τάξεις των διαφόρων εθνών εκμεταλλεύονται από κοινού τους εργάτες, αλλά ανταγωνίζονται και μεταξύ τους για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, όταν μάλιστα αυτά των μικρότερων εθνών του πολυεθνικού κράτους είναι μεγάλα (π.χ., πετρέλαια και δρόμοι πετρελαίων). Και στα Βαλκάνια αυτός είναι ένας από τους πλέον βασικούς παράγοντες ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, επομένως και υποδαύλισης εθνικιστικών αντιθέσεων αλλά και μειονοτικών ζητημάτων, υπαρκτών ή ανύπαρκτων.

Και πάντως στην εποχή του ιμπεριαλισμού πίσω από το «εθνικό ζήτημα», υπάρχει το ταξικό.

Να ξαναθυμίσουμε τη θέση των μπολσεβίκων και του Λένιν για το πώς πρέπει να στέκεται η εργατική τάξη σ' αυτό το ζήτημα.

«Το προλεταριάτο δεν μπορεί να υποστηρίξει καμιά κατοχύρωση του εθνικισμού, αντίθετα υποστηρίζει κάθε τι που βοηθά το σβήσιμο των εθνικών διακρίσεων, το γκρέμισμα των εθνικών φραγμών, κάθε τι που κάνει όλο και πιο στενούς τους δεσμούς ανάμεσα στις εθνότητες, κάθε τι που οδηγεί στη συγχώνευση των εθνών. Κάθε διαφορετική ενέργεια σημαίνει πέρασμα με το μέρος του αντιδραστικού εθνικιστικού μικροαστισμού...

Μαχόμενος αστικός εθνικισμός που αποκτηνώνει, αποβλακώνει και διαιρεί τους εργάτες, για να τους σύρει στο άρμα της αστικής τάξης - να ποιο είναι το βασικό γεγονός της σύγχρονης πραγματικότητας...

Ο αστικός εθνικισμός και ο προλεταριακός διεθνισμός είναι δυο συνθήματα ανειρήνευτα εχθρικά, που αντιστοιχούν στα δυο ταξικά στρατόπεδα όλου του καπιταλιστικού κόσμου και εκφράζουν δυο πολιτικές (κάτι παραπάνω: δυο κοσμοθεωρίες) στο εθνικό ζήτημα...

Οποιος θέλει να υπηρετεί το προλεταριάτο έχει χρέος να συνενώνει τους εργάτες όλων των εθνών, παλεύοντας ακλόνητα ενάντια στον αστικό εθνικισμό, και το "δικό" του και τον ξένο». (Β.Ι. Λένιν, «Κριτικά Σημειώματα για το Εθνικό ζήτημα»).

Με λίγα λόγια, πάλη των εργατών όλων των εθνών ενάντια στο κράτος που τους εκμεταλλεύεται, για το σοσιαλισμό. Ανάλογα πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τα μειονοτικά ζητήματα εκεί που υπάρχουν. Ετσι στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, οι μειονότητες πρέπει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους μέσα στα σύνορα των κρατών που ζουν. Τα κοινά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων αποτελούν τη βάση για την αντιμετώπιση των διαιρετικών προσπαθειών, είτε αυτές προέρχονται από τις εγχώριες κυβερνήσεις και τον ξένο παράγοντα, είτε από τις ίδιες τις ηγεσίες τους.

Στα Βαλκάνια ένα πράγμα έχει μεγάλη σημασία, ότι αναπτύσσονται οξύτατα οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών. Δεν τους απασχολεί ποιος έχει το δίκαιο και ποιος το άδικο, αλλά κάθε φορά διαμορφώνουν θέση, αλλάζουν θέση ανάλογα με τι συμμαχίες ή ευκαιριακά μέτωπα οργανώνονται για τη διανομή μεριδίων.

Ολα τα «ωραία» συνθήματα που ακούγονται περί αυτοπροσδιορισμού και αυτοδιάθεσης, θετικά φορτισμένα συνθήματα, στην προπαγάνδα των ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστών σημαίνουν ότι η αλλαγή των συνόρων όχι μόνο τούς είναι αδιάφορο ζήτημα, αλλά και πρόσφορο μέσο για τις επεμβάσεις, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται πόλεμο, συγκρούσεις, προστριβές.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα, το ΚΚΕ έχει ψηλά το σύνθημα «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ», που είναι η βασική ασπίδα, για να μην περνάει η διαίρεση, ο διχασμός.

Προέχει μια ενότητα: η ταξική, η αντιιμπεριαλιστική. Σ' αυτή τη βάση μπορούν να υπάρξουν και τα ειδικά μέτρα για την αντιμετώπιση των μειονοτικών προβλημάτων, όπου υπάρχουν και όχι εκεί που τεχνητά δημιουργούνται, με παραχάραξη ακόμα και της Ιστορίας.