Με περίσσιο θάρρος, όλοι οι εργάτες γης στην περιοχή της Νέας Μανωλάδας στην Ηλεία, απ' όπου βγαίνει το μεγαλύτερο μέρος της εγχώριας παραγωγής της φράουλας (περίπου το 90%) αρνήθηκαν χτες να πιάσουν δουλειά στα χωράφια, απαιτώντας μεγαλύτερο μεροκάματο και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Συγκεκριμένα, περισσότεροι από 1.500 εργάτες γης, κυρίως από το Μπαγκλαντές, αλλά και Βούλγαροι, Αλβανοί, Ινδοί και Ρουμάνοι, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δε διαθέτουν τα απαραίτητα έγγραφα παραμονής, συγκεντρώθηκαν από νωρίς το πρωί στην κεντρική πλατεία της Νέας Μανωλάδας και απαίτησαν από τους σύγχρονους τσιφλικάδες της περιοχής το μεροκάματο να πάει στα 30 ευρώ (από 23.50), να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα (σε ορισμένους φτάνουν μέχρι και 7 μήνες) και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

Οι εργάτες γης, αντιδρώντας στο όργιο εκμετάλλευσης που έχουν επιβάλει οι μεγαλοκαλλιεργητές της περιοχής, τους διαμήνυσαν πως αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους δε θα ξαναπάνε για δουλειά. Για πρώτη φορά, οι αλλοδαποί εργάτες γης αψηφούν τις ωμές απειλές των μεγαλοπαραγωγών για πογκρόμ συλλήψεων από την αστυνομία και διεκδικούν τα ελάχιστα ώστε στοιχειωδώς να ζουν ως άνθρωποι.

Οι συνθήκες εργασίας στα θερμοκήπια της φράουλας μοιάζουν με θάλαμο αερίων. Ιδιαίτερα όταν η εξωτερική θερμοκρασία σκαρφαλώνει και ξεπερνά τους 30 βαθμούς Κελσίου στο εσωτερικό του θερμοκηπίου εκτινάσσεται πάνω από 45 βαθμούς με την ατμόσφαιρα πλέον να είναι αποπνικτική.

Ο «Ρ» ήταν η πρώτη εφημερίδα που πριν από ένα χρόνο είχε αποκαλύψει με επιτόπια αποστολή το άθλιο καθεστώς της εκμετάλλευσης στα θερμοκήπια της Ηλείας. Οι χώροι στους οποίους διαμένουν οι μετανάστες εργάτες δεν κάνουν ούτε για να σταβλίζονται ζώα, πολλώ δε μάλλον να κατοικούν άνθρωποι. Η εικόνα είναι απελπιστική. Στις κατασκευές - θερμοκήπια που καλλιεργούν τις φράουλες στις ίδιες ακριβώς κατασκευές - παράγκες - θερμοκήπια οι μεγαλοπαραγωγοί στοιβάζουν τους μετανάστες - έξω από το χωριό στα βάθη των αγρών - οι οποίες και αποτελούν τα σπίτια τους. Κάθονται και κοιμούνται σε ξύλινες παλέτες με χαρτόνι για σεντόνι και μοναδικό σκέπαστρο μια κουρελού.

Πόσιμο νερό, τουαλέτα, ρεύμα είναι ανύπαρκτες έννοιες. Η ατομική τους υγιεινή και το μπάνιο γίνεται από μια σωλήνα γεώτρησης, καταμεσής στο ύπαιθρο, με τα νερά να λιμνάζουν ακριβώς δίπλα όπου μένουν και να λειτουργούν ως φως, πάνω στο οποίο συνωστίζονται όλων των ειδών τα έντομα. Από το ίδιο νερό, διανθισμένο με κάθε είδους «σαρίδια», πίνουν και μαγειρεύουν. Οι περισσότερο τυχεροί, ελάχιστοι στον αριθμό, διαβιούν κατά εικοσάδες σε εγκαταλειμμένα παλαιά σπίτια και αποθήκες που «άνοιξαν», για να φιλοξενήσουν ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν με το κεφάλι την παραμονή τους. Ετσι, εκεί που κατοικούσαν ποντίκια, σαύρες και αράχνες δημιουργήθηκε χώρος και για ανθρώπους.