22/10/1998, Μήνυμα του ΣΥΝ προς τον Ντ' Αλέμα: «Η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ και εγώ προσωπικά σας απευθύνουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια για το σχηματισμό της νέας ιταλικής κυβέρνησης. Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από εσάς, τον ηγέτη των Δημοκρατών της Αριστεράς, έχει μεγάλη πολιτική και συμβολική σημασία για τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Είμαι βέβαιος ότι ο ευρύς συνασπισμός των δυνάμεων που συγκροτούν τη νέα ιταλική κυβέρνηση, θα δώσει νέα ώθηση στην πορεία προς την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη και οικολογική ευαισθησία».

16/03/2004, Μήνυμα του ΣΥΝ προς την Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας: «Εκφράζουμε την ικανοποίησή μας για τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Ισπανία. Χαιρετίζουμε την Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας που με τις κινητοποιήσεις και τους αγώνες της έχει μεγάλο μερίδιο στο θετικό εκλογικό αποτέλεσμα και μπόρεσε μέσα σ' ένα έντονα πολωτικό κλίμα να εξασφαλίσει ένα αξιόλογο ποσοστό που της επιτρέπει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις».

20/3/2006 Συνέντευξη Τύπου του Αλ. Αλαβάνου: «Χαιρετίζουμε τη συσπείρωση και παλλαϊκή κινητοποίηση που παρατηρείται στη Γαλλία, στην οποία δεν υπάρχει η εσωτερική παθολογία που παρατηρείται στη χώρα μας με τα φαινόμενα της διαίρεσης των εργατικών δυνάμεων, που υιοθετεί το ΚΚΕ»!!!

12/4/2006, πρωτοσέλιδο της «Αυγής»: «Δημοκρατική νίκη για Ιταλία και Ευρώπη»!

13/05/2006, Ομιλία Αλ. Αλαβάνου στην ΚΠΕ: «Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, έστω και με αυτή τη μικρή διαφορά, ανήκει πια στο παρελθόν. Νέες δυνατότητες να παίξει η Ιταλία έναν άλλο ρόλο, και για τα ζητήματα τα ευρωπαϊκά αλλά και για τα ζητήματα ειρήνης και πολέμου, την ιδιαίτερη σημασία που θα έχει η υλοποίηση της δέσμευσης του νέου κυβερνητικού σχηματισμού για αποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Επίσης νομίζω εμείς ως Αριστερά πρέπει να χαιρετίσουμε κάτι το οποίο έχει και πολιτικό, ουσιαστικό, αλλά και συμβολικό χαρακτήρα, δηλαδή το γεγονός ότι από τη μια Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι ένα παλαίμαχο στέλεχος της Αριστεράς, ο Τζ. Ναπολιτάνο - μην ξεχνάμε κάποτε στην Ιταλία τα τείχη τα οποία είχαν στηθεί απέναντι τότε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας σε σχέση με τη συμμετοχή του και σε χαμηλές βαθμίδες της διακυβέρνησης - και από την άλλη, την εκλογή στην Προεδρία της Ιταλικής Βουλής του Φάουστο Μπερτινότι, μέχρι πριν από λίγο Προέδρου του αδελφού κόμματος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Οι εξελίξεις αυτές δίνουν σοβαρές δυνατότητες να αναδειχτούν οι αριστερές επιλογές και προτάσεις, να πάρουν μια νέα δυναμική».

Η ηγεσία του Συνασπισμού δεν έκρυψε ποτέ τον «έρωτά της» για τα κεντροαριστερά πειράματα στη Γαλλία και την Ιταλία. Τόσο που να τα προβάλλει σαν παράδειγμα προς μίμηση για την Ελλάδα, να τα προτείνει σαν λύση στο λαό, μιλώντας για «γεγονότα ιστορικής σημασίας για όλη την Ευρώπη», «διεργασίες διαμόρφωσης μιας πολύχρωμης αντινεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής Αριστεράς», που «καθορίζει το κίνημα και τις εξελίξεις», που «διαμόρφωνε νέα δυναμική» κ.ο.κ.! Φυσικά, δεν παρέλειπε να ξεσπαθώνει κατά του ΚΚΕ, που όχι μόνο δε συμμεριζόταν τα αισθήματα του ΣΥΝ για την ιταλική και γαλλική κεντροαριστερά, αλλά με επιμονή εφιστούσε την προσοχή στο λαό, προειδοποιώντας πως τέτοια σχήματα όχι μόνο δεν αποτελούν διέξοδο, αλλά θα τον εγκλωβίσουν σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Η ζωή δικαίωσε το ΚΚΕ. Οχι μόνο γιατί τα κόμματα που συμμετείχαν ή στήριξαν κεντροαριστερά πειράματα καταβαραθρώθηκαν στις εκλογές, στη Γαλλία το ΚΚ έλαβε το 2007 1,93%, προχτές στην Ιταλία η «Αριστερά - Ουράνιο Τόξο» το 3,11% μένοντας εκτός Βουλής, στην Ισπανία η «Ενωμένη Αριστερά» 3,8% από 5,3% στις προηγούμενες εκλογές. Οσο κυρίως γιατί όσες απ' αυτές τις δυνάμεις συνέπραξαν σε κυβερνητικά σχήματα, εφάρμοσαν μια πολιτική εξίσου αν όχι αντιλαϊκότερη απ' αυτή των προκατόχων τους.

Η διάψευση της ηγεσίας του ΣΥΝ δεν ήταν πρόβλημα για την ίδια. Σαν καλή «ανεμοδούρα» που στρέφεται όπου φυσάει ο άνεμος προσαρμόστηκε γρήγορα στα νέα δεδομένα. Ο Αλ. Αλαβάνος, που δεν έκρυβε τη χαρά του για το ότι στην Ιταλία στελέχη της αριστεράς έσπασαν το άβατο και κατέλαβαν ανώτερα αξιώματα, έφτασε να δηλώσει στις 15 Απρίλη, στον «Αθήνα 9.84»: «Είναι μια κακή ημέρα (...) αλλά για μας ήταν ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου, για να χρησιμοποιήσω έναν τίτλο του Μαρκές. Το γεγονός ότι η κινηματική Αριστερά έρχεται και κολλάει άκριτα, κατά τη γνώμη μου, με αντίτιμο ίσως την Προεδρία στη Βουλή - που είχε ο κ. Μπερτινότι - ή μερικές υποχωρήσεις σε δευτερεύοντα θέματα, κολλάει σ' ένα κατεστημένο πια σχήμα... (...) ουσιαστικά μ' αυτή την κίνηση που έκανε έκλεισε όλες τις δυνατότητες, έκλεισε τις προωθημένες εναλλακτικές λύσεις». Μετά Χριστόν Προφήτες...

Η λαλίστατη σε άλλες περιπτώσεις ηγεσία του ΣΥΝ είχε βεβαίως καταπιεί τη γλώσσα της, επιλέγοντας μια εύγλωττη σιωπή και για τα έργα και τις ημέρες των «αδελφών του» δυνάμεων, όταν αυτές στρογγυλοκάθισαν σε κυβερνητικούς θώκους. Εχοντας προ πολλού προσχωρήσει στο κλαμπ της ανανέωσης, της οπορτουνιστικής μετάλλαξης, διαχειρίστηκαν την πολιτική εξουσία όπως πρόσταζαν τα συμφέροντα της οικονομικής εξουσίας, του μεγάλου κεφαλαίου, που αδιαφορεί παντελώς για το αν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι αυτοπροσδιορίζονται «αριστεροί». Στην εμπειρία της Γαλλίας και της Ιταλίας καθρεφτίζεται η καταδικασμένη σε αποτυχία πολιτική πρόταση της «φιλολαϊκής» σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, η πρόταση που κομίζει και ο Συνασπισμός.

Κόμματα όλα του «ευρωμονοδρόμου» συντάσσονται πλήρως με τις επιταγές της ευρωενωσιακής πλουτοκρατίας. Κανένα δεν αμφισβητεί τη γενική γραμμή πλεύσης υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου. Η υποψήφια του Γαλλικού ΚΚ είχε κεντρικό σύνθημα «Νέα δικαιώματα για τους εργαζόμενους», τόσο ...ψηλά ο πήχης για τους εργαζόμενους μιας ισχυρής καπιταλιστικής χώρας, που παράγουν ασύλληπτο πλούτο, να εθίζονται στη δηλητηριώδη αντίληψη των μειωμένων απαιτήσεων. Και δήλωνε ευθαρσώς ότι στο δεύτερο γύρο θα υποστήριζε την Σεγκολέν για να μην αναδειχτεί πρόεδρος ο πιο συντηρητικός Σαρκοζί. Συνυπεύθυνα όλα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το εργατικό λαϊκό κίνημα στις χώρες τους, το οποίο εγκλώβισαν σε αυταπάτες πως μπορεί να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις χωρίς ριζικές ανατροπές στην εξουσία και την οικονομία. Τόσο που έφτασαν στην Ιταλία οι εργαζόμενοι να ψηφίζουν σε δημοψήφισμα υπέρ των αντιασφαλιστικών ανατροπών.

Χειροκροτούσε η ηγεσία του ΣΥΝ τους Ζοσπέν και Ντ' Αλέμα και αυτοί βομβάρδιζαν το λαό με αντιλαϊκά μέτρα και το λαό της Γιουγκοσλαβίας με πραγματικές βόμβες. Χειροκροτούσε τον Πρόντι, εκ των αρχιτεκτόνων της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που ως πρόεδρος της Ιταλίας το 1996-1998 υλοποίησε το πρώτο μεγάλο πακέτο αντιδραστικών αλλαγών στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Σε αναγνώριση μάλιστα αυτών του των υπηρεσιών επιβραβεύτηκε με την προεδρία της Κομισιόν. Που το πρόγραμμά του το 2006 ελάχιστα έως καθόλου διαφοροποιούνταν απ' αυτό του Μπερλουσκόνι, που στηρίχτηκε ένθερμα από την πλουτοκρατία της Ιταλίας. Κι όμως ο ΣΥΝ χαιρέτιζε. Σαν να μην γνώριζε ποιος είναι ο Πρόντι, σαν να μην είχε δώσει επαρκή δείγματα γραφής της πολιτικής που πρεσβεύει.

Δυνάμεις όπως αυτές, όπως ο ΣΥΝ εδώ, στο πραγματικό δίλημμα που θέτει η ίδια η ζωή και η κοινωνική εξέλιξη, στο δίλημμα ενσωμάτωση ή ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, έχουν και απαντήσει και τοποθετηθεί. Δυστυχώς, στο δρόμο της ενσωμάτωσης, των αυταπατών περί «φιλολαϊκής» διαχείρισης - στο πλαίσιο των οποίων οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις αντιμετωπίζονται όχι σαν εσωτερική ανάγκη του συστήματος, αλλά σαν μια κάποια «νεοφιλελεύθερη» στρέβλωση του καπιταλισμού - έχουν τραβήξει σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, καθηλώνοντάς το, εμποδίζοντάς το να εντοπίσει τη μόνη συμφέρουσα γι' αυτό επιλογή, της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης και πάλης. Στην Ελλάδα υπάρχει το ΚΚΕ. Δυστυχώς για τους επίδοξους «κεντροαριστερούς» διαχειριστές. Ευτυχώς για το λαό. Στη γραμμή της ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό μοχθεί για την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία. Αλλη εξουσία που θα τους βολεύει όλους δεν υπάρχει. Δε γίνεται και η πίτα να είναι ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.