Η ταινία είναι, σίγουρα, σκεπτόμενη ταινία! Αργή, κουραστική, αλλά σκεπτόμενη! Ο δημιουργός της, για την ακρίβεια ολόκληρη η οικογένεια του δημιουργού, αφού η ταινία είναι σχεδόν οικογενειακή, είναι, μάλλον, μέρος της τούρκικης διανόησης. Του πατριωτικού εκείνου κομματιού, που ενώ αγαπάει υπερβολικά την πατρίδα του και τους ανθρώπους της, δεν έμαθε ακόμα να μιλάει απλά γι' αυτά που αγαπάει. Οπως έκανε ο Ναζίμ Χικμέτ, ας πούμε! Με αποτέλεσμα να χάνεται η επαφή και η ποίηση!

Η ταινία χωρίζεται σε τέσσερις εποχές. Και προσπαθεί με ωραίες και παθιασμένες ασπρόμαυρες εικόνες να περιγράψει αυτά που ο Βιβάλντι περιέγραψε με τη μουσική του στις δικές «τέσσερις εποχές». Ο Τσεϊλάν, χωρίς να φτάνει στο ύψος του Ιταλού μουσικού του ρομαντισμού, καταφέρνει να δημιουργήσει συγκίνηση και ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα στο πρώτο κομμάτι, το χειμώνα, όπου η δράση συμβαίνει μέσα σε μια σχολική αίθουσα και έξω από αυτή, μέσα από τα παράθυρα, περνάει ολόκληρη η Τουρκία! Καλό κομμάτι είναι και η άνοιξη, όπου τα δυο παιδιά, οι πρωταγωνιστές, έρχονται σε επαφή με τη φύση και τους οργασμούς της!

Οσο προχωράει η ταινία - και οι εποχές - τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Ο Τσεϊλάν προσπαθεί να βάλει περισσότερο φιλοσοφικά ζητήματα. Ζητήματα πολέμου, ειρήνης. Προσπαθεί να μπει σε ερμηνείες του κόσμου. Επειδή, όμως, τα ζητήματα που βάζει δεν εικονογραφούνται σωστά, η ταινία, τελικά, μετατρέπεται σε ραδιόφωνο ή σε λογοτεχνικό και ιστορικό βιβλίο.

Ενδιαφέρουσα, οπωσδήποτε, αλλά άνιση ταινία! Καλές, πολύ καλές προθέσεις, που, όμως, δεν μπόρεσαν, σε όλο το μάκρος της ταινίας, να μετουσιωθούν σε κινηματογραφικές εικόνες. Εικόνες που θα «μιλούσαν» αυτές, όπως πρέπει να γίνεται στον κινηματογράφο, και θα απάλλασσαν την ταινία από τη λεκτική φλυαρία της!

Παίζουν: Χάνα Σαγκλάμ, Εμίν Τοπράκ, Φατμά Τσεϊλάν, Εμίλ Τσεϊλάν, Τσιχάτ Μπουτούμ.