Μέχρι να αποφασίσεις να καταργήσεις τους εμπόρους κι έτσι να 'χεις όχι μόνο ένα κομμάτι ψωμί, αλλά όλον τον πλούτο που παράγεις.

Τότε μόνο δε θα έχεις κάτι τρομακτικά διλήμματα, όπως αυτά που τέθηκαν χτες από την «Ελευθεροτυπία» για την επιλογή ανάμεσα σε μια SLK κι ένα SAAB. Εχουν τρελαθεί οι εργάτες με το δίλημμα.

«Ας όψονται οι κομμουνιστές», πά' να πει: Εχουν χάρη τα θρασίμια που κλαίνε για την ενότητα της εργατικής τάξης κάθε φορά που οι εργάτες γυρνάνε την πλάτη στους εργατοπατέρες κι αναγκάζουν ως και τον Στρατούλη να ανακαλύπτει ότι η Πρωτομαγιά είναι κόκκινη! Ασε που οι μισοί εργατοπατέρες αναγκάστηκαν να «τραγουδούν» στους άλλους μισούς «ΓΣΕΕ εργατών κι όχι των εργοδοτών»! Εργοδότης ο Παναγόπουλος; Ντροπή. Θα πάθει εγκεφαλικό ο Πρετεντέρης. Εκτός κι αν η διαμαρτυρία αφορούσε πράγματι το εργοδοτικό πρόβλημα που έχει προκύψει στη ΓΣΕΕ για το πού πάει το χρήμα: Στο ΚΑΝΕΠ του ΠΑΣΟΚ ή στο ΙΝΕ του ΣΥΝ;

Πάντως, κάτι εξακολουθεί να μας διαφεύγει από τους συλλογισμούς του κύριου άρθρου στην «Ελευθεροτυπία». Δηλαδή, οι εργάτες είναι ενωμένοι όταν ψηφίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ και διασπασμένοι όταν διαδηλώνουν με το ΠΑΜΕ;

Ω, τι υποκρισία, μαμά του εργατοπατερισμού ΣΥΝοδοιπόρος του αντικομμουνισμού.

Το 'χε κάνει σχολή ένας μακαρίτης αρθρογράφος. Εβαζε μια μεταφυσική αυθαιρεσία στο ξεκίνημα ενός κειμένου και πάνω εκεί έκτιζε ένα καταπληκτικό κείμενο. Απολάμβανες το κείμενο, αλλά μόλις αφαιρούσες την αυθαιρεσία στη βάση, χάνονταν τα πάντα. Εκτοτε πολλοί μιμήθηκαν και το στιλ και την αντίληψή του, τροτσκιστής ήταν κι αυτός. Οι σημερινοί επίγονοί του έρχονται και ξανάρχονται με την ίδια πάντα καραμέλα και πάντα με διαφορετικό περιτύλιγμα. Πετάνε ένα «σταλινικός» κι αρχίζουν μετά τις παρλαπίπες. Καθώς ο Στάλιν δεν έχει ανάγκη υποστήριξης, τον έχει υποστηρίξει τρανά ήδη η Ιστορία του εργατικού κινήματος, μένουν οι παρλαπίπες για να χαρακτηρίσουν τον «αριστερό», που για όλα είναι έτοιμος, εκτός από ένα: Να πάψει να ξεκοκαλίζει τα κομμάτια που πετούν οι αστοί απ' το τραπέζι.

Σιγά μην τους πονάει η «διάσπαση» της εργατικής τάξης. Τους πονάει η χτεσινή πραγματικότητα στο κέντρο της πόλης. Μια ταξικά ενωμένη εργατική τάξη με δική της σημαία, τη σημαία του ΠΑΜΕ. Δεν τους πονάει που τμήματα της εργατικής τάξης ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Οχι, αυτό το θεωρούν υγεία για τη δημοκρατία. Να ψηφίζουν μαζί ο Βαρδινογιάννης και οι εργάτες του, ο Μπόμπολας και οι εργάτες του, ο Λάτσης και οι εργάτες του, ο Κόκκαλης τα όμοια, αυτό είναι αποθέωση της δημοκρατίας, καθώς το αφεντικό παραμένει αφεντικό και με την ψήφο του εργάτη του.

Τους καίει όταν «διασπάται» η εργατική τάξη κι αντί να λέει ενωμένη σφάξε με αγά μου να αγιάσω, λοξοκοιτάει κατά τους κομμουνιστές. Ε, τότε ανησυχεί η αστική τάξη κι έχει δίκιο να ανησυχεί. Αργά ή γρήγορα, ο εργάτης σταματά να χάσκει μπρος σ' αυτόν που του λέει «είσαι φτωχός γιατί κάτι άλλοι φτωχοί δε σου δίνουν το ρύζι τους» και ορθώνει τη δική του γνώση «είμαστε ούλοι εμείς αφέντη μου οι παραγωγοί όλου του πλούτου κι είσαστε σεις τα παράσιτα».

Αυτή η γνώση όχι μόνο εισάγει δίκιο, αλλά το βάζει κι απ' τη μια μεριά της ζυγαριάς. Ετσι ξερά, χωρίς αναστολές. Και τότε πάνε περίπατο και οι δημοκρατίες του αφεντικού και οι ελευθερίες του να ξεσκίζει εργάτες. Τότε απέναντι στην αστική δικτατορία ο εργάτης υψώνει αναγκαστικά τη δική του δικτατορία ενάντια στο εμπόριο της εργατικής δύναμης, ενάντια σ' όλο το εμπόριο, στερεί στην πράξη από καθέναν το δικαίωμα να γίνεται κεφαλαιοκράτης. Τότε το δίκιο βρίσκει το ...δίκιο του. Κι άσε τους παρλαπίπες να καταγγέλλουν για διάσπαση τους σταλινικούς...

* Παραλλαγή στο σύνθημα που ήταν στο κεντρικό πανό της εργατικής διαδήλωσης χτες, στην Αθήνα, μες στο κέντρο...