«Ο συλλογισμός αυτός διεκδικεί εύσημα πολιτικής ανοησίας». Οταν το έγραφε αυτό ο Ι. Κ. Πρετεντέρης στο χτεσινό «Βήμα» δεν έκανε αυτοκριτική. Αν και θα έπρεπε, για τις νοητικές ακροβασίες που κατέληξαν να πλασαριστούν σαν περισπούδαστη πολιτική ανάλυση, με τίτλο «Και άλλη "αριστερή στροφή"». Γράφει: «Ορισμένοι αποφάνθηκαν ότι ο Μπερλουσκόνι κέρδισε επειδή οι αντίπαλοί του δεν ήταν όσο Αριστεροί έπρεπε (...) υπονοεί δηλαδή ότι οι Ιταλοί ψηφοφόροι έψαχναν στην κάλπη κάποιον πολύ αριστερό, αλλά επειδή οι αριστεροί δεν ήταν αρκετά αριστεροί προτίμησαν να ρίξουν δαγκωτό ...Σίλβιο!» και παρακάτω γι' αυτές τις αναλύσεις: «Στηρίζονται όλες στην αναπόδεικτη παραδοχή πως το αριστερότερο είναι εξ ορισμού καλύτερο και ότι οι άνθρωποι αναζητούν το αριστερότερο. Οτι το φυσιολογικό είναι να ψηφίζουν οι άνθρωποι όσο πιο αριστερά γίνεται κι ότι κάτι στραβό συμβαίνει όταν δεν το κάνουν. Αμ δε! (...) Απ' ό,τι φαίνεται άλλα πράγματα αναζητούν οι άνθρωποι όταν ψηφίζουν και με άλλα κριτήρια επιλέγουν Καραμανλή ή Μπερλουσκόνι. Διαφορετικά θα μας κυβερνούσε το ΚΚΕ (σ.σ. όχι που θα παρέλειπε αναφορά στο ΚΚΕ)».

Για την περίπτωση που δε γνωρίζει, μιας και ο κόσμος του δε συναντάται πουθενά με τον κόσμο της δουλειάς, ας κάνουμε δύο επισημάνσεις: Οι εργαζόμενοι δε ζουν σε γυάλα απ' την οποία βγαίνουν ανά τετραετία για να ψηφίσουν, επιλέγοντας απερίσπαστοι ανάμεσα σε «αριστερούς» και «δεξιούς», και στην οποία επιστρέφουν αμέσως μετά. Ο προπαγανδιστικός βομβαρδισμός (κάτι για το οποίο ο ίδιος γνωρίζει από πρώτο χέρι), η χειραγώγηση, η τρομοκρατία και ο εκφοβισμός, οι λογής λογής εκβιασμοί, επιδρούν στη συνείδηση και στην ψήφο.

Δεύτερον. Σε πολλές περιπτώσεις το «αριστερό», «αριστερότερο» και το «δεξιό», «δεξιότερο» είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Το μεγάλο κεφάλαιο υπηρέτησε η «αριστερά» στην Ιταλία. Το μεγάλο κεφάλαιο και η «δεξιά». Κάνοντας πάσα ο ένας στον άλλο το λαό, απ' τον οποίο στερήθηκε η πραγματική εναλλακτική πολιτική πρόταση.

Τέτοια πρόταση που θα μπορούσε να διατυπώσει ένα πραγματικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αν υπήρχε εκεί. Υπάρχει εδώ. Αυτό τον πειράζει. Δηλαδή τον καίει. Αυτόν και την τάξη του. Και θα τον καίει συνεχώς όσες μπούρδες σοβαροφανών αναλύσεων και αν κάνει για να χειραγωγήσει συνειδήσεις. Οσο λοιπόν κι αν ενοχλεί τον κ. Ι.Κ. Πρετεντέρη, τους ομοίους του, όσα εκφράζουν και υπηρετούν υπέρ των οποίων προσπαθούν να διαμορφώνουν και κριτήρια ψήφου στο λαό, ξένα προς τα συμφέροντά του, δε θα τα καταφέρνουν εσαεί.