«Εχω δέκα φορές τοποθετηθεί και ανεξάρτητα τι λέει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η άρση της ασυλίας για ποινικά αδικήματα... δεν το συζητάμε. Τώρα, άρση ασυλίας, γιατί ένας βουλευτής πήγε σε ένα εργοστάσιο και μπήκε μέσα παρά τη θέληση της εργοδοσίας, για να κάνει περιοδεία... Οχι, δε συμφωνούμε. Ο βουλευτής να είναι πλήρως ελεύθερος να ασκήσει το πολιτικό του έργο.

Αρση ασυλίας, άμα είναι για ποινικά αδικήματα, βεβαίως πρέπει να γίνεται. Γιατί να το συζητήσουμε αυτό; Δηλαδή είναι καμιά σπουδαία ανακάλυψη αυτό;

Για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οχι, είμαστε αντίθετοι. Εμείς έχουμε άλλο σύστημα στο μυαλό μας, άλλο τύπο εξουσίας. Και μάλιστα εκεί είμαστε αντίθετοι με αυτή την προσωποποίηση, τις αρμοδιότητες των προσώπων. Πράγμα που το εφαρμόζουμε και στο Κόμμα μας.

Ας πούμε ο Γραμματέας του Κόμματος δε βγαίνει από 7.000 συνέδρους, ούτε από δημοψηφίσματα. Μόνο από την Κεντρική Επιτροπή. Ούτε καν από το Συνέδριο. Διότι όσο πιο έμμεση είναι η εκλογή των ανθρώπων, ως πρόσωπα, τόσο λιγότερες αρμοδιότητες έχουν τα πρόσωπα σε ένα συλλογικό όργανο. Πώς θα δεχτούμε τον Πρόεδρο τώρα της Δημοκρατίας;

Για τα Ιουλιανά και όλα αυτά, το ζήτημα πρέπει να το εξετάσει κανείς όχι μόνο στο επίπεδο των προσώπων. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχει χαρακτηριστεί ως ο αποστάτης. Βέβαια, εδώ είναι ένα θέμα. Δεν ξέρω αν είναι τόσο μεγάλο το άλμα που έκανε.

Αλλωστε τέτοια περάσματα από το ένα αστικό κόμμα στο άλλο έχουν γίνει. Οχι ότι εγκρίνουμε αυτά που έκανε. Αυτό όμως το ζήτημα δεν μπορεί να εξεταστεί μόνο στο επίπεδο της ηθικής των προσώπων ή της εξαγοράς. Ηταν μία μεγάλη διαπάλη μέσα στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος.

Ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι στη μετεμφυλιακή Ελλάδα το κέντρο βάρους ήταν ο θρόνος, ήταν ο στρατός. Εγινε προσπάθεια και από ένα σημαντικό τμήμα της κυρίαρχης τάξης να μεταφερθεί το κέντρο βάρους στο πολιτικό επίπεδο, στο Κοινοβούλιο κλπ. Εχει ένα μακρόχρονο κοιλοπόνημα το πολιτικό σύστημα, το οποίο κατέληξε τελικά στη δικτατορία.

Επομένως πρέπει βαθύτερα να το δεις, χωρίς να σημαίνει ότι αγιάζονται τα πρόσωπα ή συμφωνούμε με τις εξαγορές. Αλλά δεν μπορείς να το κρίνεις μόνο σε αυτό το επίπεδο της ηθικής.

Και να πω τώρα με την ευκαιρία. Τι είδους δημοκρατία υπήρχε πριν από τη δικτατορία στην Ελλάδα; Μιλάω για την περίοδο που το Κομμουνιστικό Κόμμα κρατιόταν παράνομο. Αυτό δεν ήταν ένα πρόβλημα; Οτι το ΚΚΕ κρατήθηκε παράνομο και υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι μέχρι το '66, αυτό δεν ήταν ένα στοιχείο ανωμαλίας;

Δηλαδή δεν μπορεί να πιάνει κανείς ένα θέμα. Αυτό δεν το συζητάει κανείς, ότι υπήρχε ένας εκδημοκρατισμός. Δεν εξισώνουμε όλες τις περιόδους. Και θέλει πολύ σοβαρή μελέτη η ιστορία αυτή. Εμείς σαν Κόμμα μελετάμε αυτή την περίοδο».