Οι δυνάμεις που έβαζαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους κάτω απ' τη συνθήκη του Μάαστριχτ, δε νομιμοποιούνται σήμερα να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τις συνέπειες αυτής, ανάμεσά τους και οι ιδιωτικοποιήσεις πρώην δημόσιων επιχειρήσεων όπως ο ΟΤΕ. Πολύ περισσότερο όταν στήριξαν τις ιδιωτικοποιήσεις στην πρώτη φάση προώθησής τους και σήμερα παρά τις δημόσιες κραυγές, επί της ουσίας δε θίγουν το ζήτημα π.χ. της ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ. Γιατί φυσικά το πρόβλημα τηλεπικοινωνίες σε όφελος του λαού, δε λύνεται με το να επανακτήσει το δημόσιο το 51% των μετοχών του (Αλ. Αλαβάνος, Δ. Στρατούλης). Ούτε έγκειται στο ότι «η κυβέρνηση χειρίζεται την πώληση του ΟΤΕ με αδιαφανείς διαπραγματεύσεις» (Θ. Μαργαρίτης, χτες). Αν δηλαδή οι διαπραγματεύσεις ήταν λιγότερο ή καθόλου αδιαφανείς, θα άλλαζε κάτι; `Η αν ο ΟΤΕ περάσει ακόμα κατά 100% στο δημόσιο, θα πάψει να λειτουργεί ως επιχείρηση με όρους αγοράς και άρα εναντίον των λαϊκών συμφερόντων;