Ηταν παιδιά των προγραμμάτων παραγωγής όχι φθηνού, πια, αλλά τζάμπα «ευέλικτου» εργατικού δυναμικού, τύπου «Stage» και των άλλων «δεξαμενών» του ΟΑΕΔ, παιδιά που κουρελιάζουν στην πράξη τις κατηγοριοποιήσεις των «γενεών» με βάση «σαλαμοποιημένα» «χαρτζιλίκια» που βαφτίζονται «μισθοί», αλλά που είναι και νιώθουν η νέα ενιαία «βάρδια» της διαρκώς διογκούμενης εργατικής τάξης, πετώντας στα σκουπίδια τις «αναλύσεις» που τα θέλουν διασπασμένα μεταξύ τους και με τους γονιούς τους. Παιδιά όπως η Κορίνα, άνεργη με πτυχίο Φιλολογίας και χρόνια μουσικών σπουδών: «Είμαι εδώ για να στηρίξω το Κόμμα μου, που είναι δίπλα στους εργαζόμενους, για τις πραγματικές και όχι πλασματικές ανάγκες τους». Αλλά και ο Κώστας, ιδιωτικός υπάλληλος, που ήταν στη συγκέντρωση για να φωνάξει «δεν πάει άλλο»! Οπως ο Χάρης, λυρικός καλλιτέχνης, που ήρθε... «για να δείξουμε στον κόσμο πως υπάρχει διέξοδος».

Τρεις νέοι άνθρωποι από διαφορετικές αφετηρίες στην παραγωγή, ενωμένοι κάτω από την ίδια σημαία του αγώνα. Και πιο πίσω ο σύντροφος που κρατά στον ώμο την ίδια σημαία και μας καλεί να μιλάμε σιγότερα «γιατί είναι καλό ν' ακούμε». Και δίπλα ο σύντροφος που άφησε την οικοδομή μακριά από την Αθήνα και ίσα που πρόλαβε τη συγκέντρωση ακόμα με τις ξεραμένες μπογιές στα ρούχα της δουλειάς γιατί «ήταν αδύνατο να μη βρίσκομαι εδώ».

Αν κάτι διαφοροποιεί αυτά τα λίγα αλλά μεστά λόγια και τη στάση ζωής σήμερα, είναι η χρονική στιγμή. Η στιγμή που το ΚΚΕ καλεί το λαό να αναλάβει τις ευθύνες του. Να αφουγκραστεί την ιστορία του. Να ξυπνήσει το αλάνθαστο ένστικτό του. Και να ορίσει ο ίδιος τις «τύχες» του...